เพราะการเจรจาเป็นไปตามต้องการภารัณจึงกลับมาหา ฟ้ารดาด้วยรอยยิ้ม สองสามีภรรยารับประทานอาหารเที่ยงด้วยกัน พอเสร็จก็ตกลงกันว่าจะเช่ารถที่โรงแรมขับเข้าไปเที่ยวเล่นในเมืองและย่านโอลด์ทาวน์ของเมืองภูเก็ตคือจุดหมายปลายทาง เมื่อล้อรถเอสยูวีสีเข้มจอดสนิท นัยน์ตาคู่งามสะท้อนอาการตื่นเต้น หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะชื่นชมบรรยากาศรอบข้าง โดยเฉพาะสถาปัตยกรรมแบบชิโนโปรตุเกสดึงดูดให้เธอหยุดมองหลายนาที
“ไปหาคาเฟใกล้ๆ นั่งกัน”
น้ำเสียงและสัมผัสเขาปลุกฟ้ารดาหลุดจากความสนใจ หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ พลางเตือนตนเอง มาที่นี่ก็ตามหมากที่วางไว้ไม่ได้มาเสพศิลปะหรือความสุขใดๆ ทั้งนั้น
“ค่ะ พี่รัณเลือกร้านเลย”
“ฟ้าอยากกินอะไร ฟ้าพอจำได้หรือเปล่าว่าตัวเองชอบขนมหวานมากๆ พี่ไปทำงานที่ไหนชอบอ้อนให้ซื้อมาฝากประจำ”
“จำไม่ได้ค่ะ พี่รัณเลือกแล้วกันฟ้าไปซื้อยาร้านใกล้ๆ ก่อนพอดี ปวดหัวนิดหน่อยคงเหนื่อยเพราะเมื่อวานนอนไม่ค่อย
