“จะทำลูกกัน ผ้าขนหนูก็ต้องเอาออกสิ” >///<
“พี่วิลไม่เหนื่อยบ้างหรือคะ” วิลส่ายหน้าเป็นคำตอบ “แต่มนเหนื่อยคะ”
“งั้นมนนอนนิ่งๆ ก็ได้เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเอง” แม้ลึกๆ เธอจะรู้ว่าเขาไม่ได้ป่วยเป็นมะเร็งสักหน่อย แต่ก็จนปัญญาที่จะพูดบอกเขาไป เธอไม่น่าคิดหาเรื่องแกล้งเขาเลย
“ดะ...เดี๋ยวค่ะ พี่วิลพักก่อนดีมั้ยคะ” ธมนยกแขนขึ้นมากั้นระหว่างเขากับเธอไว้ แต่ก็ช่างลำบากเหลือเกินเพราะเขาเบียดตัวแทบจะหลอมร่างเธอไปไว้ในตัวเขาในทันทีเลย
“เวลาของพี่มีไม่มาก” ธมนจะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก จะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ เฮ้ย! ได้แต่ถอนใจและยอมจำนน ตกลงใครได้เอาคืนใครกันแน่
“คืนนี้พักก่อนเถอะคะ...” ธมนหน้าสลด เพราะแม้วิลจะถูกหลอกว่าตัวเองป่วย แต่อาการป่วยก็ไม่ได้ทำให้นิสัยเอาแต่ใจลดลงเลย เขาส่ายหน้าปฎิเสธ หลายวันมานี้ เธอต้องเอาใจเขาอย่างมาก แต่รู้สึกว่าจะมากไปเสียแล้ว “พี่วิล มนมีเรื่องบางอย่างที่สำคัญมากอยากบ
