ร่างแกร่งกอดรัดคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น ฝ่ามือเขาลูบตรงแผ่นหลังแบบบางที่สะอื้นเป็นบางช่วง แผงอกแกร่งในตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจากคนตัวเล็ก เขาไม่ได้ห้ามเธอไม่ให้ร้องไห้ แต่กลับปลอบประโลมเธออยู่อย่างนั้นจนคนตัวเล็กซบคอนิ่งอยู่กับซอกคอเขาโดยที่ไร้เสียงสะอื้น
เขาทำได้แค่รอให้เธอนิ่งขึ้นจากประสบการณ์ที่ตัวเองร้อนดั่งไฟในวันวาน ก็ทำให้เขารู้ว่าการพูดทั้งที่อีกฝ่ายอยู่ในอารมณ์คุกรุ่นมันสร้างรอยร้าวในความสัมพันธ์ได้มากแค่ไหน ในตอนนี้เขาคงต้องเป็นน้ำเย็นบ้าง จากที่ใจร้อนดั่งไฟมาตั้งนานนม
"ใจเย็นขึ้นยัง ถ้าเย็นแล้วเรามาคุยกันดีไหมครับ" เขาเอ่ยบอกคนตัวเล็กที่พยายามจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา
ร่างกำยำที่ไม่อยากทำให้เธอเจ็บจึงได้แต่ปล่อยให้เธอออกจากพันธนาการ แต่ฝ่ามือหนายังคงจับข้อมือเล็กเอาไว้ไม่ยอมให้เธอได้นั่งห่างเขาไปมากกว่านี้
"ฉันจะกลับบ้าน" เธอเอ่ยบอกเขา พยายามจะไม่มองใบหน้าหล่อที่ไร้ซึ่
