ตอนที่ 4 สกัดดาวรุ่ง
1260 คำ
ด้านนับดาว
“ทำไมไปนาน?” เสียงยัยกุ๊กไก่เอ่ยถาม หลังจากที่ฉันเดินมาถึงโต๊ะของตัวเอง
“เจอคนแก่....มาจีบ” คนแก่ที่ว่าก็คือพี่คามินนั่นแหละ ฉันว่าพี่เขาต้องเมาแล้วแน่ๆ ไม่งั้นไม่พูดจาแบบนั้นหรอก
“จริงดิ ใช่คนที่กำลังเดินมานั่นป่ะ?” ยัยกุ๊กไก่มันพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังของฉัน ซึ่งฉันก็หันไปมองตามที่มันบอก ก่อนจะเห็นผู้ชายหน้าหล่อที่ฉันเพิ่งจะเดินหนีมาเมื่อกี้ เดินออกมา โดยมียัยพวกผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆเอาแต่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดซะจนน่ารำคาญไปหมด
“อือ สงสัยจะเมา”
“แต่ฉันว่าไม่น่าจะเมานะ แล้วแกตอบพี่เขาไปว่าไงอะ?”
“ก็ตอบไปว่า ฉันไม่ชอบคนแก่” สิ้นเสียงของฉันยัยกุ๊กไก่มันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที
“นี่แกไม่ได้จะเอาคืนพี่เขาใช่ป่ะ? เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะ อีกอย่างตอนนั้นเราก็เพิ่งจะมอสามเอง” ถึงจะผ่านมานานแค่ไหน แต่ฉันก็จำฝังใจและไม่มีวันลืมแน่นอน!! หึ
นานนับหลายชั่วโมงที่นับดาวและเพื่อนสาวคนสนิทของเธอนั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะเดิม ซึ่งในระหว่างนั้นเธอก็ได้ยินบทสนทนาของพวกผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆของเธอแทบจะทุกคำ
และหนึ่งในบทสนทนานั้น ทำให้เธอคิดแผนการบางอย่างออก
“เดี๋ยวแกไปเปิดห้องรอฉันก่อนเลยนะ ขอไปหาอะไรสนุกๆทำก่อนแล้วจะตามลงไป” นับดาวหันไปกระซิบบอกเพื่อนของเธอ ก่อนจะยกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
“แกจะทำอะไร?” กุ๊กไก่เอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนจะได้คำตอบที่น่าตกใจจากปากเพื่อนของเธอ
“สกัดดาวรุ่ง พ่อคนแก่สุดฮอต” ^_^
ด้านคามิน
“จะตีหนึ่งแล้ว เดี๋ยวกูกลับก่อนนะ” เพทายเอ่ยขึ้นหลังจากที่ก้มมองนาฬิกาหรูบนข้อมือ ที่น้องสาวสุดที่รักอย่างพราวฟ้าเป็นคนซื้อให้ในวันเกิดเมื่อปีที่ผ่านมา
“จะรีบกลับไปไหนวะ? เมียก็ไม่ใช่จะอยู่” ที่บอกว่าเมียไม่อยู่เป็นเพราะวันนี้อลิซแฟนเด็กของเพทาย กลับไปนอนที่บ้านกับยายของเธอ เพราะเหตุผลนี้จึงทำให้เพทายออกมาดื่มกับเขาได้
“กูง่วงแล้วครับ เดี๋ยวขับรถกลับไม่ไหว อีกอย่างก็สัญญากับอลิซไว้แล้วว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน”
“เหอะ เบื่อคนดีว่ะ จะกลับก็กลับไปเลยไป ขับรถดีๆด้วย” ถึงปากจะพูดไปแบบนั้น แต่ว่าคามินเองก็ห่วงเพื่อนรักของเขาเหมือนกัน หลังจากที่เพทายกลับไปได้สักพักนั้น ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามาหาเขาอีกแล้ว
“เอ่อ ขอโทษนะคะ หนูขอชนแก้วกับพี่ได้ไหมคะ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยที่อยู่ในชุดเดรสสีแดงเอ่ยขึ้น พร้อมกับยืนฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มที่นั่งดื่มอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง หากคามินจำไม่ผิดนั้นเธอคือคนเดียวกันกับที่ให้เพื่อนมาขอเบอร์เขาก่อนหน้านี้
ทว่าในขณะที่เขากำลังจะตอบเธอไปนั้น หญิงสาวที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งกลับเดินโซซัดโซเซเข้ามาหาเขาเช่นกัน และพอเธอเดินมาถึงที่เขานั่งอยู่นั้น เธอก็พูดเสียงยานคางออกมา
“ที่รักกกกกขา ฉานนนง่วงแล้ววว เราปายยย นอนนน กานนนน เถอะน๊า” ไม่พูดเปล่าแต่ว่าตอนนี้เธอทิ้งตัวนั่งลงบนตักของเขาแล้วเรียบร้อย
ซึ่งคามินเองก็ไม่ได้ทำท่าทีรังเกียจแต่อย่างใด กลับเต็มใจให้เธอนั่งบนตักของเขาซะมากกว่า
“เอ่อ....คืนนี้ผมคงไม่สะดวกนะครับ ต้องขอโทษด้วย”
คามินเอ่ยบอกหญิงสาวที่เดินเข้ามาหมายจะชนแก้วกับเขาในตอนแรกอย่างสุภาพ ซึ่งพอเธอได้ยินแบบนั้นบวกกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอก็จำใจต้องหันหลังแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่
ซึ่งหลังจากที่หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงเดินออกจากตรงนี้ไป เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นทันที
“เมาขนาดนี้ลักหลับสักทีสองทีดีไหม” ไม่พูดเปล่า แต่ตอนนี้เขาหยัดกายขึ้นเต็มความสูงของตัวเองพร้อมกับอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขนแกร่ง จนคนที่แกล้งเมาเมื่อกี้ถึงกับตกใจแล้วรีบพูดขึ้นทันที
“คุณจะพาฉันไปไหนคะ?”
“อ่าว ที่รัก หายเมาแล้วเหรอครับ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาโดยที่สองเท้ายังคงก้าวเดินไปข้างหน้า จนผู้หญิงที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันอิจฉาหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาตอนนี้
“ป ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องของเราแล้วนะเบบี๋” นอกจากจะไม่ยอมปล่อยแล้ว คามินยังรีบสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องพักที่อยู่ติดกับห้องทำงานของเขาบนชั้นสามอีก
“บ เบบี๋บ้าอะไรของคุณ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้” ร่างบางยังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแข็นแข็งแกร่งของชายหนุ่ม ทว่าเขายังคงไม่ยอมปล่อย และไม่ถึงหนึ่งนาที คามินก็พานับดาวมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพักของเขา ก่อนจะใช้มือเปิดประตูด้วยความทุลักทุเล
“อยากให้ปล่อยตรงไหนดี บนเตียงหรือว่าตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขา หลังจากที่เขาพาเธอเข้ามาในห้องได้สำเร็จ
และตรงนี้ที่ว่าคือโซฟาขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้องนอนห้องนี้
“ตรงนี้ ปล่อยฉันลงตรงนี้ อ๊ะ” สิ้นเสียงของนับดาวคามินก็โยนหญิงสาวลงบนโซฟาทันที จนเธอร้องเสียงหลงออกมา
“นี่คุณวางเบาๆไม่เป็นหรือไงฮะ”
“งั้นเดี๋ยวผมอุ้มคุณขึ้นมาใหม่ แล้วจะพาไปนอนบนเตียง ดีไหม” คำพูดยียวนกวนประสาททำให้นับดาวแทบอยากจะพ่นไฟใส่หน้า แต่ติดตรงที่ว่าเธอไม่ใช่มังกรที่จะมาพ่นไฟอะไรแบบนี้ได้
“ไม่ต้องค่ะ แล้วนี่คุณพาฉันมาที่ห้องนี้ทำไม?”
“ก็เมื่อกี้คุณเป็นคนบอกผมเองว่าคุณง่วงแล้ว ผมก็พาคุณมานอนนี่ไง”
“คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม ว่าฉันแกล้งเมา”
“อ้าว นี่คุณไม่ได้เมาจริงๆหรอกเหรอ เมื่อกี้แสดงซะเหมือนจริงเลย” คามินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เพราะเขาเองรู้ตั้งแต่ตอนที่เห็นนับดาวเดินมาแล้ว คนเมาอะไรเดินเซไปเซมาซะขนาดนั้นแต่ไม่ยักล้มระหว่างทาง มาล้มลงตรงตักเขาพอดิบพอดี แล้วยังคำพูดที่เธอพูดออกมาเมื่อกี้นี้อีก มันจงใจชัดๆ
“…….”
นับดาวไม่ได้ตอบคนตรงหน้ากลับ แต่เลือกที่จะลุกจากโซฟา แล้วตั้งท่าจะเดินไปที่บานประตู แต่....
หมับ!!
“เข้ามาในนี้แล้ว คิดว่าจะได้ออกไปง่ายๆเหรอครับ คนสวย”
- ผู้เขียน
