บทที่4 เข้าใจผิด
1711 คำ
[เช้าวันต่อมา]
ร่างบางในชุดเดรสลายลูกไม้สีขาวกระโปรงยาวถึงหัวเข่าเรียวเล็ก เธอสวมสร้อยข้อมือติดตัวเอาไว้ตลอดเพราะเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับหล่อน
"แอบไปหาคุณเรย์ที่บริษัทดีกว่า รับรองว่าเขาจะต้องตกใจแน่ๆ"
วันนี้ไม่มีงานเร่งด่วนอะไรก็เลยไม่ต้องเข้าทำงานในบริษัทของตัวเอง
เสียงรถสปอร์ตสีแดงขับแล่นออกไปจากคฤหาสน์เรซากิทันที เธอฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงเมื่อคืนนี้ที่พี่ราชันย์ขอคุยด้วยเรื่องนั้นและก็มีข่าวดีจะมาบอกเธอ
…
"พี่ราชันย์เรียกรินมาคุยซะดึกดื่น มีเรื่องอะไรหรือคะ"
"เมื่อกี้ท่านริชแมนเพิ่งโทรมาบอกพี่ว่า ถ้าน้องมีแฟนอยู่แล้วที่ชื่อเรย์ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรและท่านไม่ต้องการให้รินไปเป็นเด็กของท่านอีก"
"หมายความว่ายังไงคะรินไม่เข้าใจ แล้วมันเพราะอะไรคะพี่ชาย"
จริงอยู่ที่เธอดีใจที่ท่านอีตาแก่ลามกตัณหากลับนั่นยกเลิกไม่บีบบังคับเธอแล้ว แต่มันมีเหตุผลที่น่าเชื่อถือไหมล่ะ
"ก็เพราะว่าท่านมีเด็กใหม่ที่สวยและเชื่อท่านไง ดีกว่ายัยเด็กแสบจอมดื้อรั้นคนนี้ที่ให้ต้องบังคับอยู่เรื่อย"
"พี่ว่าใครว่าดื้อรั้น รินไม่ได้ดื้อรั้นซะหน่อยแค่ทำสิ่งคิดว่ามันถูกต้องสำหรับน้อง"
ระรินก็แอบสงสารเด็กใหม่คนนั้นเสียจริงๆที่ต้องไปเป็นเด็กรับใช้กามแก่อีตาแก่หื่นนั่น แต่ทีใครทีมันอ่ะนะ
"และท่านก็ยกให้เราเป็นเจ้าของบริษัทของตัวเองดั่งเดิมและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับน้องรินคนสวยของพี่อีกเลย"
แววตาและคำพูดแอบมีเลศนัยบางอย่างโดยที่คนอย่างน้องสาวไม่มีทางได้เห็นมันเลยแม้แต่น้อย
"โห ถ้ามันได้ผลเร็วขนาดนี้ รินคงหาใครมาเป็นแฟนรินมาตั้งนานแล้วค่ะ แค่นี้ใช่ไหมคะที่จะบอกริน มันเป็นข่าวดีมากๆเลยค่ะ"
"อืม น้องขึ้นไปพักเถอะ"
ราชันย์มองตามหลังแผ่นบางของน้องสาวจอมหัวดื้อหัวแข็งขึ้นไปข้างบนบ้านก่อนจะยกยิ้มมุมปากเบาๆ ยัยรินไม่มีทางรู้หรอกว่าคุณเรย์และท่านริชแมนคือคนคนเดียวกัน
"ดูสิว่าใครจะอยู่เหนือกว่ากัน"
.......
@บริษัทมิลเลอร์
เอ๊ะ ทำไมชื่อบริษัทของคุณเรย์ทำไมมันคุ้นๆหูยังไงชอบกล แต่เธอไม่สนใจจะรู้เรื่องของใครอยู่แล้วยังไงเธอก็จะได้เป็นอิสระจากอีตาลามกตัณหากลับนั่นอยู่ดี
"ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครคะ" พนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านล่างตึกใหญ่เอ่ยถาม
"ฉันมาหาคุณเรย์ เขาเป็นเจ้าของบริษัทที่นี้ ฉันชื่อระรินเป็นแฟนเขา" น้ำเสียงเธอดูออกจะมั่นอกมั่นใจแอบทำให้พนักงานขำเล็กน้อย
เพราะรู้ดีว่าใครๆก็อยากเป็นแฟนเป็นเมียของท่านริชแมนกันทั้งนั้นแหล่ะถึงได้อ้างแบบนี้!
"ขำอะไร ให้ฉันเข้าไปหาคุณเรย์ได้หรือไง"
นี่เห็นหนูรินเป็นตัวตลกหรือยังไงถึงได้หัวเราะเยาะเย้ย เธอไม่ชอบ!
"อ่อ ขอโทษค่ะ แต่พอดีท่านประธานคงจะไม่ว่างเพราะมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาถามหาท่าน คุณจะรอไหมคะ"
"ผู้หญิง? มันเป็นใคร?!"
ข้างในอกแทบจะระเบิดออกมาเมื่อรู้ว่าเขาแอบซุกผู้หญิงอื่นอีกนอกจากเธอ
มันหมายความว่าไง!
"เอ่อ คือ....อุ๊ย คุณค่ะ"
ช้าไปเสียแล้ว คุณหนูจอมหยิ่ง ขี้วีนเหวี่ยงเก่ง อาการหึงแฟนหนุ่มเริ่มออกลายรีบเดินเร็วๆเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธาน ในใจเดือดดาลมากที่รู้ว่ามีผู้หญิงเข้าไปพบเขาด้วย หนูรินยอมไม่ได้
ตึ่ง!
พอประตูลิฟต์เปิดออกมาหลังจากที่พาขึ้นไปชั้นสูงสุดของตึกบริษัท ร่างบางก็รีบเดินตรงไปยังห้องๆหนึ่งที่ติดป้ายว่าห้องท่านประธาน
"เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ"
เลขาผู้หญิงวัยกลางคนที่ทำงานอยู่หน้าห้องเอ่ยถามหญิงสาวสวยที่เพิ่งมาใหม่
"ฉันมาหาแฟนของฉันย่ะ คุณเรย์อยู่ไหม"
"คุณเรย์?!"
เลขาทวนชื่อที่เธอพูดอย่างไม่คุ้นแถมชื่อท่านประธานไม่ใช่ชื่อนี้อีกด้วย เธอมาผิดที่หรือเปล่า
"ใช่ มีอะไร?" รู้สึกแปลกๆที่พนักงานทุกคนไม่คุ้นชื่อหู ทำไม หรือว่าเขาไม่ใช่ชื่อเรย์หรอก?
"เอ่อ"
"ชักช้า!"
หนูรินไม่ฟังเลขาหน้าห้องพลางผลักให้หลีกออกไปก่อนมือบางจะเปิดประตูเข้าไปทันที
และภาพที่เธอเห็นก็คือ....
"ปล่อยนะฮันนี่"
"ไม่ปล่อยค่ะ ฮันนี่คิดถึงท่าน เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ ฮันนี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีท่าน"
ดาราสาวสวมกอดร่างชายหนุ่ม ทั้งๆที่เขาพยายามแกะมือเธอออกแต่แกะไม่ออกเพราะเธอกอดแน่นมากไม่ปล่อย
"นี่มันอะไรกันคะ!"
น้ำเสียงหวานของหญิงสาวที่มาใหม่ทำให้ท่านริชแมนตกใจมากรีบออกแรงผลักร่างดาราสาวออกเต็มแรงจนฮันนี่ล้มลงกองกับพื้น
"โอ๊ย!" เสแสร้งว่าทำเป็นเจ็บปวดเพื่อให้เขาสนใจแต่เธอคิดผิด
"หนูริน มันไม่ใช่ที่หนูเห็นเลยนะ"
ท่านริชแมนหรือเรย์พยายามอธิบายให้คนตัวเล็กเข้าใจ แต่ระรินไม่ฟังรีบหันหลังเดินออกไป
"คุณท่าน"
"ออกไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก"
"คุณท่าน" ฮันนี่เจ็บใจนักที่ท่านมีผู้หญิงเข้ามาใหม่แถมเขาก็สนใจผู้หญิงคนนั้นกว่าเธอ
ฮันนี่ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!
.
.
.
ระรินรีบวิ่งออกจากหน้าบริษัทก่อนจะขึ้นรถตัวเองขับออกไป ชนิดที่ว่าริชแมนวิ่งตามไม่ทัน
หญิงสาวขับไปเรื่อยๆพร้อมกับความรู้สึกที่แตกพังทลายพลางมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"ฮือๆๆ" สุดท้ายนิสัยสันดานผู้ชายก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมดทุกคนสิน่ะ
ระรินขับรถมาไกลจนถึงแถบชายทะเลจนหยุดจอดรถพลางปล่อยโฮร้องไห้ออกมา เพิ่งเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดก็คราวนี้แหล่ะ เข้าใจเลยที่พี่ชายทะเลาะกันกับเมียของเขา
"ฮือๆ คนใจร้าย มาหลอกให้รินรักทำไม"
หญิงสาวยืนตรงสะพานพลางจะแกะสร้อยข้อมือ สิ่งของแทนใจของเขาที่ให้เธอ มันไม่มีค่าสำหรับหนูรินอีกต่อไป
"ลาก่อนสำหรับความรักห่วยๆ"
เธอกำลังจะโยนสร้อยข้อมือเพชรราคาหรูแต่ไม่สนใจเพราะเขาทำลายความรักของเราไปหมดสิ้น แต่....
"หนูริน"
"คุณเรย์!"
โชคดีที่ชายหนุ่มมาทัน เธอยังไม่ขว้างทิ้งของแทนใจของเขาเพราะยังตกใจที่เห็นคุณเรย์ตามหาเธอจนเจอได้
"อย่าทำอะไรบ้าๆนะริน"
เขานึกว่าเธอจะคิดสั้นฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดสะพานลงใต้น้ำลึก แต่เขาคิดผิดเธอจะทิ้งความรักของเราลงไปในแม่น้ำลึกนั่นต่างหาก
"คุณมาทำไม รินไม่อยากเห็นหน้าคุณ!"
"รินเข้าใจผิดแล้วนะฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม"
ชายหนุ่มอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ วงแขนแกร่งโอบรัดเอวบางแนบชิดกันแนบแน่นจนอากาศผ่านเข้าไปแทรกไม่ได้
"ฮือๆ คนใจร้าย มาหลอกให้รินรักทำไมทั้งๆที่คุณมีผู้หญิงอื่นอยู่ด้วย ฮือๆๆ"
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนดีของผม ผมรักรินจากใจจริง เชื่อใจผมได้ไหม" หัวใจแกร่งปวดหนึบที่ทำให้เธอมีน้ำตา เขาอภัยให้ตัวเองไม่ได้!
ท่านริชแมนหรือคุณเรย์ของหนูรินค่อยๆพาตัวแฟนสาวให้ออกมาจากสะพานตรงนั้นเพื่อกลับมาที่รถของตัวเอง เธอร้องห่มร้องไห้จนเผลอหลับในอ้อมแขนของเขา
มือหนาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียนของหญิงสาวอย่างทะนุถนอมก่อนจะวางร่างบางขึ้นมานอนบนเบาะหลังของรถของเขา ส่วนรถของเธอเดี๋ยวสั่งให้ลูกน้องขึ้นมาขับจอดที่บ้านของเขาแทนแล้วกัน
ต่อไปนี้เขาจะไม่ทำให้หนูรินเสียใจอีก!
__________
@ทะเล
ลมพัดอ่อนๆโชยปะทะตรงใบหน้าหวานที่เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ห้องใคร เสียงคลื่นซัดเข้าชายหาดทำให้เธอเอะใจ
"นี่เราอยู่ที่ทะเลงั้นเหรอ?"
ระรินรีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอนก็ออกจากประตูห้องก็พบว่ามีร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงชาดหายทะเล
"คุณเรย์ค่ะ" น้ำเสียงหวานใสเอ่ยชื่อเขาทำให้ชายหนุ่มยิ้มอ่อนก่อนจะหันหลังกลับมาหาแฟนสาวคนที่เขารัก
"ริน"
ท่านริชแมนเดินตรงมาหาเธอพร้อมจับมือบางกุมมือเอาไว้แน่นหนาพลางพาหนูรินมายืนดูทะเลสวยงามอันกว้างใหญ่
มันโรแมนติกมากแค่ไหน....
"สรุปผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นใครหรือคะ ทำไมเธอถึงตามตอแยแฟนของรินไม่เลิก"
ตอนนี้รินตั้งสติได้แล้วหลังจากใช้อารมณ์ก่อนเหตุผล เธอผิดเองที่เข้าใจผิดแล้วไม่ฟังเขาพูดก่อนว่าความจริงมันเป็นยังไงกันแน่
"รินเข้าใจผมผิดไปแล้วนะ ผู้หญิงคนนั้นชอบผมแต่ผมไม่ได้ชอบเธอ คนที่ผมรักก็คือรินเพียงคนเดียว รินต้องเชื่อใจคนรักสิหรือว่ารินไม่ได้รักผมแล้ว"
"รินรักคุณเรย์หมดหัวใจแต่รินไม่ไว้วางใจผู้หญิงอื่นที่มาเกาะแกะคุณ รินอยากจะมั่นใจว่าคุณเรย์จะรักรินแค่คนเดียว"
"ถ้าอย่างนั้น....ผมก็จะ..."
เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มใบหน้าคมสันแนบใกล้ชิดใบหน้าอ่อนหวาน กลีบปากนุ่มน่าจูบ เขาอดใจไม่ไหวจึงประกบริมฝีปากบางของเธอทันที
"อื้ม~"
- ผู้เขียน
