-3- น้องสาว
774 คำ
-3-
น้องสาว
ปั้นหยาเดินเข้ามาที่โซนของใช้อุปโภคบริโภคเป็นโซนแรก ก่อนจะเดินไปต่อที่โซนอาหารสด เพื่อเลือกซื้อวัตถุดิบกลับไปทำอาหารตามที่ตั้งใจไว้
"เราทำอาหารเป็นด้วยเหรอ" พยัคฆ์ถามขึ้นหลังจากเดินเข็นรถเข็นตามปั้นหยามาสักพักหนึ่ง
"เมนูง่าย ๆ ก็พอทำได้บ้างค่ะ ตอนเด็ก ๆ หนูชอบแอบไปเล่นกับแม่ครัวที่รีสอร์ตบ่อย ๆ"
"ซนแต่เด็กเลยสินะเรา" พยัคฆ์มองตามแผ่นหลังบางที่กำลังตั้งใจอยู่กับการเลือกเนื้อหมู
"ไม่ได้ซนสักหน่อย เขาเรียกว่าเสริมสร้างประสบการณ์ค่ะ" ปั้นหยาแย้งด้วยน้ำเสียงสดใส
"ถ้าแบบนั้นประสบการณ์เราคงโชกโชนเลยละสิ" พยัคฆ์เย้าแหย่จนทำให้ใบหน้าหวานที่กำลังยิ้มแย้มต้องหันกลับมาตีสีหน้าบูดบึ้งใส่
"ถ้าเฮียเสือยังแกล้งหนู หนูจะไล่เฮียเสือกลับบ้านแล้วนะ" ปั้นหยาขู่ฟ่อทว่าคนโดนขู่อย่างพยัคฆ์กลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด
"โอเค เฮียไม่แกล้งแล้ว" พยัคฆ์ยกมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์เชิงยอมแพ้
"ว่าแต่เฮียเสือเป็นลูกครึ่งเหรอคะ หรือว่าฝรั่งแท้"
"แม่เฮียเป็นลูกครึ่งไทยออสเตรเลีย ส่วนพ่อเฮียเป็นคนออสเตรเลีย เฮียก็คงมีลูกเสี้ยวไทยอยู่หน่อยหนึ่งมั้ง"
"แล้วทำไมเฮียเสือไม่อยู่ที่ออสเตรเลียล่ะคะ"
"พ่อเฮียตั้งใจจะมาสร้างโรงพยาบาลที่ไทยน่ะ เฮียเลยได้ไป ๆ มา ๆ ระหว่างไทยกับออสเตรเลีย จริง ๆ เฮียก็เรียนอยู่ที่ออสเตรเลียเป็นหลัก พอเรียนจบก็พึ่งจะได้มาอยู่ไทยถาวรได้เกือบเจ็ดแปดปีได้แล้วละมั้ง"
"มิน่าล่ะ เฮียถึงดูไม่เหมือนคนไทยเลย แต่ชื่อไทยแท้มากเลยนะคะ"
"คุณตาเป็นคนตั้งให้น่ะ"
"แบบนี้นี่เอง คุณตาเฮียเสือคงมองอนาคตออกแน่ ๆ เลยว่าเฮียจะโตมาเป็นเสือผู้หญิง" ปั้นหยาหรี่ตาจับผิดใบหน้าคมคาย ขณะวางเนื้อหมูลงในรถเข็น
"เราไปเอามาจากไหน"
"ก็เฮียเสือมีพี่น้ำอยู่แล้วนี่คะ ยังจะมากินข้าวกับหนูอีก ถ้าหนูหวั่นไหวขึ้นมาเฮียเสือจะรับผิดชอบไหวเหรอคะ" ปั้นหยาแกล้งหว่านคำถามหลอกถามความสัมพันธ์ระหว่างพยัคฆ์กับติรษาให้ชัดเจนยิ่งขึ้นว่าตกลงแล้วทั้งสองคนมีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่
"ฮ่า ๆ แก่แดดนะเรา เฮียเอ็นดูน้ำเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นแหละ เราก็เหมือนกัน"
"อ๋ออออออ แบบนี้นี่เอง" ปั้นหยาลากเสียงยาวอย่างนึกสนุกเมื่อได้คำตอบที่ต้องการ
"แล้วเราล่ะ เพื่อนหนีไปมีคู่หมั้นแล้วนะ เดี๋ยวก็ตามเพื่อนไม่ทันหรอก"
"ทีเฮียเสือยังไม่รีบเลย หนูก็ไม่รีบค่ะ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาไม่ใช่เหงาแล้วใครก็ได้สักหน่อย"
"ดีแล้ว ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจกันไม่ค่อยได้หรอก"
"รวมถึงเฮียเสือด้วยรึเปล่าคะ"
"เรานี่ก็แสบไม่เบานะ" พยัคฆ์เลือกที่จะโยกศีรษะทุยเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว แทนการตอบคำถามของปั้นหยา
"ล้อเล่นค่าาา" ปั้นหยาส่งยิ้มไปให้พยัคฆ์ด้วยท่าทางทะเล้น ก่อนจะเดินเลือกซื้อของอีกสองสามอย่างแล้วไปชำระเงิน โดยพยัคฆ์เป็นคนอาสาจ่ายให้ทั้งหมด
ปั้นหยาเดินถือถุงในมือมาเพียงแค่ถุงเดียวเท่านั้น เพราะที่เหลือพยัคฆ์เป็นคนถือมาส่งให้ที่รถยนต์ของเธอ
"ขอบคุณเฮียเสือมากเลยนะคะสำหรับอาหารอร่อย ๆ แล้วก็สำหรับค่าของพวกนี้ด้วย" ปั้นหยาพนมมือไหว้ขอบคุณตามขนบธรรมเนียมไทย ซึ่งพยัคฆ์ก็รับไหว้อย่างเป็นกันเอง
"ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อย ขับรถกลับบ้านดี ๆ ละ เอาไว้วันหลังมีโอกาสค่อยเจอกันใหม่"
"เฮียเสือก็เหมือนกัน ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะคะ" ปั้นหยายืนส่งพยัคฆ์ให้เดินกลับไปที่รถตัวเอง แต่ว่าเขาก็ไม่ยอมขยับไปไหนเสียที จนเธอต้องเอ่ยปากถาม "เฮียเสือไม่ไปเหรอคะ"
"เฮียรอเราไปก่อน รีบขึ้นรถสิ"
"อ๋อ ขอบคุณนะคะ" ร่างบางก้าวขาเข้าไปภายในรถด้วยใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อ ก่อนจะขับรถออกมาจากลานจอดรถ
"ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย สงสัยต้องระวังเฮียเสือให้มาก ๆ แล้ว คนบ้าอะไรดาเมจรุนแรงขนาดนี้เนี่ย" ปั้นหยาพึมพำกับตัวเองหลังจากขับรถออกมาได้สักระยะหนึ่ง พลางส่ายหน้าสลัดความรู้สึกแปลก ๆ ของตัวเองออกไป ไม่ให้เผลอคิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้
- ผู้เขียน
