เช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดเข้ามาที่สนามบิน ครอบครัวเฌอปรางยืนรออยู่ที่ประตูทางขึ้นเครื่องบิน ดวงตาของเฌอปรางยังแดงช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืน แต่เธอกลับไม่แสดงออกให้ใครเห็นมากนัก
ฌานยืนอยู่ข้างๆ บิดามารดา ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความอึดอัด มือกำแน่น รู้สึกทั้งโกรธ เสียใจ และสงสารในเวลาเดียวกัน
“ปราง…เดินทางดีๆ นะ” ฌานเอ่ยเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย
เฌอปรางพยักหน้าน้อยๆ แต่ไม่ได้มองหน้าพี่ชายตนเองน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตา เธอเลือกที่จะเงียบไว้ ไม่อยากสร้างความวุ่นวายให้ใครทั้งนั้น
คุณสนธยาและคุณอัมพรมองมาที่ฌาน ดวงตาของพวกท่านเต็มไปด้วยความหนักใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร เพราะตอนนี้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งที่ต้องทำต่อไปคือหาทางแก้ไข ไม่ใช่ซ้ำเติมอีกต่อไป
ฌานกัดฟันแน่น พยายามกลั้นอารมณ์และความรู้สึกของตัวเอง “ต้องปล่อยให้เวลาผ่านไปก่อน…ไม่เช่นนั้นพ่อแม่อาจโกรธวาโยมาก พวกท่านรักวาโยเห
