เสียงปะทะกันดัง “ตุบ!” “ผัวะ!” ก้องไปทั่วลานหน้าบ้าน เสียงหอบหายใจของผู้ชายสองคนสลับกับเสียงก้าวเท้าที่หนักแน่น ราวกับพร้อมจะต่อสู้จนถึงที่สุด
แต่ทันใดนั้น เสียงประตูบ้านก็เปิดออกอย่างแรง
“พอได้แล้ว!” เสียงหวานสั่นเครือของเฌอปรางดังลั่น เธอยืนอยู่ตรงประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ร่างบางสั่นสะท้านเหมือนจะล้มลงทุกเมื่อ
ฌานหันขวับมามองน้องสาว สายตายังคุกรุ่นไปด้วยโทสะ “ปราง…ออกมาทำไม! กลับเข้าไปในบ้านเดี๋ยวนี้!” ฌานสั่งเช่นนั้นเพราะต้องการจะให้วาโยได้รับบทลงโทษอย่างแรงที่สุด
แต่เฌอปรางกลับส่ายหน้าทั้งน้ำตา ก้าวลงมาช้าๆ “ไม่ค่ะพี่ฌาน…พอเถอะ อย่าทะเลาะกันอีกเลย”
วาโยที่ยังเช็ดเลือดตรงมุมปากอยู่ เงยหน้ามองเธอด้วยสายตาร้อนแรงแต่แฝงความห่วงใย “ปราง…”
น้ำตาของเฌอปรางไหลพรากไม่หยุด เสียงสะอื้นทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ปรางรู้…ว่าพี่ฌานโกรธ เพราะทุกอย่างมันเกี่ยวกับปราง ป
