-2- บุฟเฟต์
793 คำ
-2-
บุฟเฟต์
"เราอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม" พยัคฆ์เอ่ยถามหลังจากพากันเดินออกมาจากร้านหนังสือ
"หนูทานอะไรก็ได้ค่ะ" ปั้นหยาตอบด้วยความเกรงใจ
"งั้นทานบุฟเฟต์ไหม" พยัคฆ์เสนอไอเดีย เพราะเหลือบไปเห็นร้านอาหารบุฟเฟต์ปิ้งย่างอยู่ข้างหน้าพอดี
"ได้ค่ะ" ปั้นหยาพยักหน้ารับอย่างไม่เรื่องมาก ก่อนทั้งสองคนจะพากันเดินไปที่ร้านอาหาร
"มาสองท่านนะคะ" พนักงานสาวเอ่ยถาม
"ครับ"
"เชิญด้านนี้ค่ะ"
"ขอบคุณครับ" พยัคฆ์กล่าวขอบคุณพนักงานที่เดินนำมาส่งที่โต๊ะ ก่อนที่เธอจะเดินกลับออกไป
"เฮียเสือชอบทานบุฟเฟต์เหรอคะ" ปั้นหยาถามขึ้น
"ก็นาน ๆ กินทีนะ เฮียไม่ค่อยมีเวลามาทานอะไรแบบนี้หรอก"
"แล้วทำไมวันนี้ถึงว่างได้ล่ะคะเนี่ย แล้วทำไมเฮียเสือถึงมาเดินห้างนี้เหรอคะ หนูมาเดินห้างนี้บ่อยเพราะใกล้คอนโด แต่ไม่เคยเจอเฮียเสือมาก่อนเลย"
"จริง ๆ เฮียไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยหรอกพอดีวันนี้มาธุระที่ธนาคาร เลยออกเวรน่ะ ก็เลยเหลือเวลาเดินเล่นนิดหน่อย แล้วก็บังเอิญมาเจอเราเข้าพอดี"
"อ๋อ งั้นเราไปตักอาหารกันไหมคะ" ปั้นหยาชวนพยัคฆ์ไปตักอาหารด้วยกัน เพราะที่ร้านเป็นแบบบุฟเฟต์ที่ต้องเดินตักบริการตัวเอง
"อืม"
ปั้นหยายืนเลือกตักอาหารที่ตัวเองอยากทานใส่จานจนพูนสองจานเต็มมือจึงเดินกลับมาวางอาหารที่โต๊ะ และกลับไปตักใหม่มาเพิ่มอีกสองจานพูนเหมือนเดิม ในขณะที่พยัคฆ์มีเพียงจานเนื้อหมูหนึ่งจานกับชุดผักอีกแค่หนึ่งตะกร้าเล็กเท่านั้น
"เฮียเสือทานแค่นี้เองเหรอคะ" ปั้นหยาถามหลังจากเดินไปตักอาหารกลับมารอบที่สาม
"เฮียสิต้องถามเราว่าจะกินหมดเหรอ" พยัคฆ์ถามด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เพราะรูปร่างของปั้นหยาดูไม่ได้เป็นคนกินจุเลย ออกจะค่อนไปทางผอมเสียด้วยซ้ำ
"หมดนี้ยังได้ของหวานอีกเยอะค่ะ" ปั้นหยาขยิบตาให้อย่างมั่นใจ
"ไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะกินดุขนาดนี้นะเนี่ย"
"หนูกินดุนะเฮียไหวเหรอ"
"ไหวครับ"
"..."
ปั้นหยาเผลอตอบประโยคกลับไปอย่างลืมตัว ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับมา กลับทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าหวานมองไปที่ใบหน้าคมคายด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่
"มันเป็นบุฟเฟต์นี่ อยากกินเท่าไหร่ก็กินเลย ยังไงเฮียก็จ่ายราคาเดียวอยู่แล้ว" ประโยคถัดมาของพยัคฆ์ค่อย ๆ ดึงสติปั้นหยากลับมาอีกครั้ง
"อะ...อ๋อออ ฮ่า ๆๆ บุฟเฟต์นี่คะ ก็ต้องกินให้เยอะ ๆ จะได้คุ้ม กินแบบเฮียเสือแบบนั้นก็ขาดทุนแย่สิคะ" ปั้นหยาแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนอาการหวั่นไหวของตัวเอง
"งั้นเฮียฝากเรากินเผื่อด้วยนะ" พยัคฆ์พูดติดตลก "ว่าแต่เราเรียนบริหารอยู่เหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"ทำไมถึงเลือกเรียนบริหารล่ะ"
"จะได้กลับไปช่วยที่บ้านทำธุรกิจมั้งคะ ที่บ้านหนูเปิดรีสอร์ตอยู่เชียงใหม่ค่ะ"
"เราเป็นคนเชียงใหม่เหรอ"
"ใช่ค่ะ บ้านเกิดอยู่ที่นั่นเลย"
"ดีเลย ไว้ว่าง ๆ เฮียจะแวะไปเที่ยว ปีนี้โรงพยาบาลมีโครงการไปตรวจสุขภาพเด็กบนดอยที่เชียงใหม่พอดีเลย"
"จริงเหรอคะ ยินดีเลยค่ะ ไปวันไหนบอกนะคะหนูจะบอกให้พ่อกับแม่ดูแลทีมแพทย์ของเฮียเสือเป็นพิเศษเลย"
"ฮ่า ๆ เอาไว้วันไหนไปเฮียจะบอกนะ"
ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ภายในร้านอาหารจนกระทั่งหมดเวลาที่ทางร้านกำหนดไว้ โดยที่พยัคฆ์ทานเสร็จไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรกแล้ว
"อิ่มมากเลยค่ะ" ปั้นหยาใช้มือเรียวลูบหน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย ด้วยท่าทางมีความสุข
"ตัวแค่นี้กินเก่งเหมือนกันนะเรา"
"จริงๆ แล้วหนูกินเผื่อเฮียเสือค่ะ"
"อ่า งั้นเฮียต้องขอบคุณเราใช่ไหมเนี่ยที่อุตส่าห์กินจนวินาทีสุดท้าย" พยัคฆ์เอ่ยแซวด้วยความเอ็นดู
"เฮียเสืออ่า" ปั้นหยามุ่ยหน้าใส่อย่างไม่จริงจังนัก
"แล้วเราจะไปเดินซื้อของต่อเลยไหม"
"อ๋อ เฮียเสือกลับก่อนก็ได้ค่ะ หนูเดินคนเดียวได้ เฮียเสือจะได้มีเวลาพักผ่อนเยอะ ๆ"
"ไม่เป็นไร ถือซะว่าเป็นการเดินเล่นพักผ่อนไง นาน ๆ ทีเฮียจะได้มาเดินเล่นห้างกับเขาบ้าง" พยัคฆ์ยืนยันที่จะไปด้วย
"ถ้าแบบนั้นก็ได้ค่ะ" ปั้นหยายิ้มรับคำ ก่อนจะเดินนำร่างหนาไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตภายในห้าง
- ผู้เขียน
