ภารัณรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกถ้ำมอง เป็นอีกวันที่เขา ขลุกอยู่บนรถตั้งแต่เช้าจดเย็น แอบเฝ้าดูคนตัวเล็กตั้งแต่สตูดิโอเปิดกระทั่งปิด ตอนนี้เธอกำลังนำพารถญี่ปุ่นคันเล็กเลี้ยวเข้าสู่ท้องถนน และที่ชายหนุ่มสามารถตามอีกฝ่ายได้โดยไม่ถูกสงสัยต้องขอบคุณ ความช่วยเหลือจากอัสดง เพราะหมอนั่นอุตส่าห์สรรหารถลูกน้องมาให้ยืมใช้ ช่างเป็นเพื่อนสุดประเสริฐจนภารัณอยากยกนิ้วให้กับความดีของมัน
กว่าสองชั่วโมงที่รถญี่ปุ่นคันเล็กติดอยู่บนท้องถนน นัยน์ตาคม ดุจเหยี่ยวแอบประเมินคร่าวๆ สุดท้ายจึงพบว่าปลายทางที่ฟ้ารดากำลังมุ่งหน้าไปไม่ใช่คฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งทั้งคู่เคยอาศัยอยู่ด้วยกัน
แล้วเวลาพลบค่ำแบบนี้คนตัวเล็กจะไปไหนกัน เขาเริ่ม ตั้งคำถามในใจเงียบๆ และสุดท้ายก็ได้คำตอบเมื่อเธอเลี้ยวรถเข้าไปในหมู่บ้านจัดสรรแถบชานเมือง
“มาทำอะไรที่นี่วะ”
ภารัณขมวดคิ้วพลางสังเกตบ้านหลังเล็กที่ไม่ได้มีบริเวณมากนักซึ่งต่างจากคฤ
