เพลิงร้ายพ่ายรัก

ลืมกินยา

เพลิงกัลป์....

บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ ผมข่มตาหลับพยายามให้ตัวเองเกิดอารมณ์ร่วมกับคนเบื้องล่างที่กำลังช่วยผมอยู่แต่ไม่รู้เป็นอะไรน้องชายผมมันไม่ตื่นตัวเลย

"พอไม่ต้องทำ กลับไปได้ละฉันไม่มีอารมณ์" ผมผลักหัวเชอรี่อออกแล้วดึงกาเกงขึ้น

"เพลิงเป็นอะไรไปอ่ะ ทำไมถึง..."

"บอกให้กลับไม่เข้าใจภาษาคนเหรอวะรี่หรือต้องให้ไล่" ผมอารมณ์เสียซ้ำสอง ผมไม่ชอบผู้หญิงเซ้าซี้

"ก็ได้ ถ้างั้นพรุ่งนี้รี่มาหาเพลิงใหม่ละกัน"

"ไม่ต้องถ้าฉันอยากเจอฉันโทรเรียกให้เธอมาเอง" เชอรี่ทำหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อถูกผมไล่กลับแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจจะอยากทำหน้าแบบไหนก็เชิญ พอเชอรี่ออกไปจากห้องผมก็หยิบมือถือมาปลดบล็อกเบอร์วันหนึ่งเพราะผมบล็อกเบอร์เธอไว้เหมือนที่เคยทำประจำถ้าผมอยู่กับผู้หญิงอื่น ผมกดโทรหาวันหนึ่งเพื่อถามเธอว่ากินยาคุมฉุกเฉินครบหรือยังเพราะเมื่อวานที่มีอะไรกันผมไม่ได้ป้องกัน ที่ผมกล้าทำแบบนั้นก็เพราะรู้ไงว่าวันหนึ่งบริสุทธิ์ไม่เคยมาก่อนผมก็เลยไม่ป้องกัน ที่ผมหลอกคบเธอก็เพื่อสิ่งนี้แค่สิ่งเดียวผมแค่อยากลองอยากรู้ว่าถ้าเอาแบบสดๆไม่ใส่ถุงยางความรู้สึกมันจะเป็นยังไงจะฟินมั้ย และพอได้ในสิ่งที่ต้องแล้วผมยอมรับว่าโคตรฟิน ผมเสร็จไปหลายน้ำเลยเมื่อคืน กว่าจะปล่อยให้วันหนึ่งได้นอนก็เกือบเช้า ตอนแรกผมคิดว่าวันหนึ่งจะลุกไม่ขึ้นเพราะผมจัดหนักจัดเต็มแต่เปล่าเลยเธอกลับยังมีแรงลุกขึ้นไปทำงานได้อีก อยากจะบอกว่าน้องสาวของวันหนึ่งโคตรแน่นยิ่งตอนที่ผมสอดใส่เข้าไปครั้งแรกผมเกือบเสร็จ ตั้งแต่ผมเอาผู้หญิงมาผมป้องกันตลอดไม่เคยสดกับใครเพราะผมกลัวติดโรคแต่กับวันหนึ่งผมไม่ต้องกลัว ถามว่าติดใจไหมก็...ติดใจอยู่ผมจะเอาจนกว่าจะเบื่อนั่นแล่ะ ใครจะว่าผมเหี้ยก็ด่าเลยผมไม่สะทกสะท้านอยู่แล้ว

ตู๊ดดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดดดด

"ทำไมไม่รับสายวะ" ผมบ่นคนเดียวเพราะผมกโทรหาวันหนึ่งไปเป็นสิบรอบแล้วแต่เธอไม่รับสายผมเลย หรือเธอจะเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะปกติถ้าผมโทรหาเธอปุ๊บเธอจะกดรับทันที จะว่ายังไม่เลิกงานที่ร้านพี่สาวไอ้เชี่ยโซ่ก็ไม่น่าใช่เพราะนี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว ไม่รู้เป็นเหี้ยไรจู่ๆผมก็รู้สึกเป็นห่วงวันหนึ่งขึ้นมาก็เลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถไปหาที่หอพัก

ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหน้าหอพักของวันหนึ่ง ผมมองลอดตรงด้านล่างประตูห้องเห็นแสงไฟในห้องเปิดอยู่แปลว่าเธออยู่ในห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเคาะห้องไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตู สภาพของคนตรงหน้าทำเอาผมตกใจเพราะหน้าเธอซีดมากแถมตาบวมแดงเำมือนคนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"หนึ่งเป็นอะไรทำไม..." คนตรงหน้าไม่ตอบแต่เธอพุ่งตัวเข้ามากอดผมพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นจนผมตกใจเพราะวันหนึ่งไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน

"ฮืออออ ฮือออออ เพลิง ฮืออออ"

"เป็นอะไรร้องไห้ทำไมบอกเพลิงซิ"

"คุณพ่อ ฮือออ คุณพ่อของหนึ่งท่านเสียแล้ว ฮืออออ ฮือออ" ผมไม่รู้จะพูดอะไไรก็เลยกอดปลอบก่อนจะดันตัวเธอเข้าห้องเพราะกลัวห้องข้างๆจะออกมาด่าเพราะวันหนึ่งร้องไห้ดังมาก

"ฮืออออ หนึ่งไม่เหลือใครแล้ว ฮืออออ"

"มีสิหนึ่งยังมีเพลิงไง" ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงกล้าพูดคำนี้ออกมาทั้งๆที่ผมไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับวันหนึ่งตั้งแต่แรกกะว่าเอาจนเบื่อแล้วก็ทิ้งเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆหรือ อาจจะเป็นเพราะผมไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาปลอบเธอดีก็เลยพูดเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจแค่นั้น

"จริงเหรอ หนึ่งยังมีเพลิงใช่มั้ย ฮืออออ"

"อะ เอ่อ อื้มมม ใช่หนึ่งยังมีเพลิง" พอวันหนึ่งถามย้ำผมแม่งเริ่มไม่แน่ใจแต่สุดท้ายก็ตอบไปแบบนั้น

วันหนึ่ง....

แค่ได้ยินว่าฉันยังมีเขาฉันก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฉันยังมีเขาอยู่นี่นาเขาอยู่ตรงนี้เขาไม่ได้หายไปไหนเลยถึงแม้ทั้งวันฉันจะโทรหาเขาไม่ได้เลยก็ตาม ฉันกอดเพลิงแน่นเพราะตอนนี้ฉันต้องการอ้อมกอดและคำปลอบโยนจากเขา เขาคือคนเดียวฉันที่ฉันต้องการมากที่สุด

เช้าวันต่อมา...

เมื่อคืนฉันร้องไห้ในอ้อมกอดของเพลิงเขาปลอบฉันจนทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเขาทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอย่างที่คิดฉันยังมีเขาอยู่ข้างๆ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดกับเพลิง ฉันเงยหน้ามองคนที่นอนกอดฉันทั้งคืนที่ตอนนี้ยังไม่ตื่น ฉันค่อยๆขยับตัวลุกช้าๆเพราะไม่อยากรบกวนเวลาเขานอน ฉันห่มผ้าให้เพลิงก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเพราะเช้านี้ฉันต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรับศพคุณพ่อไปที่วัด

ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวขณะที่ฉันกำลังจะหยิบผ้าออกมาจากตู้จู่ๆกล่องบางอย่างก็หล่นตามออกมาตกลงที่พื้นฉันหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่ามันคือกล่องยาคุมฉุกเฉินที่ฉันเก็บมันไว้ในนี้ตั้งแต่เมื่อวานมันก็เลยทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าฉันลืมกินยาอีกหนึ่งเม็ดที่เหลือ เพราะเมื่อคืนพอฉันกลับมาที่ห้องฉันก็เอาแต่นั่งร้องไห้เพราะคิดถึงคุณพ่อจนลืม แล้วถ้าฉันกินตอนนี้มันจะทันไหมนะ แต่ยังไงก็กินกันไว้ก่อนดีกว่าฉันภาวนาว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้

พออาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นเพลิงนอนเล่นมือถืออยู่ตรงที่นอนพอเขาได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำเปิดเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตาหื่นกระหายอย่างเห็นได้ชัด ฉันรีบก้มมองดูตัวเองทำให้รู้ว่าตอนนี้ฉันนุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ มันเป็นเพราะความเคยชินและลืมไปว่าเขาอยู่ในห้อง

"อ่อยผัวแต่เช้าเลยนะครับเมีย^^"

"เปล่านะ" ฉันรีบปฏิเสธแล้วหยิบเสื้อผ้าในตู้วิ่งเข้าห้องน้ำทันทีด้วยความอาย ก่อนจะได้ยินเสียงเขาหัวเราะตามหลัง ถึงเราจะเคยมีอะไรกันแล้วแต่ฉันก็ยังไม่ชินอยู่ดี

หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วเพลิงก็อาสาไปส่งฉันที่โรงพยาบาล

"ขอบคุณนะที่มาส่ง" ฉันขอบคุณเขาก่อนจะเดินเข้าโรงพยาบาลแต่ยังไม่ทันได้ไปเพลิงก็ถามฉันเรื่องยาคุมขึ้นมา

"เอ้อหนึ่งยาที่ซื้อให้กินเมื่อวานกินครบแล้วใช่ไหมทั้งสองเม็ด" จู่ๆเขาก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมาฉันยอมรับว่าตกใจและกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกเขาดีไหมว่าฉันเพิ่งกินเม็ดที่สองไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เองทั้งๆที่จริงแล้วฉันต้องกินตั้งแต่เมื่อคืนแต่ฉันลืม

"เอ่อ..กิน......ครบแล้ว" สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าบอกเขาว่าฉันลืมกินยาตามกำหนดเวลา

"กินครบแล้วแล้วทำไมต้องทำเป็นคิดนานด้วย ตกลงกินแล้วใช่ไหม" เขาถามย้ำกับฉันด้วยน้ำเสียงจริงจังมากจนฉันกลัว

"กินสิ ใครจะลืม"

"อืมดีแล้วเพราะถ้าเกิดปัญหาอะไรตามมามันจะลำบาก เข้าใจที่เพลิงพูดใช่ไหมว่าปัญหาที่ว่าคืออะไร"

"อื้มเข้าใจสิทำไมจะไม่เข้าใจ" ทำไมฉันจะไม่เข้าใจว่าเขากลัวฉันท้อง อย่าว่าแต่เขากลัวเลยฉันก็กลัวเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากมีลูกกับเขาหรอกนะแต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ฉันยังอยากเรียนหนังสือยังอยากเรียนต่อสูงๆแม้ความหวังเรื่องเรียนต่อปริญญาจะริบหรี่เพราะฉันไม่รู้ว่าจะไปทำงานที่ไหนให้พอกับค่าใช้จ่าย ไหนจะค่ากินค่าหอค่าเทอมอีก ซึ่งเรื่องเรียนต่อคุณย่าได้พูดกับฉันเมื่อวานว่าท่านอยากให้ฉันไปอยู่กับท่านด้วยที่ต่างจังหวัดท่านจะส่งเสียฉันเรียนต่อเองแต่คุณอาน้องชายคุณพ่อที่คุณย่าไปอยู่ด้วยท่านไม่ยอมท่านบอกว่าฉันโตแล้วควรดูแลตัวเองช่วยเหลือตัวเองได้แล้วไม่ต้องมาเป็นภาระคุณย่าอีกเพราะท่านแก่มากแล้ว ฉันควรยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเองได้สักทีซึ่งฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรท่านเลยสักนิดเดียวเพราะฉันเข้าใจทุกอย่างดีและฉันก็คิดอยู่แล้วว่าจะไม่เป็นภาระของใครอีก

"ถ้างั้นเพลิงกลับก่อนนะมีอะไรโทรหาละกัน"

"อื้มมม ขี่รถกลับดีๆนะ"

"อืมมม"

หลังจากเพลิงไปแล้วฉันก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล และในขณะที่ฉันกำลังรีบเดินอยู่นั้นจู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนฉันในมือของเธอถือแก้วน้ำส้มมาด้วยมันก็เลยหกรดใส่ชุดของฉันจนเลอะไปหมด

"ว๊าย ขอโทษเราเดินไม่ดูทางเอง ชุดเธอเลอะหมดเลย" เธอถามฉันด้วยน้ำเสียงตกใจก่อนจะมาช่วยฉันปัดเศษส้มที่เกาะอยู่เต็มกางเกง

"เอ่อ ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"ไม่เป็นอะไรยังไงชุดเธอเลอะน้ำส้มเต็มเลยเอางี้เดี๋ยวเราพาไปล้างในห้องน้ำนะ" หญิงสาววิ่งเอาแก้วไปทิ้งก่อนจะเดินมาจับมือฉันแล้วพาไปห้องน้ำ

"เราขอโทษจริงๆนะเราไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไรเรารู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ" ฉันเอาทิชชู่ชุบน้ำเช็ดเสื้อผ้าตัวเอง

ครืดดดด ครืดดดด เสียงมือถือสั่นไม่ใช่ของฉันแต่เป็นของผู้หญิงคนที่ทำน้ำส้มหกใส่ฉัน

"ค่าคุณแม่ตอนนี้มิย่าอยู่ในห้องน้ำค่า ค่าๆเดี๋ยวรีบไปนะคะ ค่าาา" มิย่าอย่างงั้นเหรอทำไมฉันรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

หลังจากจัดการกับชุดของฉันเรียบร้อยแล้วฉันกับผู้หญิงที่ชื่อมิย่าก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกันและเราก็เดินไปทางเดียวกัน แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งมีคุณย่าคุณอารวมถึงภรรยาเก่าคุณพ่อส่วนคุณแม่ฉันไม่เห็นซึ่งฉันคิดว่าท่านอาจจะกำลังยุ่งอยู่ที่วัดก็ได้

"มิย่ามาแล้วค่ะคุณแม่ มิย่าจ๊ะมาไหว้คุณย่าสิลูก" ภรรยาเก่าคุณพ่อกวักมือเรียกผู้หญิงที่ทำน้ำหกใส่ฉัน สรุปก็คือเธอคือลูกสาวแท้ๆของคุณพ่อกับภรรยาเก่านั่นเอง

"อ้าวววหนึ่งก็มาพอดีเลย ดีๆจะได้ให้รู้จักกันไว้ หนึ่งมาหาย่านี่ลูก" คุณย่ากวักมือเรียกฉันเข้าไปหาและแนะนำให้รู้จักกัน มิย่าอายุเท่าฉันพอดี เธอยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตรเมื่อรู้ว่าฉันคือลูกสาวบุญธรรมของคุณพ่อฉันก็ยิ้มตอบกลับไปอย่างเป็นมิตรเช่นกัน