วิลจุมพิตรอบดวงหน้าเธออย่างออ่นโยนด้วยความเป็นห่วง จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่พูดอะไร แม้สีหน้าจะค่อยๆ ดีขึ้นก็ตาม วิลไม่รอคำยินยอมจากเธอ เขาถอยห่างออกไปโทรศัพท์ทันที และอีกยี่สิบนาทีรถตู้พร้อมคนขับก็มาจอดที่หน้าบ้าน วิลช้อนร่างบางที่นั่งซบอิงแอบไหล่เขาอยู่ตั้งแต่เริ่มได้สติไปที่รถอย่างรวดเร็ว
“แกมาด้วยเหรอ”
“คุณธมนเป็นอะไรไป” เอกรินทร์เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าตาซีดเซียว
“จู่ๆ ก็คลื่นไส้และอาเจียนไม่หยุดหลังจากได้กลิ่นอาหาร จนถึงตอนนี้อาการคลื่นไส้ยังเกิดขึ้นตลอด” เอกรินทร์ขมวดคิ้วและเร่งคนขับให้เร็วขึ้น ธมนไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลย เพราะเธอวิงเวียงศีรษะมาก วิลโอบกอดให้เธอพิงแอบไว้กับตัวเขาอยู่ตลอดเวลา สีหน้าและแววตาของวิลเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ตั้งครรภ์สี่สัปดาห์!” วิลเสียงดังกว่าครั้งไหนๆ เท่าที่ชีวิตเขาเคยเป็นเลย เมื่อเขาย้ำคำพูดของหมอที่ตรวจอาการของธมนอย่างละเอียด
“ครับ ยินดีด้วยนะครับ
