“คะ... คุณมาทำอะไรที่นี่คะ” พอได้สติเธอก็เดินไปถามเทวินท์ แม้เขาดูไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ยอมเปิดประตูรั้วให้เขาเพราะการให้เขาเข้าบ้านไม่ได้อยู่ในสัญญาหรือข้อตกลงใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นเธอจะคุยกับเขาแบบมีรั้วกั้นนี่ล่ะ
“คุณไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม” เสียงห้วนๆ พร้อมทั้งหน้าดุๆ ทำให้เธอเม้มปาก ใครจะกังวลว่าเขาจะโทรหาล่ะ หายไปหลายวันแถมยังเห็นคาตาว่าอยู่กับผู้หญิงคนอื่น นึกว่าลืมและเขี่ยเธอทิ้งจากลิสต์ไปแล้วด้วยซ้ำไป
เธอไม่คิดว่าเขาจะยังต้องการเธออยู่ จนเห็นเขามายืนตรงหน้าและบอกว่ามาหาเพราะเธอไม่รับสายเขานี่ล่ะ...
“พอดีฉันคุยกับเพื่อนอยู่ น่าจะวางไว้ในครัวน่ะค่ะ คุณ... มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
“ธุระ?” เขาเลิกคิ้วและทวนคำพูดเธอ... “ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าโทรหาคุณหมายถึงเรียกคุณให้ไปหา... ผมคิดว่าคุณตั้งใจเบี้ยวผมเลยมาคุย นี่พอจะเป็นธุระได้หรือเปล่า”
เสียงเขาเข้มขึ้นทุกขณะ แม้แต่ในเนื้อความที่พูดก็เต็ม
