ตอนที่4 สัมผัสที่โหยหา
1202 คำ
เมื่ออารมณ์ของความปรารถนาไม่อาจควบคุมได้เสียงครวญกระเส่าบวกกับเสียงน้ำกระเพื่อมในอ่างก็ดังประสานกันเป็นจังหวะ เติมเต็มเวลาแห่งความสุขของคำว่าสามีภรรยาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้...
เตียงนอนที่เคยว่างเปล่ามาเป็นอาทิตย์ คืนนี้กลับมีอีกคนมานอนอยู่เคียงข้าง จะเรียกคืนนี้ก็คงไม่ถูกสินะเพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าสู่เวลาตีสองของเช้าวันใหม่ ร่างหนาที่เหนื่อยหอบนอนหายใจระรัวแทบจับจังหวะไม่ได้ เล่นโยกย้ายส่ายสะโพกมานานหลายชั่วโมง เหมือนกับคนอดอยากปากแห้งมาแรมปี ไม่เหนื่อยก็ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรแล้วเหมือนกัน
"ขอยกธงขาวก่อนนะ ฉันเหนื่อยมาก"
คนตัวเล็กที่นอนฟุบหน้าลงกับหมอนถึงกับหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อนไม่ต่างกัน
"พักเถอะค่ะ เมษาก็ไม่ไหว"
"หึ มีแต่ฉันไหมที่ขย่มโยกเอวแทบพังอยู่ฝ่ายเดียว นอนร้องครางเฉย ๆ ยังบ่นได้อีกนะเธอ"
"ไม่พูดสิ พี่ซันนอนเถอะค่ะเดี๋ยวก็สว่างแล้ว พี่ไม่ไปทำงานหรือไง?"
ใบหน้าสวยที่ดวงตาปรือฉ่ำจ้องมองหน้าของสามี นิ้วเรียวเล็กลูบไล้ไปบนแผงอก ลากยาวต่ำลงไปตามซิกแพคกล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวยชวนน่าสัมผัสเบา ๆ
"ฉันลาพักร้อนอาทิตย์หนึ่ง ว่าจะพาเมียไปเที่ยวสักหน่อย"
"ทำไมถึงอยากเอาใจเมษาล่ะ ไม่ใช่มีอะไรอยากได้จากเมษาอีกงั้นเหรอ?"
เหมือนกับเมษาจะรู้ทันความคิด เพราะทุกครั้งที่สามีทำดีด้วย ย่อมอยากได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนเป็นเสียส่วนใหญ่
"คุณพ่อพี่มีปัญหาเรื่องเงินอีกหรือเปล่าคะ?"
ตะวันฉายกลืนไม่เข้าคายออก เพราะตั้งแต่แต่งงานกับเมษามาหนึ่งปี คุณองศาเล่นผลาญเงินจากเมษาไปเกือบยี่สิบล้านแล้ว บอกจะเอาเงินไปลงทุนทำธุรกิจ ทั้งที่ก็ไม่เคยจะได้เห็นผลงานเหล่านั้นเลยสักชิ้น แต่เมษาก็ยังคงให้ความช่วยเหลือไม่เคยขาดอยู่เช่นนั้น
"เปล่า ทำไมต้องคิดว่าฉันทำดีแล้วต้องหวังผล เธอมองฉันเป็นยังไงกันนะเมษา"
สีหน้าที่แลดูหงุดหงิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้เมษาต้องขยับเข้าไปนอนซบอกอย่างออดอ้อนอีกครั้ง
"เปล่านะคะ เมษาไม่ได้คิดอะไรเลย อะไรที่เป็นของเมษามันก็เหมือนเป็นของพี่ซันด้วย เพราะพี่เป็นสามีของเมษา เราเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่เหรอคะ?"
"ฉันไม่ได้รู้สึกดีที่พ่อของฉันต้องมาหยิบยืมเงินลูกสะใภ้ มาก่อกวนสร้างปัญหาอยู่บ่อยครั้งแบบนี้"
"อย่าคิดมากเลยค่ะพี่ซัน ที่เมษาให้ไปมันไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงเลยสักนิด พ่อพี่ก็เหมือนพ่อเมษานะคะ ถ้าท่านลำบากเมษาก็ยินดีจะช่วย พี่ซันลืมไปแล้วเหรอว่าเมียพี่ร่ำรวยมาก รวยมากจนเลี้ยงสามีได้ตลอดชีวิตนั่นล่ะ"
สายตาคู่คมจ้องมองใบหน้าของคนในอ้อมกอดอย่างรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด สิ่งที่ตนทำมันถูกแล้วจริงหรือเปล่านะ เหมือนกับสมรู้ร่วมคิดกับคนเป็นพ่อโกหกหลอกลวงเมษาไปวัน ๆ เพราะถึงอย่างไรตัวเขาก็รู้อยู่เต็มอกแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
"ไม่ได้อยากให้ใครมาเลี้ยงฉันหรอก นอนเถอะ ฉันง่วงแล้ว"
"ค่ะ นอนหลับฝันดีนะพี่ซัน"
แขนเรียวเล็กยังคงโอบกอดกระชับร่างหนาเอาไว้อย่างรู้สึกดี เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะกลับมานอนให้กอดอย่างเช่นตอนนี้ได้
อาหารเช้าร้อน ๆ ที่ถูกนำมาเสิร์ฟ ไม่ใช่ฝีมือแม่บ้านแต่อย่างใด กลับเป็นฝีมือของเมษาที่อยากทำเอาใจคุณสามีสุดที่รัก
"ข้าวต้มกุ้งกับไข่ลวกค่ะ พี่ซันคงหิวแล้วใช่ไหมล่ะ"
คนที่เพิ่งเดินลงมานั่งที่เก้าอี้ ยังคงปรับอารมณ์ไม่ได้เลยในตอนนี้ รู้สึกเหมือนว่ายังนอนไม่เพียงพอและต้องการที่จะพักผ่อนให้ได้มากกว่านี้อีก
"ตื่นเร็วกว่าฉันอีกนะ ไม่เหนื่อยหรือไง?" สายตาคู่คมหันมาจ้องมองหน้า ชวนให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขินอายขึ้นอย่างอดไม่ได้
"เมษาก็ตื่นเวลาเดิมเป็นเรื่องปกตินะคะ ทานข้าวเถอะกำลังร้อน ๆ เชียวค่ะ"
หญิงสาวเดินกลับไปยกถ้วยข้าวต้มของตัวเองออกมา ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสามีอีกครั้ง
"ไม่คิดจะไปทำงานช่วยคุณพ่อหรือไงเรา?" เสียงทุ้มถามขึ้น ก่อนจะตักอาหารเช้าเข้าปากไปด้วยอย่างไม่ให้เสียเวลา
"คุณพ่อว่าไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ เมษาเพิ่งเรียนจบมายังไม่ถึงสามเดือนเลย คุณพ่ออยากให้เมษาได้เที่ยว และใช้ชีวิตอิสระให้พอซะก่อน เพราะว่างานที่บริษัทถ้าจะเข้าไปทำจริง ๆ มันคงต้องจริงจังและไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวได้อีกเลย"
"แล้วอยู่แต่บ้านไม่เหงาหรือไง ไม่เห็นเธอจะออกไปเที่ยวไหนบ้างเลยนะ" ดวงตากลมโตคู่สวยจับจ้องมองหน้าของสามีอีกครั้งเหมือนกับมีคำถาม
"อยู่แต่โรงพยาบาล รู้เรื่องที่บ้านด้วยเหรอคะ?"
"หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ฉันก็มีตาทิพย์ของฉันก็แล้วกัน ถ้าเธอพาชู้เข้าบ้านฉันก็ต้องเห็นหมดแหละ"
"อย่าบอกนะว่าพี่ซันแอบติดกล้องไว้ทั่วบ้านเลย" เมษารีบสอดส่ายสายตามองหาอย่างไม่รอช้า และก็พบว่ากล้องวงจรปิดขนาดจิ๋วมีอยู่หลายจุดภายในบริเวณรอบบ้าน
"ในห้องนอนก็มีนะ เผื่อเธอจะยังไม่รู้ หึหึ" บ้าจริงนี่เขาคงเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในทุกวันแล้วสินะแบบนี้
"ติดไว้จับผิดเมษาหรือไงคะ?" คนที่น้อยใจเก่งให้กับทุกเรื่องงานนี้ถึงกับมีเคืองและงอนหนัก ไม่รู้ว่าที่เขาทำแบบนี้เป็นเพราะเขาไม่ไว้ใจหรืออะไรกันแน่นะ
"ฉันไม่ชอบโดนคนใกล้ตัวหักหลังไง ถ้าเธอพาผู้ชายอื่นเข้าบ้าน ฉันจะได้กลับมาจัดการมันทัน"
"พี่ซันคิดว่าเมษาเป็นแบบนั้นเหรอ พี่ไม่เคยไว้ใจเมษาเลยหรือไงคะ?"
"ฉันเบื่อเด็กไม่รู้จักโตก็เพราะแบบนี้แหละ นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ชอบงอนเพื่อให้ง้อ แต่เสียใจนะเพราะมันไร้สาระสำหรับฉันมาก รีบกินข้าวเถอะ วันนี้ฉันจะพาเธอไปเที่ยว ไม่อยากไปแล้วหรือยังไง?"
ตะวันฉายรีบตักอาหารเข้าปาก ยุติการสนทนากับคนตัวเล็กตรงหน้าเอาไว้เพียงเท่านั้น เมษาแม้จะรู้สึกเคืองสามีอยู่มาก แต่ก็รู้ดีว่าอีกคนไม่เคยจะงอนง้อ ไม่ว่าจะรู้สึกน้อยใจกับอะไรมากแค่ไหนก็ตาม ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารอย่างเงียบ ๆ ต่อไป
- ผู้เขียน
