“หยุด! ถ้ารัณเข้ามา นังนี่ตาย!”
ปลายแหลมคมของใบมีดจ่อบนลำคอระหงขณะเท้าหล่อน ก้าวถอยหลัง ดวงตาร่มฉัตรย้อมไปด้วยความเศร้าปนสับสน
ส่วนฟ้ารดามองลูกชายและอดีตสามีผ่านแววตาสั่นระริกที่สะท้อนความกลัวลึกๆ ต่อให้ใจกล้าแค่ไหนแต่มีดจ่อคอขนาดนี้ เธอจะทนเข้มแข็งได้อย่างไร
“ปล่อยนะ ปล่อยแม่ตะวัน”
ร่างเล็กดิ้นเร่าเมื่อมารดาเริ่มห่างสายตา แม้ต้นตะวันถูกวรัญญารั้งกายแต่เสียงร้องไห้ไม่วายบาดลึกไปถึงหัวใจคนฟัง ภารัณจุกอกจนต้องหรี่ตาส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเพื่อน
ชนนท์เห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปช้อนอุ้มเด็กน้อยที่เอาแต่ดิ้นหนีขึ้นมาแนบอกและส่งสายตาเป็นนัยให้วรัญญาตามหลังมา
โชคดีที่เมื่อครู่ทั้งสองยังนั่งคุยงานกันอยู่ พอได้รับข้อความเจ้าของโรงแรมหนุ่มจึงอาสาเป็นพลขับให้ ชนนท์ลอบสังเกต เพื่อนสนิทเป็นระยะพบว่าอีกฝ่ายร้อนใจแต่พยายามระงับอาการไว้ ภารัณกดหมายเลขพี่สาวซ้ำๆ ด้วยท่าทางรีบร้อน สมองจินตนาการถ
