-6- (แก้ม) ลั่น
1210 คำ
-6-
(แก้ม) ลั่น
ปั้นหยากลับมาที่คอนโดตัวเองหลังจากจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ร่างบางล้มตัวลงนอนบนที่นอนทันทีที่มาถึง มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าออกมาดูสมาชิกในแอปพลิเคชันไลน์ที่พึ่งถูกเพิ่มเพื่อนเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ปั้นหยากดจิ้มเข้าไปที่รูปโปรไฟล์ของพยัคฆ์ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวซูมดูที่ใบหน้าคมคายตามแบบฉบับยุโรปให้ขยายใหญ่ขึ้นจนเห็นรายละเอียดชัดเจน
"นี่มันพระเอกในนิยายชัด ๆ เลยปั้นหยาเอ๋ย รูปหล่อ พ่อรวย หุ่นหมี ฉลาด ที่สำคัญสปอร์ตกทม.ชัด ๆ งื้ออออ" ปั้นหยาเอาหน้าแนบกับหน้าจอมือถือด้วยอาการเขินอาย ยิ่งนึกถึงภาพเหตุการณ์ตอนตรวจวันนี้ก็ยิ่งแนบแก้มใส ๆ ลงไปแรงมากขึ้น
(ฮัลโหล)
พรึ่บ!
เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ทำให้ปั้นหยารีบดึงพวงแก้มออกจากโทรศัพท์มือถือโดยเร็ว ใบหน้าหวานซุกลงบนหมอนใบใหญ่ก่อนจะกรีดร้องออกมาให้กับความซื่อบื้อของตัวเอง ที่แก้มดันไปกดโดนปุ่มโทรออกไปหาพยัคฆ์
(โทรมาหาเฮียมีอะไรรึเปล่า)
เสียงจากปลายสายดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อปั้นหยาไม่ตอบอะไรกลับไป
"เอ่อ...คือว่า..." ปั้นหยาพยายามคิดหาคำตอบแก้ตัวให้กับตัวเอง เพราะหากบอกไปตามความจริง พยัคฆ์ก็คงจะรู้ว่าเธอไปแอบส่องดูโปรไฟล์ของเขา "หนูแค่จะโทรมาขอบคุณเฮียเสือเฉย ๆ ค่ะ" ปั้นหยาโกหกคำโตตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงลนลาน
(เฮียนึกว่ามีอะไร เรื่องแค่นี้เองไม่ต้องเก็บไปคิดมากละ)
"ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณเฮียเสือจริง ๆ นะคะ งั้นหนูไม่รบกวนแล้ว เฮียเสือทำงานต่อเถอะค่ะ"
(เดี๋ยวสิ)
"เฮียเสือมีอะไรรึเปล่าคะ"
(วันนี้เราไม่มาเที่ยวผับไอ้ขุนพลเหรอ)
"ทำไมหนูถึงต้องไปด้วย มีอะไรรึเปล่าคะ"
(เฮียเห็นไอ้ติณโทรมาชวน ปอไหมก็ไปด้วยเฮียเลยนึกว่าเราจะไปเหมือนกัน)
"อ๋อ หนูไม่รู้เลยค่ะไหมไม่ได้บอกอะไรเลย สงสัยเฮียติณคงอยากพบปะเพื่อนฝูงมั้งคะ ไหมเลยไม่ได้โทรมาชวนหนู"
(เราก็มาสิ เฮียชวนเอง ปอไหมจะได้มีเพื่อนด้วย มานั่งฟังพวกเฮียคุยกันสาว ๆ คงจะเบื่อ)
"แต่ว่า..."
(พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วยคงจะกลับดึกได้)
"ก็ได้ค่ะ"
เพราะความปฏิเสธคนไม่เป็น ปั้นหยาจึงจำต้องตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้
"งั้นเจอกันที่ผับเลยนะคะ หนูขอไปแต่งตัวก่อน"
(เราอยู่คอนโดอะไร)
"เอ่อก็...คอนโดxxxค่ะ"
(งั้นรออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเฮียไปรับ ทางผ่านพอดีขากลับเดี๋ยวเฮียมาส่ง)
"ดะ...ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
(แล้วเจอกันครับ)
"แล้วเจอกันค่ะ"
ปั้นหยาทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้งอย่างหมดแรง มือเรียวยกขึ้นมาทาบตรงเนินอกอวบอิ่มเพื่อฟังอัตราการเต้นของหัวใจด้วยร่างกายที่ร้อนรุ่ม
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ปั้นหยาลงมารอพยัคฆ์ที่หน้าคอนโดด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวผ้าซาตินที่ทิ้งตัวไปตามส่วนเว้า ส่วนโค้งของร่างกาย ด้วยเนื้อผ้าที่มันวาวบวกกับสีชมพูพีชยิ่งขับให้ผิวของเธอดูสว่าง และน่าหลงใหลยิ่งขึ้นไปอีก รอไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าทางเข้าคอนโด พยัคฆ์ลดกระจกลงเล็กน้อยเพื่อให้ปั้นหยาเห็น ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถก้าวเข้าไปนั่งด้านใน
"สะ...สวัสดีค่ะ" ปั้นหยารู้สึกประหม่าจนรู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้บรรยากาศภายในรถดูผ่อนคลายลง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปจึงกล่าวคำทักทายออกไป
"เราสวัสดีกันกี่รอบแล้ววันนี้" พยัคฆ์เอ่ยแซว
"ก็หนูไม่รู้จะพูดว่าอะไรนี่คะ" ปั้นหยาหันกลับไปยิ้มแห้ง ๆ ให้กับพยัคฆ์
"คลุมเอาไว้จะได้ไม่หนาว" พยัคฆ์หยิบเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตาที่พาดไว้ส่งมาคลุมให้หน้าขาเรียวที่โผล่พ้นออกมาเหนือเดรส ก่อนจะขับรถออกมา
"ขอบคุณค่ะ" ปั้นหยามองเสื้อกาวน์บนหน้าตักตัวเองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้ง ๆ ที่เวลาเธอไปเดตกับผู้ชายคนอื่นก็มีคนทำแบบนี้ให้กับเธอเหมือนกัน แต่ทำไมพอเป็นเสื้อกาวน์แล้ว เธอถึงได้รู้สึกใจสั่นแปลก ๆ
'หรือว่าเราชอบคนในเครื่องแบบ'
ปั้นหยาคิดในใจ ก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกไปเมื่อร่างกายเริ่มร้อนระอุขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"อยากเปิดเพลงฟังไหม"
"ก็ดีนะคะ ไม่เปิดเลยบรรยากาศดูเหงา ๆ ยังไงไม่รู้"
"มีเฮียนั่งอยู่ข้าง ๆ ยังเหงาอีกเหรอ ขี้เหงานะเราน่ะ"
"แหะ ๆ คงงั้นมั้งคะ" ปั้นหยาตอบกลับด้วยใบหน้าเหยเก
พยัคฆ์เอื้อมมือไปกดเปิดเพลงในรถให้คลอเบา ๆ เพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัดภายในรถ
"เฮียเสือเวลาใส่ชุดกาวน์ดูเท่มากเลยรู้ไหมคะ" ปั้นหยาพยายามชวนคุยทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายมากขึ้น
"น้ำก็ชอบพูดแบบนั้นเหมือนกัน"
"อ่า เหรอคะ เฮียเสือกับพี่น้ำสนิทกันมากเลยเหรอคะ"
"อืม เฮียเห็นน้ำตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยจนโตป่านนี้โตเป็นสาวแล้ว ตอนเด็ก ๆ น้ำชอบมาชวนเฮียเล่นเจ้าหญิงกับเจ้าชาย เพราะคนอื่น ๆ มันไม่ยอมเล่นด้วย เฮียสงสารเลยเล่นด้วย หลังจากนั้นน้ำก็ติดเฮียมาตลอด เอาแต่บอกว่าโตขึ้นจะแต่งงานกับเฮียให้ได้" พยัคฆ์เล่าเรื่องราววัยเด็กให้ปั้นหยาฟังด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
"เฮียเสือใจดีจังเลยนะคะ แถมยังอบอุ่นอีก ไม่แปลกหรอกค่ะที่พี่น้ำจะติดเฮียเสือขนาดนี้"
"คงงั้นมั้ง แต่ถึงขั้นไม่ยอมมีแฟนปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบแบบนี้ เฮียก็แอบรู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะ เฮียอยากให้น้ำได้ใช้ชีวิตของตัวเอง ถ้ายังทำตัวเป็นเด็กติดเฮียไปเรื่อย ๆ แบบนี้อนาคตจะลำบากเอา"
"พี่น้ำยังไม่เจอใครอบอุ่นเท่าเฮียเสือรึเปล่าคะ พี่น้ำดูรักและก็หวงเฮียเสือมาก ๆ เลยนะคะ ถ้าหนูไม่รู้มาก่อนยังคิดว่าเฮียเสือกับพี่น้ำเป็นแฟนกันเลยค่ะ"
"เฮียไม่ได้เป็นคนดีแบบที่เราคิดหรอก อย่าวาดภาพให้เฮียเป็นคนดีขนาดนั้น ถ้าวันไหนได้เห็นตัวตนลึก ๆ ของเฮียเราจะผิดหวังเอานะ" พยัคฆ์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น จนคนฟังรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
"หนูไม่มีทางผิดหวังหรอกค่ะ" ถึงแม้จะรู้สึกแปลก ๆ กับน้ำเสียง และคำพูดของพยัคฆ์ แต่เธอก็ยังยืนยันกับตัวตนของเขาที่เธอรู้จักในตอนนี้
พยัคฆ์ยกยิ้มที่มุมปากให้กับคำตอบใสซื่อของเด็กสาวด้วยความเอ็นดู ถึงแม้ในใจอยากจะตอบกลับไปว่าบางทีเธออาจจะกำลังคิดอะไรผิดอยู่ก็ได้
- ผู้เขียน
