มือหนาวางถุงรถบังคับบนโต๊ะพลางเหลือบมองฟ้ารดาที่ตอนนี้วุ่นอยู่กับการเตรียมมื้อค่ำในครัว ชายหนุ่มจึงถอนสายตามาทางเจ้าตัวแสบซึ่งนั่งระบายสีอยู่บนพื้นแทน
“ตะวัน ลุงมีอะไรจะให้อยากรู้หรือเปล่าครับ”
“อยากรู้ แต่น่ารักเหมือนสมุดนี้ไหม” ต้นตะวันถาม มือน้อยชูสมุดวาดภาพอวดผลงานชิ้นเอกทำคนเป็นพ่อกลั้วหัวเราะ
“นี่ๆ ตะวันระบายเองเลยนะสวยเปล่า”
“สวย” เสียงทุ้มตอบ มือเอื้อมลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดูพลางคิดในใจว่า ลูกชายคนนี้หล่อเหมือนพ่อไม่มีผิด ไม่แปลกที่คนเป็นแม่จะหลงนักหลงหนา ทั้งรอยยิ้มและดวงตาถอดแบบเขาเป๊ะ
“พะ…เอ่อลุงซื้ออันนี้มาให้ตะวัน”
ภารัณใจเต้นรัวเกือบหลุดคำว่าพ่อแต่จำต้องกลืนมันลงคอ เขากะพริบตาถี่ๆ มือหยิบตุ๊กตาหมีตัวสีน้ำตาลออกจากถุง และยื่นให้ต้นตะวันด้วยแววตาอบอุ่น
“ชอบไหม”
เขารู้สึกได้ว่าน้ำเสียงตนเองสั่น เจรจาธุรกิจพันล้านยัง ไม่ตื่นเต้นเท่าเอาใจลูกชายคนเดียว
“ชอบคับ เพราะตะว
