4. แลกกับใช้งาน
1312 คำ
ตุ๊บ!
"ที่นี่เป็นห้องของคุณบัวนะคะ พ่อเลี้ยงให้พวกเราพามาแนะนำที่ห้องนี้ค่ะ" มดแดงคือสาวใช้ในไร่ รีบนำบัวชมพูเดินมาอีกห้องนึง จะอยู่ใกล้ๆ กับห้องของเจ้านาย ในบ้านไม้สักหลังใหญ่
"พ่อเลี้ยง?"
"คุณสิงห์นั่นแหละค่ะ ทุกคนในไร่เรียกว่าพ่อเลี้ยงกันหมด ยกเว้นป้าแม่บ้านคนเดียว"
"อ่อ...ว่าแต่บัวใช้ห้องนี้ได้เต็มที่เลยใช่ไหม แล้วตลาดอยู่ไกลไหมคะ ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าอะไรมาเลย" เสียงหวานบอก เธอมีแค่เพียงกระเป๋าเดินทางติดตัวมาแค่หนึ่งใบ ไล่เดินสำรวจรอบห้องที่ยังตกแต่งเป็นสไตล์ไม้สักทั้งหลัง มาหยุดตรงหน้าต่างบานใหญ่จะเป็นระเบียงกว้างสามารถเดินไปได้ถึงห้องเจ้าของบ้าน
"ต้องติดรถพ่อเลี้ยงเข้าไปในเมืองค่ะ แต่คนที่นี่ไม่มีใครได้ไปหรอกนะคะ ในเมืองมีแต่ของแพงๆ ไว้รอตลาดนัดชาวบ้านดีกว่าค่ะ"
"ตลาดนัดชาวบ้านมีตอนไหนคะ" เสียงหวานถาม พอคาดเดาอายุของมดแดงได้คงอ่อนกว่าหลายปีหน่อยเธอ
"อีกสามวันค่ะ แต่ถ้าคุณบัวไม่มีเสื้อผ้าใส่ มาใส่ของมดแดงได้นะคะเต็มเลยค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก บัวพอติดมาบ้างนิดหน่อย" เธอหลุดยิ้มให้กับความเป็นกันเองของสาวใช้
"งั้นคุณบัวเก็บของเสร็จตามมดแดงออกมานะคะ พ่อเลี้ยงสั่งไว้ว่าให้คุณบัวเข้าไร่เย็นนี้เลย"
"เข้าไร่เหรอ?" ร่างอรชรถามแปลกใจ
"ใช่ค่ะ ใส่เสื้อแขนยาวๆ ไว้นะคะแดดมันร้อนเดี๋ยวจะทำผิวคุณบัวเสียหมด"
"จ๊ะ" เสียงหวานตอบกลับไม่มีทางเลือก รีบมารื้อกระเป๋าเดินทางมีเสื้อแบรนด์หรูจำนวนนึง แล้วที่ขาดไม่ได้คือผ้าห่มผืนเล็ก เสมือนผ้าเน่าของเธอตั้งแต่เด็ก
จนกระทั่งบัวชมพูเก็บสัมภาระเสร็จเรียบร้อย ถึงจะเดินออกมารับบรรยากาศสดชื่นของไร่สวนผลไม้ขนาดใหญ่ ทำคนที่อยู่ใจกลางเมืองในตึกสูงๆ มาตลอดสดชื่นขึ้นหลายเท่า
"คุณบัวออกมาพอดีเลย นี่เป็นนายกล้ากับนายหาญนะคะ ลูกมือของพ่อเลี้ยง" มดแดงรีบแนะนำสองชายหนุ่ม ใบหน้าคละคล้ายกันเหมือนกับฝาแฝด แต่ก็มีจุดต่างกันให้รับรู้ว่าเป็นใคร
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"พร้อมหรือยัง" เป็นเสียงเข้มเอ่ยถาม ไล่สายตามองร่างอรชรที่ใส่เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์ขายาว สวมทับด้วยเสื้อคลุมตัวที่เอาของเขาไปก่อนหน้า
"พร้อมค่ะ"
"ขึ้นรถสิ" เสี้ยวหน้าคมเอียงสั่ง ทำให้กล้ากับหาญรีบไปนั่งตำแหน่งคนขับรถ จะเป็นรถกอล์ฟเล็กๆ สภาพเก่าบ่งบอกการใช้งานมานาน
"จะให้บัวทำอะไรเหรอ?" เมื่อร่างอรชรขึ้นรถตามมาติดๆ นั่งข้างคนตัวสูงที่ยังมีสีหน้าเรียบนิ่ง เธอพยามถามเสียงหวาน เพราะต้องทนอยู่ที่นี่ไปอีกนาน ให้บุพการีลืมเรื่องจับคู่ให้เธอไปเสียก่อน
"ทำไร่ไง แค่นี้จะถอยไหมล่ะ ฉันจะได้ให้คนไปส่งที่ท่ารถ"
"มะไม่ไปนะ จะหนักยังไงบัวก็ทำได้ พี่..เอ่อคุณสิงห์คะ ถ้าเสร็จงานแล้วขอบัวไปในเมืองได้ไหม บัวจะไปทำธุระ" พอรู้ตัวว่าเรียกสรรพนามแบบที่เขาไม่ได้สั่ง เธอก็รีบเปลี่ยนรวดเร็ว
"กฏของที่นี่ไม่ให้คนเข้าออกได้ง่ายๆ หรอกนะ แต่ถ้าเธอจะไปจริงๆ ฉันพาไปก็ได้ จะเมื่อไหร่ฉันเองก็ไม่รู้" ว่าจบร่างสูงก็กระโดดลงรถไปก่อน กล้าเลยต้องหักพวงมาลัยรถเลี้ยวจอดข้างไร่องุ่น กำลังมีคนงานไร่ดูแลผลิต
"ที่นี่เองเหรอเนี้ย สวยทั้งนั้นเลย"
เปรี๊ยะ! ฝ่ามือหนาฟาดใส่มือบางทันที ตอนที่เธอจะเอื้อมไปจับผลองุ่นบนกิ่งไม้ที่ห้อยลงมา
"บัวแค่จะ..."
"อย่าให้ของๆ ฉันมันสกปรกเพราะเธอ" เสียงเข้มเอ่ยตำหนิ แล้วก้าวขายาวไปที่มุมคนสวนนั่งพัก ท่าทีของเขาทำสองลูกน้องงุนงง เพราะเพิ่งจะรู้ข่าวไปเองว่าสิงห์รับบัวชมพูเข้ามาในฐานะภรรยาเจ้านายหญิงของไร่
"สกปรกมากสินะ" เธอกัดฟันอดทนรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้ ถึงจะเดินตามไปยังกลุ่มคนงานพวกนั้น
"ต่อไปนี้บัวชมพูจะมาช่วยในฐานะคนงานในไร่อีกคน ต่อให้จะเป็นเมียฉันก็ใช่ว่าจะใช้งานไม่ได้เข้าใจไหม!" เสียงเข้มประกาศกร้าว เรียกทุกสายตาของลูกน้องมองมาที่ร่างอรชร
"แล้วพวกเราต้องเรียกว่าอะไรดีครับ เมียพ่อเลี้ยงหรืออะไรครับ" คนสวนพูดประสาชาวบ้าน
"จะเรียกอะไรก็เรียก ฉันไม่ได้สนใจขนาดนั้น" มือหนาโยนตะกร้าให้บัวชมพูจำใจกระโดดคว้าเอาไว้ จะมีพวกกรรไกรอุปกรณ์ตัดแต่งกิ่ง
"บัวต้องทำยังไงต่อคะ" เสียงหวานถามทางกล้ากับหาญ เพราะไม่ทันมองว่าสิงห์เดินไปตรงไหนแล้ว
"เอ่อคือพ่อเลี้ยงไปตรงนั้นแล้วครับ นายจะเดินเร็วคุณบัวต้องตามให้ทันนะครับ" กล้าบอกติดๆ ขัดๆ ตั้งแต่อยู่ที่นี่มายังไม่เคยมีผู้หญิงสวยอย่างกับนางเอกละครผ่านมาในไร่สักคน จนมาเจอบัวเข้าแล้วว่าทำให้คนมองสูญเสียความเป็นตัวเองมากๆ
"ไม่ต้องจ้องคุณบัวนานเลยนะ! เกิดมายังไม่เคยเห็นคนสวยๆ น่ะค่ะ เลยมันทำตัวแปลกๆ ให้คุณบัวตกใจ" มดแดงรีบวิ่งมา ไม่ลืมจะว่าไปทางกล้ากับหาญ
"ไม่เป็นไรเลยค่ะ อีกหน่อยบัวคงจะกลมกลืนกับทุกคนเองแล้วแหละ" หน้าสวยเผยยิ้มอ่อน มองดูสภาพอากาศแสงแดดร้อนจ้าแล้ว อีกหน่อยพวกครีมกันแดดราคาแพงคงจะสู้ไม่ไหวอยู่แล้ว
"งั้นพวกเราไปตัดกิ่งกันนะคะคุณบัว อยู่ที่นี่มดแดงจะสอนงานเองค่ะ จะได้ไม่ต้องไปอยู่ใกล้พวกผู้ชาย เดี๋ยวมันจะมองตาเยิ้มเป็นมันเลย" ฝ่ายคนมองถลึงตามองใส่คนงานรอบด้าน ทุกคนยังสนใจมาที่บัวชมพู จนทำเธอมีสีหน้ากังวล
"ขอบใจนะมดแดง" ร่างอรชรเลยเดินตามมดแดงไปยังซุ้มใต้ต้นองุ่น เธอเคยแต่ไปเที่ยวต่างประเทศชื่นชมความงามของผลผลิต ไม่คิดเลยว่าวันนี้ต้องมาทำหน้าที่เป็นคนงานให้
"ค่อยๆ ตัดแบบนี้นะคะคุณบัว ไม่งั้นมันจะสะเทือนไปถึงพวงมัน เดี๋ยวลูกองุ่นจะหล่นลงพื้นเสียหมดค่ะ"
"อ้อ...แบบนี้ได้ไหม"
ฉึ่บ! เพราะเธอไม่ทันมองนิ้วมือตัวเอง เผลอกดกรรไกรตัดกิ่งแฉลบเข้าปลายนิ้วเรียวสวย
"...เจ็บตัวเลย" เธอรีบล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าที่ติดใส่กระเป๋ากางเกงออกมาซับหยดเลือดไว้
"คนงานที่นี่เจ็บตัวเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วค่ะ แต่คุณบัวเคยฉีดยาบาดทะยักหรือยังคะ ไม่งั้นพ่อเลี้ยงต้องพาเข้าเมืองไปก่อนคลีนิกจะปิด" มดแดงรีบมองหาเจ้านาย ไม่พบเขาอยู่บริเวณในไร่องุ่นเลย หรืออาจจะไปแวะสวนผักแล้ว
"ยังไม่เคยฉีดเลย แต่เอาไว้ก่อนก็ได้เห็นคุณสิงห์บอกว่าจะพาเข้าเมืองอยู่แล้ว"
"จะดีเหรอคะ มดแดงว่าให้นายหาญไปตามก็ได้ค่ะ พ่อเลี้ยงใจดีไม่ว่าหรอกค่ะ" ฝ่ายคนบอกรีบวิ่งนำไปอีกทางนึง ยังไม่ทันที่บัวชมพูจะได้เอ่ยห้าม กลัวสิงห์จะต่อว่ามากกว่าจะเห็นใจต่างหาก
"ไม่ไล่กลับบ้านก็โดนด่าแน่ๆ เลยบัวเอ๋ย..."
.............
- ผู้เขียน
