วรรณสุภางค์วางมือลงบนแฟ้นพิมพ์เตรียมบันทึกข้อมูลของเคสที่สี่ หญิงสาวแสนสวยวัยสิบเก้า ลูกสาวเจ้าของโรงงานน้ำปลาแห่งหนึ่งแถวสมุทรปราการ
เมย์ลดา...คุณหนูแสนสวยที่เกิดและเติบโตมาในครอบครัวรร่ำรวย อบอุ่น และมีความพร้อมในทุกด้าน เธอนั้นใฝ่ฝันอยากเข้าวงการบันเทิงและมีโรงแรมเป็นของตัวเองในอนาคต
“เขาเป็นอาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษค่ะ ส่วนอีกคนสอนวิชาการตลาดและคอมพิวเตอร์ค่ะ”
“ฮึ? สองคนหรือคะ?”
เธออาจหูเพี้ยน...
“ใช่ค่ะ” เมย์ลดาหัวเราะร่วนกับสีหน้างงงวยของนักเขียนสาว “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะพี่บิ๋ม เมย์ยุ่งด้วยแค่สองคนนี้เท่านั้นเองค่ะ ไม่ได้มั่วเสียหน่อย และที่เมย์ยุ่งด้วยเพราะเมย์มีเหตุผลค่ะ”
“อ๋อ...ค่ะ...มีเหตุผล?” เธอล่ะอึ้ง “งั้นไม่ทราบว่ามีเหตุผลอะไรหรือคะน้องเมย์”
“เมย์อยากได้ความรู้น่ะค่ะ” สีหน้าของเจ้าหล่อนบ่งบอกความภูมิใจในการกระทำซุกซนของตัวเอง “เมย์ขอให้อาจารย์ทั้งสองท่านติวให้เมย
