เศษซากรักวันไร้ค่า

ตอนที่8 ตัดใจยังเหลือรัก👶

ประมาณบ่ายสามโมงที่ธามธาราขับรถกลับเข้ามาที่บ้าน ทั้งพ่อและแม่ที่ดูร้อนใจพากันมายืนรออยู่ประตูทางขึ้นบ้าน ทันทีที่ร่างสูงก้าวลงจากรถ สีหน้าของเขายังคงดูเรียบเฉยแม้จะรู้สึกตึงเครียดกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในวันนี้

"กว่าจะโผล่หัวมาได้นะ ฉันนึกว่าวันนี้แกจะไม่กลับบ้านแล้วซะอีกนะธาม" คนเป็นพ่อชักสีหน้าใส่อย่างเห็นได้ชัด ธามธาราจ้องมองหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ทำไมแกปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นนะ แล้วแกจะเอายังไงกับชีวิตต่อไป แกเล่าความคิดที่แกมีอยู่ตอนนี้ให้ฉันกับแม่แกฟังหน่อยสิ"

"ผมก็ต้องรับผิดชอบมะลิเหมือนกันนั่นแหละครับพ่อ ยังไงลูกในท้องเขาก็เป็นลูกผม มันเกิดขึ้นแล้วจะให้ผมทำยังไง จะให้ผมบอกเขาไปเอาเด็กออกงั้นเหรอ มันดูจะหน้าตัวเมียไปหน่อยไหมครับ?"

"แล้วยายเข็มล่ะแกไม่คิดถึงจิตใจเขาบ้างเลยหรือยังไง?"

"เขมิกาก็เป็นแม่ของลูก มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับพ่อ แม่?" ธามธาราจ้องมองพ่อและแม่สลับกันไปมาอีกครั้ง คนทั้งคู่แลดูไม่พอใจกับสิ่งที่ลูกชายพูดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"บอกตามตรงนะธามฉันกับแม่แกสงสารยายเข็มมาก ยิ่งเกิดเรื่องนี้ขึ้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดหรือมองหน้าเขมิกายังไง แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะแกคุยกับเขาว่ายังไงบ้าง?"

"ก็คงต้องทำเรื่องให้ถูกต้องตามกฎหมายครับพ่อ มะลิเขาก็เรียกร้องให้ผมรับผิดชอบ ให้ผมแต่งงานกับเขาเพื่อที่ไม่ให้เขาต้องเสียหน้า พ่อก็รู้นี่นาว่าครอบครัวของเขาเป็นตระกูลเก่าแก่ที่มีหน้ามีตาทางสังคมอยู่มาก ถ้าเรื่องนี้ถึงหูพ่อแม่เขาผมกลัวว่ามันจะกระทบกับหุ้นบริษัทที่กำลังเติบโตในตอนนี้"

"แล้วถ้าแกต้องทำแบบนั้น จิตใจของเขมิกาล่ะ แกเคยนึกถึงบ้างหรือเปล่าธาม?"

"เขาอยู่ของเขาได้มาตั้งนานนะครับพ่อ เขาทำทุกวันนี้ก็เพื่อคุณย่าไม่ใช่ว่ารักผมอะไรมากมายที่ไหนล่ะ เราก็ยังจะเป็นพ่อเป็นแม่ของลูกต่อไปเหมือนเดิม ยังไงลูกในท้องเขาก็เป็นลูกผมเหมือนกัน พอเขาคลอดออกมาผมก็ยังจะดูแลส่งเสียเลี้ยงดูอยู่วันยังค่ำ"

"แต่แกก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนนี่นะ ลูกแกมันจะเข้าใจว่ายังไงวะ แล้วแม่ผู้หญิงคนนั้นมันจะรับเรื่องแบบนี้ได้งั้นเหรอ มันจะยอมให้แกรักลูกที่เกิดจากเขมิกาด้วยงั้นสิ?"

คุณมลฤดีถามขึ้น ปัญหานี้เรียกว่าปัญหาใหญ่มากสำหรับทุกคนที่ต้องเกี่ยวข้อง เขมิกาเองก็ไม่ได้มีความผิด ถ้าจะผิดคงผิดที่เธอยอมทุกคนเพราะความกตัญญูมากจนเกินไป แล้วไหนวันนี้หญิงสาวจึงต้องเจ็บปวดใจมากเกินกว่าใคร ทางออกของเรื่องนี้มันอยู่ตรงไหนกันนะ แล้วถ้าธามธาราจะต้องแต่งงานรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาจริง ๆ เขมิกาจะรับได้หรือเปล่า

"ผมว่าเขมิกาก็รู้สถานะของตัวเองนะครับแม่ เขาคงไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องแค่นี้หรอก เพราะถึงยังไงผมก็รับผิดชอบเป็นพ่อของลูกเขา ไม่ใช่ลูกที่ต้องเกิดมากำพร้าพ่อที่ไหนล่ะ เขาก็เป็นหนึ่งในตระกูลอมรฤทธากูลอย่างถูกต้องชอบทำด้วยกฎหมายอยู่แล้ว ผมยังทำตามความประสงค์ของคุณย่าทุกอย่าง แต่พอมันมีเรื่องนี้เข้ามาให้ต้องเลือก ผมก็ต้องเลือกในสิ่งที่ผมทำลงไป ยังไงผมก็รักมะลิ ผมนอนกับเขาลูกในท้องก็ลูกของผม ผมปฏิเสธความจริงข้อนี้ไม่ได้หรอกครับแม่ ผมตัดสินใจดีแล้ว"

ไม่ไกลจากตรงนั้นที่คนทั้งสามกำลังพูดคุยสนทนากันอยู่ เขมิกาที่บังเอิญผ่านมาได้ยินเธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งทรวง ธามธาราตัดสินใจถูกต้องที่สุดแล้ว อยู่กับผู้หญิงที่รักก็ย่อมมีความสุขมากกว่าคนที่ไม่ได้รักหลายร้อยเท่า ลูกของเขากับมัลลิกาที่เกิดมาก็เกิดมาจากความรักที่แท้จริง ไม่ได้เกิดมาจากความต้องการของใครบางคนที่อยากจะให้มีอย่างลูกเธอต้องเกิดมาในตอนนี้

ฝ่ามือเรียวลูบวนหน้าท้องของตัวเองอีกครั้ง แรงสัมผัสที่ถีบฝ่ามือคนเป็นแม่ ทำให้เธอต้องยิ้มทั้งน้ำตา กล้ำกลืนฝืนทนแบบไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ก่อนที่จะหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปบนชั้น 2 ของบ้านอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งหัวใจ

หลายชั่วโมงหลังจากที่กลับขึ้นมาอยู่บนห้องตามลำพัง บ้านช่องที่แลดูเงียบเชียบ เพราะในเวลานี้ทุกคนเดินทางไปวัดเพื่อร่วมสวดอภิธรรมศพคุณย่าพิสมัยเป็นคืนที่สาม เขมิกาใช้เวลาอยู่กับตัวเอง คิดทบทวนกับทุกอย่างและในตอนนี้เธอก็ได้คำตอบกับสิ่งที่เธอต้องการแล้ว กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกลากดึงออกมาจากห้องนอน ก่อนที่เธอจะไปหยุดที่หน้าห้องนอนใหญ่ของคุณย่าพิสมัยอีกครั้ง กระเป๋าถูกวางเอาไว้ที่หน้าห้องพร้อมกับฝ่ามือที่เปิดประตูห้องนอนนั้นก้าวเดินเข้าไปข้างในช้า ๆ ภาพของคุณย่าที่ถูกติดเอาไว้บนผนังห้อง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและอบอุ่นยิ่งมองก็ยิ่งทำให้คิดถึงจับหัวใจ หญิงสาวหยุดยืนอยู่ตรงหน้ารูปภาพพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นอีกครั้ง

"เข็มแค่เข้ามาลานะคะคุณย่า จริง ๆ เข็มไม่อยากจะทำแบบนี้เลย เข็มอยากจะอยู่ลาทำหน้าที่ของตัวเองจนถึงวันสุดท้าย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้ทำให้เข็มอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้วนะคะ เข็มหวังแค่ว่าคุณย่าจะเข้าใจ คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงยายหนูนะคะ เข็มสัญญาว่าเข็มจะดูแลลูกและทำให้เขามีความสุขในชีวิตมากที่สุด เข็มจะพาเหลนทวดคนนี้กลับมาไหว้สักครั้งถ้ามีโอกาส อย่าโกรธเข็มเลยนะคะคุณย่า เข็มขอบคุณกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา คุณย่าเป็นผู้มีพระคุณของเข็มและลูก เข็มสำนึกและระลึกอยู่เสมอนะคะ เข็มรักคุณย่ามากนะ ขอให้คุณย่ามีชีวิตที่มีความสุขในภพภูมิใหม่เช่นกัน คอยมองดูเราสองคนจากบนฟ้านั่นนะคะ ส่งยิ้มให้เราและคอยเป็นกำลังใจให้เราสองคนแม่ลูกด้วย ลาก่อนนะคะคุณย่า"

หญิงสาวกำลังจะเดินหันหลังกลับ ก่อนจะมีกลิ่นธูปลอยเตะจมูกจนรู้สึกได้ เขมิกาหันกลับไปมองภาพคุณย่าพิสมัยอีกครั้ง พร้อมกับส่งยิ้มให้ด้วยความขอบคุณ คนบนฟ้าคงรับรู้และอยากสื่อสารว่ารับรู้และเข้าใจดีแบบนั้นใช่หรือเปล่า

"รักนะคะคุณย่า ขอบคุณอีกครั้งที่เข้าใจเข็ม"

หญิงสาวเดินปาดน้ำตาเปิดประตูออกจากห้องของคุณย่าพิสมัยไปอีกครั้ง เธอต้องรีบออกจากบ้านหลังนี้ก่อนที่คุณกฤษณะและคุณมลฤดีจะกลับมา เพราะถ้าต้องอยู่เผชิญหน้ากับคนทั้งสอง เธอคงไม่ได้มีโอกาสหนีไปไหนได้ สองสามีภรรยาคงไม่ยอมให้เธอพาหลานสาวหนีไปลำบากตรากตรำข้างนอกได้ แต่จะให้เธออยู่ในสถานะที่อึดอัดเช่นนี้เธอก็ไม่อยากอยู่เช่นกัน สู้เดินจากไปแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างสบายใจจะดีกว่า แม้ว่าพรุ่งนี้อาจจะไม่สุขสบายเหมือนที่เคยเป็นมา แต่เธอก็เชื่อว่าเธอจะสามารถเลี้ยงดูลูกน้อยไม่ให้อดอยากลำบากในอนาคตได้แน่ ๆ แม้ว่าจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอย่างที่ครอบครัวของพ่อเป็นอยู่ แต่ถ้าจะให้เธอต้องอยู่เลี้ยงลูกอยู่ที่นี่ เธอก็คงจะไม่ต่างจากเมียน้อยเมียเก็บของธามธาราอยู่ดี อนาคตของลูกที่ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อยคงจะไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะได้ยินในอนาคตเช่นกัน สู้เพียงแค่ให้ลูกน้อยรับรู้ว่ามีพ่อชื่อธามธาราหรืออาจจะไม่ให้รู้เลยยังคงจะดีกว่า.....