-5- รองผู้อำนวยการ
1131 คำ
-5-
รองผู้อำนวยการ
ปั้นหยามองหน้าพยัคฆ์ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะมาเจอเขาที่นี่
"ฮะ...เฮียเสือเป็นหมอที่นี่เหรอคะ" ปั้นหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก หลังจากยืนอึ้งไปอยู่หลายวินาที
"ใช่ ไม่คิดว่าจะมาเจอเราได้นะ มาตรวจมะเร็งปากมดลูกเหรอ" พยัคฆ์ถามราวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไรสำหรับเขา
"อ่า ใช่ค่ะ"
"เฮียมาแทนหมอวิน่ะ"
"เหรอคะ" ปั้นหยาส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะต้องทำตัวแบบไหนกับสถานการณ์แบบนี้
"ขึ้นไปนอนบนเตียง เดี๋ยวเฮียตรวจให้" นายแพทย์หนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูง เพื่อเดินไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับการตรวจ โดยเริ่มต้นจากการใส่ถุงมือยางเป็นอันดับแรก
"เอ่อ คือว่า...หนู..."
"อายเหรอ หรือว่ากลัว"
"กะ...ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ แต่ว่ามัน..." ปั้นหยาอึกอักไม่กล้าที่จะพูดออกไปตรง ๆ
"เฮียเป็นหมอ เฮียมีจรรยาบรรณมากพอไม่ต้องอายหรอก แต่ถ้าเราไม่สบายใจที่จะให้เฮียตรวจ เดี๋ยวเฮียจะเปลี่ยนหมอคนอื่นให้"
"..." ปั้นหยาทำท่ายืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเรียวขาสั่นเทาไปที่เตียงตรวจ "ฮะ...เฮียเสือตรวจก็ได้ค่ะ" ปั้นหยาตัดสินใจให้นายแพทย์หนุ่มเป็นคนตรวจ เพราะไม่ต้องการที่จะหักหน้าของเขา และไม่อยากเดือดร้อนคนอื่นให้มาทำการสลับตรวจเพียงเพราะเธอแค่คนเดียว
"แน่ใจนะว่าจะให้เฮียตรวจ" นายแพทย์หนุ่มถามย้ำขึ้นอีกครั้ง
"แน่ใจค่ะ" ปั้นหยาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก
"งั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วเอาเท้าวางไว้ตรงที่พักเท้าเห็นไหม"
"เห็นค่ะ" ปั้นหยารับคำอย่างเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมไม่ยอมกระเถิบขึ้นไปนอนบนเตียง จนกระทั่งนายแพทย์หนุ่มที่เตรียมเครื่องมือเสร็จเดินมาถึง
"จะเอาไงเรา เฮียไม่อยากบังคับนะถ้าเราไม่สบายใจที่จะให้เฮียเป็นคนตรวจ"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ หนูคะ...แค่รู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อยที่คนรู้จักเป็นคนตรวจ"
"เฮียตรวจคนไข้มาเป็นร้อยเป็นพันแล้ว เฮียไม่ได้สนใจอะไรแบบนั้นหรอก เฮียมีจรรยาบรรณมากพอ"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ หนูแค่เขิน ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ไว้ใจเฮียเสือนะคะ" ปั้นหยารีบกระเถิบขึ้นไปนอนลงบนเตียงผู้ป่วยทันที เพราะไม่ต้องการให้นายแพทย์หนุ่มเข้าใจเจตนาของเธอผิด
ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันจนห้อเลือด ใบหน้าหวานรูปไข่แสร้งมองไปทางอื่น ขณะที่กำลังยกเรียวขาสั่นเทาขึ้นตั้งฉาก ทำให้นายแพทย์หนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้เห็นความงดงามที่ซ่อนอยู่ภายในอย่างชัดเจน
"ดึงผ้าถุงขึ้นไปเหนือเอวด้วยนะ" นายแพทย์หนุ่มสั่งด้วยน้ำเสียงปกติ ทว่าคนรับคำสั่งกลับมีอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วแรงขึ้นในทุก ๆ วินาที
"..." ปั้นหยาเหลือบมองนายแพทย์หนุ่มที่กำลังจะเตรียมอุปกรณ์ทางการแพทย์สำหรับสอดกล้องเข้าไปตรวจภายในเพียงนิด ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่น
"ไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวให้ผ่อนคลายจะได้ไม่เจ็บ" นายแพทย์หนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งในตอนนี้ เต้นช้าลงเลยพลอยแต่จะเต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ "หมอขออนุญาตนำเครื่องมือเข้าไปนะครับ"
"ค่ะ"
นายแพทย์หนุ่มบีบเจลลงบนปากมดลูกของคนไข้ ก่อนจะทำการนำเครื่องมือสเปคคูลัมสอดใส่เข้าไปตรงปากช่องคลอด เพื่อขยายปากมดลูกให้เปิดกว้าง เตรียมพร้อมสำหรับการนำกล้องจุลทรรศน์ส่องเข้าไปตรวจภายใน
"อึก! " มือเรียวจิกลงบนราวจับข้าง ๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงช่องทางรักที่ค่อย ๆ เปิดออก
"อย่าเกร็ง ยิ่งเกร็งจะยิ่งเจ็บ" นายแพทย์หนุ่มพูดขณะทำการนำกล้องส่องเข้าไปภายใน เพียงแค่มองด้วยตาเปล่าในฐานะแพทย์เขาก็รู้แล้วว่าช่องคลอดนี้ไม่เคยผ่านการรุกล้ำ หรือมีเพศสัมพันธ์มาก่อน เพราะฉะนั้นหากเธอยิ่งเกร็งก็จะทำให้เครื่องมือบีบตัวและเจ็บมากขึ้นไปอีก
ปั้นหยาข่มใจยอมให้นายแพทย์หนุ่มตรวจจนเสร็จ ใช้เวลาไม่เกินยี่สิบนาทีการตรวจก็เรียบร้อย ใบหน้าหวานแดงระเรื่อโดยอัตโนมัติเมื่อต้องสบตากับแพทย์หนุ่มอีกครั้ง หลังจากที่เขาได้เห็นของสงวนของเธอไปอย่างชัดเจน
"ผลตรวจจากกล้องดูปกติดีนะ ถ้าผลตรวจจากห้องแล็บออกแล้วเฮียจะแจ้งให้ทราบอีกที"
"ค่ะ"
"มีอะไรสงสัยอยากจะถามเพิ่มไหม"
"ไม่มีค่ะ"
"แล้วเราจะไปไหนต่อ"
"ก็คงจะกลับคอนโดเลยค่ะ เฮียเสือมีอะไรรึเปล่าคะ"
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เรากลับบ้านได้เลยนะ เดี๋ยวค่าใช้จ่ายเฮียจัดการเอง"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจ่ายเอง" ปั้นหยารีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
"ไม่เป็นไรค่าใช้จ่ายแค่นี้เฮียไม่คิดโรงพยาบาลคงไม่เจ๊งหรอก"
"แบบนี้จะไม่ถือเป็นการโกงเหรอคะ" ปั้นหยาถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
"ฮ่า ๆๆ เรานี่นะ ลองอ่านชื่อเฮียดูสิ" นายแพทย์หนุ่มยื่นป้ายชื่อประจำตำแหน่งไปตรงหน้าร่างบาง
"นายแพทย์พยัคฆ์ มาโลร็องต์ รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลโลร็องต์ และแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสูติ-นรีแพทย์" ปั้นหยาอ่านตามป้ายชื่อเบา ๆ ก่อนจะตาเบิกโพลง เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว
"ผู้อำนวยการเป็นพ่อเฮียเอง ละเว้นค่าใช้จ่ายคนไข้สักคนคงไม่มีใครว่าอะไรหรอกมั้ง"
"หนูไม่รู้เลยว่าเฮียเสือเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้" ปั้นหยาตอบด้วยน้ำเสียงแห้ง ๆ แก้เขินที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลย
"ตอนนี้ก็รู้แล้วไง วันหลังมีอะไรจะมาโรงพยาบาลก็โทรมาบอกเฮียนะ"
"ได้ค่ะ"
"เอาโทรศัพท์มาสิเฮียจะแอดเบอร์โทรกับไลน์ให้" นายแพทย์หนุ่มยื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาว ทำให้เธอต้องรีบหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กขึ้นมาอย่างร้อนรน
"นี่ค่ะ"
นายแพทย์หนุ่มรับโทรศัพท์มากดเบอร์โทรออกเข้ามาที่โทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะยื่นมันคืนให้กับเจ้าของที่นั่งมองการกระทำของเขาด้วยหัวใจที่สั่นระรัว
"มีอะไรก็โทรมานะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"ดะ...ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ปั้นหยารีบดึงสติกลับมาก่อนที่จะเผลอคิดอะไรไปไกลมากกว่าความเป็นจริงตรงหน้า
- ผู้เขียน
