ร่างบางในชุดเดรสสม็อกลายทางจัดแยกอุปกรณ์ศิลปะบนโต๊ะตั้งพื้น เธอจะกระจายไอเดียคร่าวๆ ในไอแพด จากนั้นก็เริ่ม ร่างแบบส่งไปให้ภารัณดูว่าโทนภาพที่นำเสนอถูกใจพวกเขา หรือเปล่า มือกำลังจะหยิบสมุดขึ้นมาอ่านข้อมูลเพิ่มเติม แต่เสียงลูกชายตัวแสบกลับดังขึ้นมา
“แม่จ๋า”
“จ๋า” ฟ้ารดาคลี่ยิ้มจางๆ “ตะวันหิวขนมเหรอ แต่เมื่อกี้แม่เพิ่งทำมักกะโรนีให้กินนี่”
ตอนนี้สำหรับเจ้าเด็กน้อยคงไม่มีอะไรสำคัญกว่ากิน เล่น นอน คนเป็นแม่คิดในใจ
“ตะวันอยากปั้นดินน้ำมันใกล้ๆ แม่จ๋า ตะวันนั่งด้วย”
และเป็นอย่างที่คาดเดาไว้ไม่มีผิด ต้นตะวันชูก้อนดินน้ำมันหลากสีก่อนย่อกายลงนั่งข้างกัน ตอนนี้เจ้าลูกลิงทำตัวติดเธออย่างกับตังเม ไม่ว่าแม่ไปไหนหรือทำอะไรเด็กน้อยก็อยากมีส่วนร่วม ขอแค่ใกล้ชิดสัมผัสเนื้อตัวกันเท่านั้นก็พอ
“เอาสิ อยากดูพี่เป็ดหรือเปล่าแม่จ๋าเปิดให้”
“ดู”
ต้นตะวันพยักหน้าหงึกๆ มือน้อยหยิบดินน้ำมันปั้นรูปสัตว์
