ธามธารากลับมาพักฟื้นอยู่ที่บ้านได้ 4 วันแล้ว เขายังคงใช้เวลาอยู่แต่กับบ้านไม่ได้ออกไปนอกบ้านเลยแม้แต่วันเดียว มีพ่อและแม่ที่คอยดูแลไม่เคยห่าง อาจจะกลัวเขาคิดมากคิดทำอะไรตื้น ๆ ไปอีก เลยไม่กล้าที่จะปล่อยเขาเอาไว้เพียงลำพัง
ประตูห้องนอนถูกผลักเข้ามาพร้อมกับพ่อและแม่ที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า เซอร์ไพรส์ไปกว่านั้นก็คงจะเป็นหนูน้อยที่เขาแสนจะคิดถึงและอยากเห็นหน้ามากที่สุด ธามธาราส่งยิ้มให้ทั้งน้ำตาไม่รู้เลยว่าทำไมตอนนี้ลูกสาวถึงได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาด้วยเช่นกัน
“ลูกแก้วมาเยี่ยม คุณลุงเป็นยังไงบ้างคะ?”
หนูน้อยเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับขึ้นไปนั่งบนเตียงเคียงข้างกับผู้เป็นพ่อที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนนั้น ฝ่ามือหนาของธามธารายกขึ้นเกลี่ยแก้มนุ่มไปมาเบา ๆ เขาส่งยิ้มทักทาย ใบหน้าจิ้มยิ้มทักกลับ
“มาได้ยังไงครับ”
“ลุงสมานขับรถพามาค่ะ คุณแม่บอกว่าให้มาเยี่ยมคุณลุงที่ชื่อธาม”
ธามธารายังนึกขอบคุณแม่
