บทที่ 1 คู่กัด
2108 คำ
"เออสิ ดูเหมือนคนไร้การศึกษาอย่างนั้นแหละ แม่ฉันคงอกแตกตายถ้าเกิดฉันไปเป็นแฟนมัน แค่คิดก็ขนลุกแล้วปะ บรื้อ~"
เมย์ทำท่าทางขนลุกซู่ ใบหน้าแสดงถึงความรังเกียจแทบปิดไม่มิด คนตัวเล็กได้แต่ยักไหล่ไปเท่านั้น เพราะเธอห้ามความคิดใครไม่ได้แล้วอีกอย่างไฟเองก็ทำตัวให้คนอื่นเห็นในด้านนั้น ด้านที่ไม่มีใครชอบน่ะ...
ไฟที่เธอรู้จักเมื่อก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้เลย เขาออกจะตั้งใจเรียนและค่อนข้างจะเรียนเก่งด้วยซ้ำ แต่หลังจากย้ายโรงเรียนไปเหมือนนิสัยเขาจะเปลี่ยนเป็นหน้ามือกับส้นตีนยังไงอย่างนั้น
กับเธอเจอกันกี่ครั้งก็ไม่เคยเสวนากันดีๆ สักครั้ง สงสัยเขาคงจะไม่ชอบขี้หน้าเธอจริงๆ นั่นแหละ
"รถไม่ผ่านเลย ไปสายแน่ๆ วันนี้" ปิ่นมุกได้แต่บ่นอุบอิบอย่างเซ็งๆ แต่เหมือนคำพูดเหล่านั้นจะไปกระแทกหูใครบางคนเข้า
"จิ๊! วันแรกของการเปิดเทอมก็แบบนี้แหละ รถมันก็ต้องเต็มปะ แกจะโทษฉันว่าช้าอีกใช่ไหม"
เธอไม่ได้โทษใครแต่ของแบบนี้ก็เห็นๆ อยู่ปะ เธอเบื่อจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว โคตรไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้เลย แต่สถานการณ์ก็ไม่เป็นใจเลยต้องจำใจเป็นนี่สิ!!
"ก็มันจริงนี่นา ถ้าเราออกเร็วกว่านี้มันก็ไม่สายแล้ว" คนตัวเล็กเบะปากใส่เมย์แบบไม่ให้เจ้าตัวรู้อย่างหมั่นไส้ เธอเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรด้วยสิ ตอกมาก็ตอกกลับ
"ฉันก็ต้องแต่งตัว แต่งหน้า คณะฉันต้องการคีพลุคให้ดูเรียบร้อย มันก็ต้องเนี๊ยบสิ ช้ามันก็เรื่องปกติของฉัน"
เมย์พูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงจัดคล้ายไม่พอใจกันในที แต่เธอจำเป็นต้องแคร์ขนาดนั้นไหม บอกเลยว่าไม่
"ถ้ารู้ว่าแต่งตัวช้าก็ตื่นให้มันเร็วกว่านี้สิ" เธอเอ็ดใส่อีกครั้ง เพราะยิ่งมองเวลาก็ยิ่งมีน้ำโห เธอไปมหาลัยช้าก็เพราะเมย์เลยเนี่ย
อะไรจะซวยมีเพื่อนบ้านเป็นยัยเมย์เนี่ย!
"งั้นวันหลังก็ไม่ต้องรอแล้ว ไปคนเดียวเหอะยัยปิ่น รำคาญว่ะ!"
คำนั้นเป็นเธอมากกว่าที่ต้องพูดน่ะ ไม่ดูสภาพของตัวเองเลย : (เธอคร้านจะใส่ปากด้วยก็ได้แต่ยื่นทำหน้าเซ็งรอรถประจำทางผ่าน แต่ก็นั่นแหละ เปิดเทอมวันแรกรถเต็มทุกคัน
และเหมือนเธอจะเห็นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่วิ่งผ่านมาทางนี้ ปิ่นมุกจึงโบกมือทันที แต่เมื่อรถคันนั้นจอดและเธอเองก็ไม่ทันที่เธอจะได้ถามไถ่ราคา ยัยเมย์ที่เดินมาจากทางด้านหลังของเธอก็ชิงตัดหน้าโดยการนั่งซ้อนหลังวินมอเตอร์ไซค์ที่เธอเป็นคนโบกทันที
"ฉันขอไปก่อนนะ ไหนๆ ปิ่นก็สายอยู่แล้ว สายอีกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก" รอยยิ้มมุมปากถูกส่งมาพร้อมกับมือของยัยนั้นที่โบกมือส่งท้ายเธอ ปิ่นมุกได้แต่นิ่งอึ้งเพราะไม่คิดว่าจะโดนตัดหน้าแบบซึ่งๆ หน้า
บ้าเอ๊ย!! ใครชอบยัยเมย์ลงนี่เธอนับถือเลย
"โอ๊ยยย!! ไม่อยากจะเชื่อเลย! ฿&&฿#@"
เธอได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ตรงนั้น รู้สึกขัดใจไปหมด ต่อไปนี้เธอจะไม่รอยัยเมย์อีกต่อไป ครั้งก่อนๆ ยังพอทนได้ แต่ชิงตัดหน้าเธอแบบไร้มารยาทแบบนี้มันเกินไปจริงๆ
คนตัวเล็กยื่นรอรถอีกครู่ใหญ่ก็ไม่มีคันไหนผ่านมา จึงตัดสินใจเดินไปร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ไหนๆ ก็สายแล้วขอเธอหาอะไรรองท้องไปก่อนแล้วกัน วันแรกอาจารย์คงไม่สอนอะไรหรอกมั้ง
'ร้านอาหารตามสั่งลืมผัว'
เป็นร้านที่เธอฝากท้องไว้เป็นประจำ ตอนเช้าขายโจ๊ก ตอนเที่ยงขายอาหารตามสั่ง แต่เธอไม่ค่อยจะเข้ามาตอนเช้านักเพราะมีเรียนเช้าทุกวันในตอนปี 1 แต่ตอนนี้เธอขึ้นปี 2 แล้วส่วนใหญ่จะมีเรียนช่วงบ่ายโมง เรียนเช้าแค่วันสองวันเท่านั้น
"ป้าคะ วันนี้ปิ่นขอโจ๊กสองถ้วยค่ะ!" เมื่อเข้าไปนั่งที่โต๊ะ คนตัวเล็กก็ออกสั่งป้าออยเจ้าของร้านทันที
ป้าออยกับเธอสนิทกันตั้งแต่อยู่มัธยมปลายแล้ว ป้าเองก็เอ็นดูเธอเหมือนลูกคนหนึ่ง ผิดก็แต่... ไม่พูดดีกว่า มันโคตรกระดากปากจนไม่อยากเอ่ยถึงชื่อใครอีกคน!!
"หืม? เอาสองถ้วยเลยเหรอลูก" ป้าออยหันมาถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
"ค่ะ วันนี้ปิ่นหิวมากกกกก" ลากเสียงยาวเพราะหิวมากจริง อุตส่าห์ไปเร็วเผื่อเวลาไปกินข้าวที่มหาลัย แต่ยัยเมย์ทำเสียเรื่องหมด
"โอเค เดี๋ยวป้าดูให้นะว่าพอหรือเปล่า"
เพราะโจ๊กจะขายถึงแปดโมงครึ่งเท่านั้น ไม่รู้ว่าพอจะมีเหลือถึงสองถ้วยให้เธอหรือเปล่า แต่แล้วโจ๊กสองถ้วยก็ยกมาเสิร์ฟถึงโต๊ะเธอพร้อมกับปาท่องโก๋อีก 2 ตัวที่เหลือไว้ คนตัวเล็กขอบคุณป้าออยอีกครั้งก่อนจะตักโจ๊กร้อนๆ เข้าปาก โดยที่มือก็ทักหาเพื่อนในคลาสไปด้วย และเป็นไปตามที่เธอคาด อาจารย์ไม่ได้สอนอะไรนอกจากบอกแผนการเรียนในเทอมนี้คร่าวๆ เท่านั้น เธอเลยสบายใจไปได้ครู่นึง
แต่ถ้าเกิดอาจารย์สอนขึ้นมาเธอต้องสาปยัยเมย์แน่ๆ
ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นหน้าร้านป้าออย เธอไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ตักข้าวโจ๊กเข้าปากไปอย่างเพลินๆ แต่เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้น ทำเธอแทบจะกระเดือกโจ๊กไม่ลงเลยทีเดียว
"แม่ครับ ผมขอโจ๊กหนึ่งถ้วย เมื่อกี้โคตรซวยใครมันเอาตะปูไปวางไว้บนถนนไม่รู้ ผมต้องเปลี่ยนยางรถเลยเนี่ย : ("
ถึงแม้ยังไม่หันกลับมามองทางเธอก็รับรู้ได้ว่าใครที่ยืนบ่นกับป้าออยอยู่ข้างหลังเธอ
และใช้... ไฟเป็นลูกชายคนเดียวของป้าออย บุคคลที่เธอไม่อยากจะสนทนาหรือมองหน้ามากที่สุด แค่ได้ยินเสียงก็เหม็นเบื่อเขาแล้วเหอะ!
"หมดแล้วไฟ วันนี้ปิ่นได้กินเป็นถ้วยสุดท้าย"
เสียงของป้าดังขึ้น พร้อมกับไฟที่หันกลับมามองเธอ เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะมีถ้วยโจ๊กถึงสองถ้วยก็ได้แต่ขมวดคิ้วส่งไปให้แม่ของตัวเองอย่างหัวเสียไม่น้อย
ลูกค้าคนอื่นคงปล่อยผ่าน แต่เห็นหน้าเธอทีไรมันอดหมั่นไส้ไม่ได้เลย ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อาจเป็นใบหน้าเชิดๆ ริมฝีปากเจ่อนิดๆ ตลอดเวลาคนอื่นอาจมองว่าปากเซ็กซี่ แต่กับเขามันดูขัดลูกหูลูกตาเสียมากกว่า
"แล้วทำไมยัยนี่ได้สองถ้วยล่ะแม่" เขาส่งเสียงไม่พอใจมาให้เธอ ดูก็รู้ว่าพูดเสียงดังให้เธอได้ยิน แต่คนอย่างปิ่นใช่ว่าจะสนใจ ตักข้าวต้มในถ้วยต่อโดยไม่สนใจเขาที่ทำสีหน้าบึ้งตึงมาให้
"ก็ปิ่นเค้าสั่งสองถ้วย มันหมดแค่นั้น"
"ได้ไง แบบนี้ผมก็อดกินอะดิ"
"ค่อยกินพรุ่งนี้อย่างอแง" เพราะรู้นิสัยลูกชายคนนี้ดี อาจเป็นเพราะโดนตามใจตั้งแต่เด็กๆ นิสัยเอาแต่ใจจึงแก้ไม่หายแบบนี้ จะโทษใครไม่ได้นอกจากตาเฒ่าที่หย่าไปเมื่อหลายปีก่อนที่ตามใจลูกชายจนนิสัยแบบนี้!!
"แต่ผมหิววันนี้ จะให้กินพรุ่งนี้ได้ไง : ("
นั่นไงพูดผิดเสียที่ไหน ลูกชายคนนี้ 'อะไรที่อยากได้ก็ต้องได้เสมอ'
"ไอ้ลูกคนนี้มันยังไง ไปนั่งไปเดี๋ยวแม่ทำให้"
เพราะถ้าไม่ทำให้คงได้ยืนงอแงแบบนี้ไม่ไปไหนแน่ๆ ว่าแล้วก็ส่ายหน้าอย่าเอือมระอาให้เจ้าลูกชายก่อนจะหันหลังกลับไปยังเตาเพื่อทำข้าวต้มแบบง่ายๆ ให้
พรึบ!
คนตัวเล็กชะงักช้อนที่กำลังจะตักเอาเข้าปากทันทีที่เขานั่งลงโต๊ะเดียวกับเธอ ถ้านั่งเฉยๆ เธอคงไม่ว่าอะไรหรอก แต่นี่เขากลับนั่งจ้องหน้าเธออย่างคนกวนประสาทกันอยู่ได้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นจ้องใบหน้าหล่อๆ ของเขา ไฟกลับยักคิ้วกลับมาให้จนอารมณ์หิวข้าวเธอหายไปหมด
เหม็นเบื่ออาหารเพราะหน้าหมอนี่เลย ให้ตายสิ
"มองไร หน้าฉันมีความสวยติดอยู่หรือไง" คนตัวเล็กจีบปากจีบคอเอ่ยถามเขาอย่างประชดประชัน เธอรู้ว่าคนอย่างไฟแค่อยากจะกวนประสาทเธอเท่านั้นแหละ
"เหอะ! โคตรมั่นหน้าฉิบหาย"
เขาแค่นหัวเราะในลำคอ เหมือนคนที่เธอพูดคือเรื่องตลกสำหรับเขา ปิ่นถึงแม้จะสวยแต่คงไม่ใช่ทางเขา เขาไม่ชอบผู้หญิงปากจัด ยิ่งยัยนี่สกิลปากที่ด่าเขา มันแทบจะทำให้เขารีบตัดจากผู้หญิงที่เอามาเป็นแฟนเลยด้วยซ้ำ
เอาไม่ลงว่ะ...
"ก็หมั่นแล้วใครจะทำไม? ก็พอใจในตัวเองมีไรปะ" เธอจะบอกว่าตัวเองสวยมีไรปะ ถึงแม้หน้าตาเธอจะดูเหวี่ยง หรือเชิดเหมือนคนหยิ่งผยอง แต่เธอไม่ได้เป็นคนหยิ่งหรือขี้เหวี่ยงขนาดนั้นสักหน่อย ก็หน้าเธอมันเป็นแบบนี้โดยธรรมชาติ นั่งเฉยๆ ก็ดูเหมือนคนทำหน้าเหวี่ยงอยู่ตลอดเวลา ถ้าคนที่ไม่สนิทกับเธอจะไม่ชอบเธอก็ไม่แปลกอะไร แต่ที่จริงแล้วเธอนิสัยตรงกันข้ามกับความเหวี่ยงบนหน้าตาเลยต่างหาก
นิสัยเหวี่ยงมีให้แค่ใครบางคนเท่านั้นแหละ
"หยุดทำหน้าเชิ่ดๆ แบบนั้นใส่ฉัน ยิ่งทำฉันก็ยิ่งเบื่อขี้หน้าเธอฉิบหาย"
เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่นั่งมองเขาเฉยๆ เองต่างหาก เขาบ้าหรือเปล่าเนี่ย!
"ก็ไม่ต้องมอง หลับตาไปเลย ไปนั่งโต๊ะอื่นได้ยิ่งดี ฉันก็เหม็นเบื่อหน้านายมากกกกก : (" ไอ้บ้าไฟมันชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว คิดว่าเธออยากมองเขานักเหรอ เอาตาไปมองหมายังดีกว่า
เขาเองก็ไม่ได้หล่ออะไรมากขนาดนั้นสักหน่อย ผมตัวเองก็ช่วยไปตัดออกหน่อยเหอะโคตรขัดหูขัดตา ปิดลงมาถึงใต้ตาอยู่แล้ว ทุกคนนี้เธอแทบจะมองหน้าเขาไม่เห็นเพราะผมที่ยาวลงมาถึงต้นคอ มันไม่ได้ดูเท่เลย โคตรรกหูรกตาเลยต่างหาก
"นี่ร้านแม่ฉัน ฉันจะนั่งตรงไหนก็ได้ปะ ไม่พอใจก็ไปเองดิ"
"ไอ้ไฟ! : (" เธอแทบจะโยนช้อนใส่เขาให้รู้แล้วรู้รอด จะมีวันที่เขาจะพูดจาดีๆ ใส่เธอบ้างไหม สงสัยคงต้องรอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกโน้นแหละ
คนตัวเล็กจ้องหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ เขาเองก็จ้องหน้าเธออย่างกับคนที่หาเรื่องกันไม่ต่าง
ต่างคนต่างไม่ชอบขี้หน้ากัน ชาตินี้คงไม่รู้จะญาติดีกันตอนไหน แต่ผู้ใหญ่แถวนี้กลับไม่ได้ห้ามปรามใดๆ เพราะเห็นจนชินตาไปแล้ว มันคือเรื่องปกติตั้งแต่ทั้งคู่อยู่มัธยม กัดกันตลอดเวลาที่เจอหน้า แทนที่คนเป็นแม่จะเอ็ดทั้งคู่แต่กลับเอ่ยแซวอย่างขำๆ เสียได้
"ทะเลาะอะไรเป็นเด็กไปได้เราสองคนเนี่ย ตั้งแต่มัธยมยันมหาลัย ระวังผีผลักน้าาาา แม่ไม่ช่วยหรอกตอนนั้นน่ะ"
ทะเลาะกันบ่อยใช่ว่าจะชอบพอกันไม่ได้นี่นา อะไรก็ไม่แน่นอน ทะเลาะกันวันนี้วันหน้ารักกันก็คงไม่แปลกอะไร แต่ไฟกลับ...
"แม่อย่าพูดในสิ่งที่ชวนอ้วกได้ปะ ทำผมกินโจ๊กไม่ลงแล้วเนี่ย ถ้าผีผลักจริงก็ให้ผลักผมตกทะเลเหอะ"
"..." ผีเจาะปากมาพูดของจริง ไอ้บ้าไฟ!! ถ้าชอบเธอขึ้นมาจะหัวเราะให้ฟันร่วงเสียให้เข็ด! : (
- ผู้เขียน
