รถแล่นอยู่บนถนนเงียบๆ กลางคืน แสงไฟจากเสาไฟสาดเข้ามาเป็นช่วงๆ เฌอปรางนั่งตัวสั่นสะอื้นอยู่ข้างคนขับ มือปาดน้ำตาไม่ทันจะไหลลงคาง เขายังไม่ยอมพาน้องสาวกลับบ้าน เขายังวนรถอยู่แถวบ้าน ด้วยเพราะว่ากลัวน้องสาวจะแดงจนบิดามารดาจับได้
ฌานถอนหายใจหนักๆ มือหนึ่งจับพวงมาลัย อีกมือยื่นมาถือมือเฌอปรางเบาๆ “ปราง…เช็ดน้ำตาเถอะ พี่ไม่อยากให้พ่อแม่เห็นปรางร้องไห้แบบนี้”
เฌอปรางก้มหน้า ปาดน้ำตาอีกครั้ง น้ำเสียงสั่นพร่า “พี่ฌาน…ปราง…ปรางทำให้ทุกอย่างพังไปหมดแล้วค่ะ”
ฌานกัดฟันแน่น มือที่จับพวงมาลัยสั่นเล็กน้อย เขารู้สึกโกรธวาโยจนข่มอารมณ์แทบไม่อยู่ แต่ความห่วงใยน้องสาวกลับทำให้เขาต้องอดทน “ไม่…สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือเราต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ให้พ่อแม่ไม่รู้ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
เฌอปรางเบิกตากว้าง “แต่…หนูตั้งท้อง…แล้วถ้าพ่อแม่รู้…” น้ำเสียงเธอสั่นจนแทบหัก “ท่านอาจจะไม่ยอมให้หนูแต่งงานกับพี่เหนือเลยค่ะ”
