เพลิงร้ายพ่ายรัก

ไม่ไว้ใจ

วันต่อมา...

วันนี้อาจารย์ปล่อยไวฉันก็เลยรีบเดินมาร้านพี่ทรายเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะได้มาทดลองงานยอมรับว่าฉันตื่นเต้นมากๆเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทำงานอย่างจริงจังเพราะที่ผ่านมาฉันทำแต่งานบ้านอย่างเดียว เรื่องทำงานงานฉันลืมบอกเพลิงแต่คิดว่าค่อยบอกทีหลังก็คงไม่เป็นไร ก่อนเลิกเรียนเขาส่งข้อความมาบอกฉันว่าวันนี้เขามีซ้อมบาสถ้าซ้อมเสร็จเขาจะโทรมาหา

"สวัสดีค่ะพี่ทราย" พอมาถึงร้านฉันก็รีบสวัสดีพี่ทรายที่ตอนนี้กำลังง่วนอยู่กับทำกาแฟให้ลูกค้าที่นั่งรอเต็มร้านฉันก็เลยรีบเข้าไปช่วยทันที

"หนึ่งมาได้ทันเวลาพอดีเลยพี่กำลังจะทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าหนึ่งมาเป็นลูกมือพี่ก่อนนะแล้วก็ดูว่าแต่ละเมนูพี่ใส่อะไรบ้าง"

"ได้เลยค่ะ^^" ฉันยืนเป็นผู้ช่วยพี่ทรายและพยายามจำว่าแต่ละเมนูที่พี่ทรายทำใส่ส่วนผสมอะไรบ้าง

เวลาผ่านไปไวมากจนได้เวลาปิดร้านฉันสนุกกับการทำงานแม้ว่ามันจะเหนื่อยแต่ฉันก็ชอบที่จะทำมัน พอลูกค้าคนสุดท้ายออกไปพี่ทรายก็ให้ฉันนั่งพัก ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูก็เห็นข้อความที่น้องชายส่งมาบอกว่าคุณพ่ออาการดีขึ้นแล้วตอนนี้ย้ายจากห้องไอซียูไปอยู่ห้องพักผู้ป่วย มาร์ชบอกว่าคุณพ่อถามหาฉันซึ่งมาร์ชบอกท่านไปว่าฉันยังไม่เลิกเรียน ฉันรีบส่งข้อความบอกมาร์ชว่าอย่าเพิ่งบอกคุณพ่อเรื่องที่ฉันออกมาจากบ้านเพราะฉันไม่อยากให้ท่านกังวลเนื่องจากอาการท่านเพิ่งจะดีขึ้น

"พี่ผมหิวข้าวมีอะไรให้กินบ้าง" เสียงคุ้นหูเหมือนโซ่เลยทำให้ฉันรีบเงยหน้าจากมือถือเพื่อดูว่าใช่หรือเปล่าปรากฏว่าเป็นเขาจริงๆด้วย

"โซ่??"

"หนึ่ง!!! เธอมาอยู่ร้านนี้ได้ไง"

"อ้าวนี้โซ่กับหนึ่งรู้จักกันด้วยเหรอ เอ้อพี่ก็ลืมไปว่าเรียนโรงเรียนเดียวกันนี่นา ว่าแต่เราสองคนเป็นเพื่อนกันเหรอ"

"จะว่าเป็นเพื่อนก็ไม่เชิงแต่ที่แน่ๆยัยนี่เป็นแฟนไอ้เพลิง" โซ่พูดเหมือนไม่เต็มใจจะพูดซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

"ห๊ะจริงดิ" พี่ทรายทำหน้าเหวอเหมือนไม่เชื่อ

"หนึ่งเป็นแฟนเพลิงเหรอน้องชายพี่ไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ย"

"เอ่อ จริงค่ะหนึ่งเป็นแฟนเพลิงค่ะ"

"ไม่อยากจะเชื่อ"

"พี่ทรายรู้จักเพลิงด้วยเหรอคะ"

"รู้จักสิ โซ่กับเพลิงเค้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วอีกอย่างป๊าพี่กับพ่อเพลิงเค้าเป็นเพื่อนสนิทกันเราก็เลยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ว่าแต่หนึ่งเป็นแฟนเพลิงจริงๆเหรอพี่ขอถามเพื่อความมั่นใจอีกรอบ" พี่ทรายเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อซึ่งถ้าฉันเป็นพี่ทรายฉันก็คงไม่อยากเชื่อเหมือนกันเพราะฉันไม่มีอะไรเหมาะสมกับการเป็นแฟนของเพลิงเลยสักนิดเดียว

"จริงค่ะ"

"แปลว่าหนึ่งต้องมีอะไรดีแน่ๆเพราะตั้งแต่พี่รู้จักเพลิงมาพี่ไม่เคยเห็นเขาคบใครเป็นแฟนเลยนะหนึ่งคนแรก^^" ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องดีใจไหมที่ได้ยินพี่ทรายบอกแบบนี้ฉันจึงทำได้แค่ยิ้มเท่านั้น

"เธอคิดยังไงถึงมาทำงานไม่เหนื่อยหรือไงไหนจะเรียนไหนจะทำงาน" โซ่ถามฉันขณะที่ฉันกำลังช่วยพี่ทรายเก็บร้านเพราะร้านปิดแล้ว

"ถ้าฉันไม่ทำงานฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะเงินที่กดมาเมื่อวานก็เอาจ่ายค่าเช่าไปเกือบหมดแล้ว"

"แฟนเธอออกจะรวยทำไมไม่ขอมันล่ะ"

"แล้วทำไมต้องขอด้วยล่ะ"

"ไอ้เพลิงมันสายเปย์พ่อแม่มันรวยฉันคิดว่าถ้าเธอขอให้มันช่วยมันก็ช่วยเธอได้"

"ไม่เอาหรอก ถึงฉันจะไม่รวยไม่มีเงินแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีหาเงินเองได้แล้วอีกอย่างฉันไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าฉันคบกับเขาเพราะเขารวย"

"แล้วเธอคิดว่ามีใครรู้เรื่องที่เธอกับมัน"

"อืมนั่นสินะ" เพราะเรื่องที่ฉันคบกับเพลิงก็มีแค่เพื่อนๆของเขาเท่านั้นที่รู้

"เธออยากให้คนอื่นรู้เรื่องที่เธอคบกับมันหรือเปล่า"

"ไม่อ่ะ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีอะไรคู่ควรกับเพลิงสักอย่างสวยก็ไม่สวย อย่างเขาหาแฟนได้สวยและดีกว่าฉันได้ไม่ยากเลย ฉันพอใจที่จะเป็นแฟนเขาโดยที่ไม่ต้องมีใครรับรู้แบบนี้ดีกว่าฉันไม่อยากให้คนอื่นหัวเราะเขาที่มีแฟนแบบฉัน"

"เธอนี่เหมือนที่น้องชายเธอพูดไม่มีผิดเลยนะชอบด้อยค่าตัวเอง"

"ฉันแค่ยอมรับความจริงก็เท่านั้นเอง ฉันรู้ตัวเองดีว่าเป็นยังไง"

"ถ้า..วันนึงมันเจอผู้หญิงที่ดีกว่าเธอล่ะเธอจะทำยังไง"

"ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ ฉันก็คงต้องยอมรับความจริงยอมให้เขาได้เจอกับสิ่งที่ดีกว่า เพราะการที่เราเห็นคนเรารักมีความสุขเราก็ควรยินดีไม่ใช่เหรอ"

"เธอคิดว่าเธอทำใจได้??"

"ทำใจได้หรือเปล่าอันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ฉันต้องอยู่กับความเป็นจริง ตลอดหนึ่งปีที่คบกับเพลิงฉันไม่กล้าคิดเลยว่าเราสองคนจะคบกันไปได้นานแค่ไหนขอแค่ทุกวันนี้มีเขาอยู่ฉันก็พอใจแล้ว ถ้าวันนึงเราต้องเลิกกันฉันก็คงต้องทำใจให้ได้"

"เธอรักมันมากเลยสินะ"

"เพลิงคือรักแรกของฉันฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย ตอนที่เขามาขอเป็นแฟนฉันพยายามปฏิเสธเพราะฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะต้องเสียใจภายหลังแต่สุดท้ายฉันก็มาคิดได้ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเราไม่รู้อนาคตหรอกว่าต่อไปจะเป็นยังไง ขอแค่ตอนนี้ฉันได้รักเขาก็พอใจแล้วถ้าวันนึงฉันต้องเสียใจก็ไม่เป็นไร"

"เธอเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะ แต่เสียดาย"

"เสียดายอะไร"

"เปล่าไม่มีอะไรช่างมันเถอะ ว่าแต่อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วเธอคิดว่าจะเรียนต่อหรือเปล่า" เป็นคำถามที่ฉันลืมคิดไปเลย

"ยังไม่รู้เหมือนกัน บางทีฉันอาจจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แล้วนายล่ะโซ่จะเรียนต่อที่ไหนเหรอ"

"ป๊าจะให้ฉันไปเรียนต่อเมืองนอกน่ะ"

"ดีจังเลยเนอะได้ไปเรียนเมืองนอกอากาศคงจะดีมากๆเลย" ฉันคิดในแบบของฉันที่เคยได้ยินมา

"ทำไมพูดแบบนี้อยากไปเหรอ"

"ฉันไม่มีปัญญาไปเรียนถึงเมืองนอกหรอก แค่จะเรียนต่อฉันยังไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสหรือเปล่า"

"แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าแฟนเธอถ้ามันจบมอหกแล้วมันต้องย้ายไปอยู่กับพ่อแม่มันที่อเมริกา"

"จริงเหรอ" ฉันรู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้ยินแบบนี้เพราะเพลิงไม่เคยบอกฉันเลย

"แปลว่ามันไม่ได้บอกเธองั้นสิ"

"เพลิงคงยุ่งน่ะก็เลยยังไม่ได้บอก" ฉันคิดในทางที่ดีเพราะมันอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะเรียนจบเพลิงก็เลยยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฉัน แต่ถ้าเขาต้องย้ายไปอยู่กับครอบครัวของเขาจริงๆอย่างที่โซ่บอกฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ เพราะมันคือนาคตของเขาและพอถึงเวลานั้นเราสองคนก็คงเลิกกัน พอคิดแบบนั้นฉันก็รู้สึกหน่วงในใจอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันหวังว่ามันจะบอกเรื่องนี้กับเธอเร็วๆนะ"

ฉันเดินกลับมาถึงห้องด้วยความรู้สึกเหนื่อยและอ่อนเพลีย อาจจะเป็นเพราะฉันไม่เคยชินกับการทำงานหลังเลิกเรียนแต่ฉันคิดว่าสักพักฉันน่าจะปรับตัวได้ ฉันหยิบมือถือออกมาดูว่าเพลิงได้โทรหาหรือส่งข้อความมาหาฉันหรือเปล่าเพราะเมื่อตอนเย็นก่อนเลิกเรียนเขาบอกจะโทรหา แต่ก็ไม่มีสักข้อความที่เขาส่งมาฉันคิดว่าเขาอาจจะเหนื่อยจากการซ้อมฉันก็เลยส่งข้อความไปหาเขาเอง เพื่อบอกว่าฉันกลับมาถึงห้องแล้ว

วันต่อมา....

"เมื่อวานโทษทีนะที่ไม่ได้โทรหาพอดีซ้อมบาสเลิกดึกไปหน่อยพอกลับห้องก็หลับไปเลย" เพลิงเดินมาบอกกับฉันขณะที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด

"อื้มมไม่เป็นไร หนึ่งเข้าใจเพราะหนึ่งเองก็ทำงานเหนื่อยเหมือนกัน"

"เธอทำงานที่ไหน"

"ร้านพี่ทราบพี่สาวของโซ่น่ะ"

"ร้านพี่สาวไอ้โซ่??"

"อืมมม"

"เธอไม่จำเป็นต้องไปทำงานก็ได้นะเหนื่อยเปล่าๆ"

"ถ้าไม่ทำหนึ่งจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะ"

"ก็ขอฉันนี่ไงฉันเป็นแฟนเธอนะ"

"เป็นแฟนกันต้องขอเงินแฟนใช้เหรอ ไม่เอาดีกว่าหนึ่งทำงานหาเงินเองได้"

"แต่ฉันไม่อยากให้เธอเหนื่อยนี่นา"

"ขอบคุณนะแต่หนึ่งทำไหว^^"

"ดื้ออีกตามเคย"

ฉันทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจนเริ่มชิน ส่วนคุณพ่อพอท่านไม่เห็นว่าฉันไปเยี่ยมท่านก็เค้นเอาความจริงจากทุกคนในบ้านจนท่านรู้ว่าฉันถูกคุณแม่ไล่ออกจากบ้านท่านก็รีบโทรมาบอกให้ฉันกลับมาอยู่บ้านเพราะตอนนี้ท่านกำลังจะหย่ากับคุณแม่ แต่พอรู้แบบนั้นฉันยิ่งไม่กล้ากลับไป ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้สถานการณ์ที่บ้านเป็นยังไงบ้างจะถามมาร์ชก็ไม่กล้าถามเพราะมาร์ชก็เงียบไปไม่โทรหาฉันเหมือนแต่ก่อน

อยากจะบอกว่าพอเพลิงรู้ว่าฉันทำงานที่ร้านพี่ทรายเขาก็อาสามารับฉันทุกวันแม้ว่าวันนั้นเขาจะมีซ้อมบาสก็ตาม ถามว่าฉันรู้สึกยังไงที่เขามารับแบบนี้ฉันยอมรับตามตรงเลยว่ารู้สึกดีเพราะมันทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉัน แต่มันก็มีเรื่องน่าแปลกใจตรงที่วันไหนเพลิงมารับฉันที่ร้านวันนั้นโซ่ก็จะไม่มาที่ร้าน

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเห็นภาพนี้" จู่ๆพี่ทรายก็พูดขึ้นแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนฉันอดถามพี่ทรายไม่ได้

"ภาพไหนเหรอคะ" ฉันถามพี่ทรายอย่าง งงๆและสงสัย

"ก็เห็นเพลิงมานั่งรอสาวน่ะสิเพราะปกติเขาไม่ชอบรอใครนะนิสัยเขาน่ะเพราะเขาขี้ใจร้อนและไม่ค่อยยอมใครหนึ่งเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่พี่เห็นเขามานั่งรอแบบนี้" ฉันมองออกไปนอกร้านก็เห็นเพลิงนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์อยู่หน้าร้านซึ่งเขาจะมาเวลานี้ทุกวัน ฉันอดยิ้มคนเดียวไม่ได้เมื่อได้ยินพี่ทรายพูดแบบนี้นั่นก็แสดงว่าฉันมีความสำคัญกับเขาสินะ

"ร้านหยุดตั้งสามวันเอาเวลาไปเที่ยวกับแฟนบ้างนะจ๊ะ^^" พี่ทรายหยุดร้านสามวันเพราะจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆฉันก็เลยไม่ต้องมาทำงาน ซึ่งฉันได้บอกเรื่องนี้กับเพลิงไปแล้วเพราะที่ผ่านมาเขามักจะชอบถามว่าฉันหยุดวันไหนบ้างเขาอยากพาฉันไปเที่ยวแต่ฉันก็ปฏิเสธเพราะต้องทำงานทุกวัน พอเขารู้ว่าฉันได้หยุดสามวันเขาก็บอกกับฉันว่าจะพาฉันไปเที่ยวเขาถามว่าฉันอยากไปเที่ยวที่ไหนฉันก็เลยบอกไปว่าอยากเที่ยวทะเลเขาก็ตกลงทันทีอย่างไม่ลังเลใจ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราได้ไปเที่ยวด้วยกันตั้งแต่คบกันมา

วันต่อมา...

ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะพาฉันไปเที่ยวทะเลใกล้ๆอย่างพัทยาหรือไม่ก็หัวหินแต่เปล่าเลยเพลิงพาฉันมาเที่ยวถึงจังหวัดกระบี่และได้นั่งเรือข้ามฟากมายังเกาะเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งเป็นเกาะที่สงบเงียบน้ำทะเลที่นี่มีสีสวยใสสะอาดตาจนฉันหลงกับความสวยงามตรงหน้า

"ที่นี่สวยจัง" ฉันบอกกับเพลิงอย่างตื่นเต้นเมื่อลงจากเรือมาแล้วเดินไปตามชายหาดที่มีทรายสีขาวละเอียดสะอาดตา

"ชอบมั้ย"

"อื้มชอบสิเกิดมาหนึ่งไม่เคยเห็นทะเลมาก่อนเลยนี่เป็นครั้งแรก"

"จริงดิ" เขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด ซึ่งมันก็คงไม่น่าเชื่อจริงๆนั่นแล่ะที่จะมีคนไม่เคยเห็นทะเลซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือฉันเอง

"อื้มม หนึ่งขอบคุณเพลิงมากเลยนะที่พาหนึ่งมาเห็นทะเลสวยๆแบบนี้^^" ฉันขอบคุณเขาก่อนลงเล่นน้ำทะเลอย่างมีความสุขแต่ฉันก็เล่นได้แค่ใกล้ๆริมชายหาดเพราะฉันว่ายน้ำไม่เป็น ฉันเล่นน้ำอยู่นานจนลืมเวลาจนเพลิงก็เดินมาตาม

"พอได้แล้วมั้ยหนึ่งเล่นน้ำนานๆเดี๋ยวจะไม่สบายเอาหรอก" เพลิงเดินมาพร้อมผ้าเช็ดตัวสีขาวเขาใช้มันเช็ดผมให้ฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเอามาคลุมตัวให้ฉันแล้วเดินจูงมือฉันมายังบ้านพักที่เขาจองเอาไว้ซึ่งมันเป็นบ้านพักหลังเล็กๆหน้าบ้านติดชายหาดซึ่งบนเกาะมีเพียงไม่กี่หลังเท่านั้น

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมากินข้าวกันฉันสั่งอาหารมาแล้ว" เขาบอกฉันก่อนจะเดินไปนั่งเล่นมือถือที่โซฟาตัวยาว

"อื้มมม" ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินหาห้องนอนของตัวเองแต่ปรากฏว่าบ้านพักทั้งหลังมันมีแค่ห้องนอนเดียว

"เพลิงทำไมที่นี่มีแค่ห้องนอนเดียวล่ะ" ฉันเดินออกมาถามเขา

"ก็มีห้องนอนเดียวไงทำไมเหรอ" เขาเงยหน้าขึ้นมาจากมือถือแล้วถามฉันกลับ

"เอ่อ แล้วคืนนี้เราจะนอนกันยังไง"

"ก็นอนห้องเดียวกันไง"

"ห๊ะ ห้องเดียวกันเหรอ" ฉันถามกลับไปด้วยความตกใจ

"อืม ทำไม" แต่เขาถามกลับมาหน้าตายจนฉันเริ่มใจคอไม่ดี

"เอ่อมันจะดีเหรอ"

"ถ้าเธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอเดี๋ยวฉันออกมานอนข้างนอกก็ได้ไม่เป็นไร" เขาพูดเหมือนน้อยใจจนฉันรู้สึกได้

"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวหนึ่งออกมานอนข้างนอกเอง"

"ถ้าเธอกลัวขนาดนี้ฉันคงไม่พาเธอมาหรอก" เขาพูดก่อนจะลุกออกไปจากแล้วเดินออกไปจากบ้านอย่างงโกรธๆ