มือทั้งสองข้างจับเหล็กประตูรั้ว เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนมุมขอบที่พอจะวางเท้าลงไปได้ จากนั้นจึงออกแรงมือดึงตัวเองขึ้นไปพร้อมแรงขาส่งตัวเองขึ้น ขายาวยกข้ามกำแพงนั่งคร่อมเอาไว้ก่อนเพื่อหาจังหวะลง
“เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ” และในจังหวะที่มาร์ตินพาตัวเองขึ้นมานั่งบนกำแพงบ้านของปลาเก๋าได้พอดี จู่ ๆ ก็มีเสียงทักของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทำให้เขาต้องหันไปมองด้วยความตกใจ แต่ก็ต้องพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
ผู้หญิงคนนี้ถ้าจำไม่ผิดเป็นเพื่อนบ้านของปลาเก๋านี่แหละ ซึ่งเธอก็รู้ว่าเขาเป็นใครและเห็นเข้าออกบ้านหลังนี้อยู่เป็นประจำ เธอจูงแมวตัวน้อยออกมาเดินเล่นพอดี คงประหลาดใจที่วันนี้ทำไมเขาต้องมาปีนบ้านเพื่อนด้วยทั้งที่ปกติเข้าออกได้สบาย ๆ
“ไม่...ไม่มีครับ”
“ลืมกุญแจบ้านเหรอคะ” เธอเข้าใจไปแล้วว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเขาเหมือนกัน
“ครับ” มาขนาดนี้แล้วก็ต้องว่าไปตามกัน ไหลตามน้ำไปอย่างเดียว
“
