"พ่อฉันมีลูกสาวสองคนนะ นายจะเป็นเขยเล็กหรือเขยใหญ่ล่ะ?" เวลดาหมายถึงเยลลี่ซึ่งเป็นลูกติดภรรยาใหม่ของบิดาของเธอ
"ถามแบบนี้แปลว่ายอมเป็นแฟนกันแล้วเหรอ?" พายหยัดกายขึ้นมาคร่อมร่างบางไว้อีกครั้ง
"ปะ เปล่าเสียหน่อย" คนตัวเล็กเบือนหน้าหนีเพราะความเขินอาย แม้ความจริงจะรู้ดีไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางหนีพายพ้น ทว่าความรู้สึกที่ฝังอยู่ในใจว่าจะต้องปฏิเสธและทิ้งเขามันกลับยังคงนำหน้าความรู้สึกอื่นๆ แม้ว่าจะอ่อนไหวกับเขาก็ตาม
"ผมจะเป็นลูกเขยของคุณเวทิน เพราะว่าคุณเวทินมีลูกสาวคนเดียวครับ" พายตอบเสียงหนักแน่นชัดเจน
"คุณพ่อก็รักเยลลี่เหมือนพี่ลูกสาวแท้ๆ นั่นแหละ ดีไม่ดีรักมากกว่าฉันด้วยซ้ำ" เวลดาพูดในสิ่งที่เธอคิดออกมา ทว่าแววตาและสีหน้ากลับไม่ได้ยี่หระ
"ก็เพราะคุณดื้อรั้นไง อีกอย่างคุณก็ควรที่จะแต่งงาน แล้วก็ทำการทำงานให้พ่อคุณรู้สึกภูมิใจ"
"ไม่ใช่แนวฉัน ฉันไม่ทำงานเพื่อเอาใจพ่อหรอกนะ ให้เยลลี่ทำไปคน
