วันหนึ่ง...
"นายเห็นมือของฉันไหม"
"ไม่เห็น ไม่เห็นอะไรเลยมันมืดไปหมด"
"นายไม่ได้แกล้งฉันใช่ไหม"
"จะแกล้งเพื่ออะไรล่ะ" ฉันใจไม่ดีเมื่อรู้ถึงความผิดปกติของเพลิงก็เลยรีบกดออดเรียกพยาบาลให้เข้ามาดูอาการของเขาตอนนี้เลยเพราะฉันคงรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าไม่ไหว ระหว่างที่รอพยาบาลเข้ามาเขาก็คอยจับมือฉันไว้ตลอดเวลาไม่ยอมปล่อยใบหน้าของเขาดูมีความกังวลมากซึ่งฉันเองก็ไม่ต่างจากเขา
"นายไม่ต้องกลัวนะฉันกดเรียกพยาบาลแล้วเดี๋ยวคุณหมอก็จะเข้ามาตรวจนายนายต้องไม่เป็นอะไร"
"ถ้าฉันตาบอดมองไม่เห็นจะทำยังไง"
"ไม่หรอกนายอย่าคิดมากสิ"
"แต่ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะ" ฉันพูดไม่ออกเพราะฉันเองก็กลัวเหมือนกันถึงฉันจะให้กำลังใจเขาแต่ฉันก็ยอมรับว่าฉันกลัวเพราะมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ สักพักก็มีเสียงเหมือนมีคนเปิดประตูซึ่งตอนแรกฉันคิดว่าเป็นพยาบาลแต่ปรากฏว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องคือคุณหญิงภารดีแม่ของเพลิงกับคุณเอนกเลขาของ
