บทที่ 5 ไม่คาดคิด
2211 คำ
ไฟยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ความคิดยังตีกันไม่เลิกในสมองของเขา เมื่อกี้เขายังไม่โดนตีหัวนี่หว่า ทำไมรู้สึกเหมือนโดนน็อคโดยคำพูดและสีหน้าเหยียดๆ ของคนที่เขาชอบก็ไม่รู้
นี่เรื่องจริงหรือกูฝันไป เคยเจอคนปากจัดมานักต่อนัก แต่คนนี้คือคนที่เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนในแบบที่เขาไม่ชอบ ปากจัดเขารับได้ในระดับนึง แต่คนแบบเมย์นี่... ทำเขาอึ้งไม่หายเลย
"ยืนขวางทางทำไมหลบหน่อย" ปิ่นมุกที่ถือแก้วน้ำลำไยสดเดินมาหยุดนิ่งอยู่ทางด้านหลังของร่างสูงที่ยืนปิดกั้นทางเดินอยู่ตอนนี้
"..."
"ไฟ หลบหน่อยคนจะเดิน" คนตัวเล็กเอ่ยบอกเขาอีกครั้ง เพราะเขาแทบจะไม่ขยับไปไหนเอาแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่
"..."
ปิ่นเงยหน้ามองแผ่นหลังตรงนี้เธอไม่เห็นหน้าเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้ไฟกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่เขาก็ไม่ควรมายืนกรีดขวางทางแบบนี้ไม่รู้เหรอ
"นี่! ไอ้บ้าไฟหลบไปฉันจะกลับบ้านโว๊ย!!"
คนตัวเล็กตะโกนบอกเขาไปก่อนจะแทรกตัวผ่านร่างเขากับต้นไม้ที่ขวางทางเดินอยู่ แต่โชคร้ายหรืออะไรที่เขากลับหันร่างมาปะทะกับเธอเข้าจนน้ำลำไยของเธอหลุดออกจากมือแล้วหกลงแทบเท้า
ตุบ!
"อะ!" ปิ่นมุกครางในลำคอเพราะความเย็นที่กระเด็นใส่ขา เธอก้มหน้ามองลูกลำไยสดที่หลุดออกมาตาละห้อย เธอยังไม่ได้ดูดมันสักคำเลยนะ แก้วสุดท้ายแล้วด้วย คุณลุงอุตส่าห์แถมลำไยสดให้เธอตั้งเยอะ แต่ตอนนี้มันลงไปกองกับพื้นหมดแล้ว "หกหมดเลย.."
คนตัวเล็กพูดเสียงละห้อย มองดูมันอย่างเสียดาย เธอชอบน้ำลำไยมาก อีกอย่างวันนี้ก็ร้อนอบอ้าวมาก ความกระหายน้ำมันทำเธอน้อยใจที่ทำมันตก
"ก็ใครใช้ให้เธอเดิน..." ร่างกำยำที่ตั้งสติได้ก็เอ่ยติคนตัวเล็กทันที แต่ไม่ทันได้พูดจบประโยคก็ต้องกลืนคำพูดตัวเองลงในลำคอ เพราะสีหน้าเศร้าๆ ของปิ่นในตอนนี้
อะไรวะ! แค่ทำน้ำลำไยตกจะน้ำตาคลอเพื่อ? โคตรกระแดะเลยเหอะ ไม่ง้อ!
"เธอเดินมาทำไมไม่บอกวะ ใครมันจะไปเห็น.." เขาเอ่ยเสียงค่อยขึ้นมาทันที ตอนแรกก็คิดว่าจะโดนเธอสวนกลับ แต่ปิ่นมุกกลับก้มตัวลงหยิบเศษแก้วพลาสติกขึ้นมาไว้ในมือ
"..." ปิ่นมุกเงียบเมื่อได้ยินเขาพูด ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอกกลับ แต่เธอโกรธจนพูดไม่ออกต่างหาก เธอบอกเขาหลายรอบแล้ว แต่เป็นเขาที่ไม่ได้ยินเอง
ปิ่นมุกถอนหายใจข่มอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองลง ก่อนจะเบี่ยงหลบเขาไปอีกทางทันที ผ่านหน้าถังขยะเธอก็โยนเศษแก้วพลาสติกลงในนั้นทันที
เธอเสียดายน้ำลำไยจริงๆ มันคงอร่อยมากแต่วันนี้คงไม่ใช่วันของเธอ เพราะไอ้บ้าไฟที่อยู่ไม่เป็นที่เป็นทางนั่นแหละ แล้วมันยังบอกว่าเป็นความผิดเธออีก! : (
"เดี๋ยวดิ หยุดก่อน" เสียงเรียกของเขาดังมาจากข้างหลัง แต่แทนที่เธอจะหยุดแล้วหันไปมองกลับรีบสาวเท้าขึ้นอีก
"..."
เสียงฝีเท้าของเขายังคงตามมาติดๆ แต่เธอแทบจะไม่สนใจ ไม่อยากคุยกับเขากลัวว่าจะเผลอด่าเขาต่อหน้าคนอื่น เดี๋ยวคนจะนินทาไปสามบ้านแปดบ้าน คนในหมู่บ้านเธอมันธรรมดาเสียที่ไหน
"ยัยเผือกบอกให้หยุดไง"
"..." ยิ่งได้ยินเขาเรียกแบบนั้นเธอก็เร่งเท้าให้เร็วขึ้นไปอีก ถ้าไอ้บ้าไฟเรียกเธอด้วยฉายาแบบนี้ รับรองได้ว่ารองเท้าเธอปลิวไปอยู่บนหัวเขาแน่ แต่เพียงแค่ครู่เดียวคนที่เดินตามหลังเธอมากลับคว้าข้อมือเธอเอาไว้
"ปิ่นหยุดก่อนได้ไหม" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ฝ่ามือหนากอบกุมอยู่ตรงข้อมือเล็ก
"มีอะไร.." ปิ่นมุกยอมหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขา เธอไม่ได้ดึงมือตัวเองกลับเพราะคิดว่ายังไงเดี๋ยวเขาก็คงปล่อย แต่ดูเหมือนร่างสูงตรงหน้าจะยืนนิ่งพร้อมกับมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น เมื่อไม่มีวี่แววว่าเขาจะปล่อยเธอเลยกระตุกข้อมือตัวเองให้เขารับรู้ว่ากำลังจับมือเธออยู่
ไฟพึ่งได้สติก็แทบจะทำตัวไม่ถูก นี่เขาเผลอจับตัวเธอครั้งแรก? มือเขามันไปไวเกินไปหน่อยไม่ได้คิดจะจับตัวเธอเลย เขาแค่อยากให้เธอหยุดเดินเท่านั้น แต่ตัวเธอโคตรนุ่ม... แบบนุ่มจริงๆ นะ
"เอ่อ.. เธออยากกินน้ำลำไยเหรอ" เขาเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ส่งสีหน้าเหม็นเบื่อมาให้ เขาคิดว่าอาการฉุนเฉียวที่เกิดขึ้นของเธอ มันคงเป็นเพราะโมโหที่เขาเผลอทำน้ำลำไยของเธอตกเมื่อกี้ ก็เขาไม่เห็นนี่นา ไม่เห็นก็เท่ากับไม่ผิดโว๊ย!
"อยาก แต่ตอนนี้มันไปอยู่ใต้ต้นมะม่วงล่ะ ทำไมเหรอ? นายจะให้ฉันกินน้ำของนายหรือไง" คนตัวเล็กครางในลำคอถามเขาอย่างประชด ที่เขาถามมาคือต้องการจะเข้ามาซ้ำเติมเธอหรือไง มันคงจะอยากล่ะนะที่เขาจะให้เธอกินของของเขาน่ะ
อาจเป็นชาติหน้าตอนบ่ายๆ ที่เขาจะยอมให้เธอกิน
แต่...
"ก็เออไง เอาไหมล่ะ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันดูดมันไปแล้ว ถ้ารังเกียจก็ไม่ต้องกิน..." ไฟเอ่ยอย่างไม่เต็มเสียงนัก เขาไม่แน่ใจว่าเธอจะกล้ากินของที่เขากินมันไปแล้ว คนตัวเล็กจ้องหน้าเขานิ่ง ไม่ได้เอื้อมมือเข้ามาเอาน้ำในมือเขา
"...."
ไฟถึงกับหน้าตึงขึ้นทันที นี่เขาคงคิดผิดที่อุตส่าห์เดินตามเธอมาตั้งนาน เพราะคิดว่าเธออยากจะกินน้ำลำไย ใครแม่งอยากจะไปกินของเขากันว่ะยิ่งเป็นปิ่นมุกคงโยนน้ำเขาทิ้งแทนจะกินเองมากกว่า ความน้อยใจบวกกับพึ่งโดนปฏิเสธจากผู้หญิงอีกคน ทำเขาน้อยใจตัวเองฉิบหาย
กินเองก็ได้ว่ะ เขามันไม่ถูกใจใครสักคน...
"โอเค ไม่ต้องแดกกูแดกคนเดียวก็ได้แม่ง!" เขาสบถกับตัวเอง ทั้งน้อยใจและตัดพ้อตัวเองจนต้องยกน้ำลำไยในมือขึ้นมาดูด ใครไม่กินเขาก็จะกินมันเองอร่อยจะตายห่า! แต่เขาดูดมันยังไม่ถึงสองคำเลยด้วยซ้ำ ปิ่นมุกกลับแย่งของเขาไปทันที
"ใครบอกว่าไม่กิน เอามาเลยนะ" ไม่พูดเปล่าเธอยังรีบกินน้ำทันทีอย่างกับกลัวเขาจะแย่งมันไปอีกรอบยังไงอย่างงั้น
"..." ไฟได้แต่ลอบมองใบหน้าสวยๆ ของเธอที่ดูดน้ำผ่านหลอดที่เขาพึ่งจะดูดมันเมื่อครู่ จู่ๆ หัวใจกลับกระตุกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ แต่มันเพียงครู่เดียวเท่านั้น
เขาแค่... คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้ากินของจากเขา มันเหมือนจูบทางอ้อมไหมวะนั่น ไม่หรอกมั้ง เธอแค่หิวน้ำ ปากก็แค่สีชมพู แก้มก็ขาวเนียน ตัวก็นุ่ม...
เดี๋ยว... นี่กูคิดอะไรของกู!!! ไอ้เหี้ยไฟมึงหยุดคิดอะไรแบบนี้กับปิ่นเลยนะ!! ความคิดในหัวเขาตีกันยุ่งไปหมด
"นายทำของฉันตกก็ต้องรับผิดชอบดิ ไอ้คนนิสัยไม่ดี ฉันไม่คืนแล้วนะ จะกินคนเดียวแล้วด้วย : (" เธอเอ่ยบอกเขาด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะคิดว่าเขาคงอยากจะเอากลับ แต่ตอนนี้เธอดูดมันไปครึ่งแก้วแล้ว อีกอย่างเขาก็ควรรับผิดชอบโดยการให้เธอทั้งหมดซะ!
ตอนแรกก็คิดว่าไฟคงหาเรื่องด่าเธออย่างแน่นอน แต่เขากลับยืนนิ่งมองเธอเท่านั้น และครู่ใหญ่เลยทีเดียวที่เขาจะเอ่ยตอบกลับมา
"อือ ก็เอาไปดิ"
คนที่อึ้งกว่าคงเป็นเธอ ทำไมวันนี้ไอ้บ้าไฟมันใจดีกับเธอแปลกๆ ไหนว่าจะใจร้ายกับเธอไง!
ไม่ไหว... ใจเธอนี่แหละที่ไม่ไหว!
มหาลัย SD @ชมรมว่ายน้ำ
"ไอ้ไฟวันนี้มึงห้ามโดดนะโว๊ย พวกมึงดูไอ้ไฟไว้ดีๆ อย่าให้มันกลับบ้านก่อน ไม่งั้นกูสั่งซ้อมทั้งชมรมแน่" เสียงของรุ่นพี่ฝ่ายสโมสรชมรมว่ายน้ำดังขึ้น วันนี้เขาต้องจับตามองไฟที่มักจะโดดซ้อมของชมรมเป็นประจำ มันจะโดดวันไหนเขาไม่เคยว่า แต่วันนี้วันเดียวที่เขาจะขอให้มันอยู่
"โหพี่ไป๋ อะไรขนาดนั้น รักผมมากเลยหรือไง" ไฟที่นั่งเล่นเกมในมือถือเงยหน้ามองรุ่นพี่ นี่ขู่เขาไม่พอยังลามไปขู่คนในชมรมอีก ถ้าเขาโดดขึ้นมาจริงๆ วันนี้ศพคงไม่สวยเพราะมีหลายคนที่จ้องจะเล่นเขาแน่
"มึงก็รู้ว่าวันนี้ชมรมเรามีซ้อมกับมหาลัยอื่น กูใส่ชื่อมึงไปแล้วไอ้ไฟ อย่าให้เสียชื่อมหาลัยดิ"
วันนี้เป็นวันที่มหาลัยพันธมิตรเข้ามาลงสระมหาลัยเขา หลังจากที่มหาลัยเขาไปลงสระของคู่พันธมิตรเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ทางสโมสรทั้งสองมหาลัยต้องการกระชับความสัมพันธ์จึงให้มีการจัดการแข่งขันเล็กๆ แลกเปลี่ยนสัมพันธ์กัน และมักจะจัดขึ้นทุกปี ปีที่แล้วไฟโดดไม่ได้ลงแข่ง ส่วนปีนี้โดดรุ่นพี่คุ้มกะลาหัวเอาเสียได้
นี่ขนาดยังไม่ลงแข่งจริงยังโดนพี่ไป๋ดุขนาดนี้ถ้าโดดวันแข่งจริงเขาได้ตายจริงๆ แน่
"ใครบอกว่าผมจะลงซ้อมด้วย" ถึงแม้ปากจะบอกไปแบบนั้น แต่วันนี้เขาคงไม่โดดชมรมไปไหน แค่อยากจะกวนประสาทรุ่นพี่เฉยๆ
แต่คนที่ไม่รับมุกเขาอย่างพี่ไผ่กลับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับกอดอกมองเขาด้วยสายตาข่มขู่
"งั้นอะไหล่รถที่กูจะให้มึง กูเอาให้ไอ้ต้นนะ" คำพูดเรียบๆ ที่เอ่ยออกจากปาก กลับทำให้ไฟที่ยิ้มยั่วอารมณ์พี่ไป๋เมื่อครู่ถึงกับหุบยิ้มทันที อย่างอื่นกูยอมหมด แต่เรื่องอะไหล่รถกูยอมไม่ได้โว๊ย!
รักรถเท่าชีวิต การหาอะไหล่เจ๋งๆ มาใส่รถก็เหมือนเราซื้อชุดให้หมาให้แมวนั่นแหละ มันคือความสุขส่วนตัวที่หาไม่ได้สำหรับเขา
"ได้ไง ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่อยู่ซ้อมสักหน่อย" ไฟถึงกับพูดเสียงอ่อนเพราะกลัวพี่ไป๋จะเปลี่ยนใจเอาไปให้ไอ้ต้นจริงๆ เขาอุตส่าห์อ้อนพี่ไป๋ตั้งหลายวันให้หาอะไหล่รถเจ๋งๆ ให้เขา
"พูดแบบนี้ค่อยน่าให้ขึ้นมาหน่อย วันนี้มึงต้องขอบคุณกูนะไอ้ไฟที่ส่งชื่อมึงไป"
"ทำไมผมต้องขอบคุณพี่ด้วยวะ ไม่ได้อยากลงขนาดนั้นไหม" เขาเก็บโทรศัพท์ที่เล่นเกมจบเกมลงในกระเป๋ากางเกงก่อนจะแอนหลังพึ่งผนักเก้าอี้ บิดขี้เกียจอย่างไม่สนใจคำพูดของรุ่นพี่มากนัก
"ก็วันนี้สาวๆ จากมอ.A จะมาลงสระ มอ.เราไง แต่ละคนอย่างแจ่ม ขาวๆ สวยๆ กันทั้งนั้น" พี่ไป๋พูดพร้อมกับทำสีหน้ากรุ้มกริ่มมาให้เขา เมื่อก่อนเขาคงระริกระรี้กับคำพูดพวกนี้ของพี่ๆ แต่ตอนนี้เขาโคตรเบื่อเลย
บอกแล้วไงว่าอยากมีแฟนไม่ใช่ควงเป็นวันๆ พาไปเย็บแล้วแยกทางกันแบบนี้เขาไม่อยากทำแล้วว่ะ
"ใครสนวะ" เขาส่ายหน้าอย่างไม่สนแม้แต่น้อย ต่อให้สวยแค่ไหนเขาก็ไม่สนแล้ว เขารู้สึกเหมือนอกหักทั้งที่ยังไม่คบกับเมย์ เรื่องวันก่อนยังทำเขาอึ้งไม่หายเลย
"มึงสนแน่ แต่อย่ามาแย่งคนของกูนะ มีคนนึ่งกูเล็งตั้งแต่เข้าประชุมสโมที่โน้นแล้ว"
"พี่เอาไปเหอะ ผมไม่สนใจใครอยู่แล้ว"
ไฟยักไหล่พร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองนาฬิกาบนฝาผนังที่บอกเวลา 12.35 นาที เขาคงไปเตรียมตัวได้แล้ว เพราะอีกไม่กี่นาทีคนของมหาลัย A ก็หน้าจะเข้ามาแล้ว สมาชิกในชมรมหลานคนก็ต่างทยอยกันไปใส่ชุดว่ายน้ำกันหมด
ว่าแต่กางเกงว่ายน้ำตัวเก่าของเขายังจะใส่ได้ไหมวะ ก็ลูกชายในกางเกงเขามันใหญ่ขึ้นจากแต่ก่อนเยอะเลย วันนี้คงได้โชว์ความอลังการให้สาวๆ ได้ดูอีกแล้วกู!
.
.
.
.
.
- ผู้เขียน
