46
อลังการงานแต่ง
เวลาของโลกหมุนเร็วราวกับเสกเวทมนตร์ หายใจเข้าออกเพียงไม่กี่ครั้งก็มาถึงวันลั่นระฆังวิวาห์ ปรายฟ้าเคยบ่นให้เขาได้ยินว่าเวลาช่างเดินเร็วเหลือเกิน แต่สำหรับปราบต์ไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย เขาอึดอัดทรมานเหมือนวันที่รอคอยช่างต้วมเตี้ยมเชื่องช้า ไม่เพียงเพราะอยากอยู่เป็นคู่สามีภรรยาอย่างสมบูรณ์ แต่เพราะบรรยากาศระหว่างเขาและเธอมันแปลกไปอย่างเป็นปริศนา
นับตั้งแต่วันที่เขาพาไปชมบ้านใหม่ ปรายฟ้าก็ราวกับกลับไปเป็นคนเดิมในตอนที่เพิ่งพบกัน เธอขีดเส้นสร้างระยะห่าง เธอมีบางอย่างไม่พอใจ ปราบต์เคยถามหาสาเหตุ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มปลอมและคำตอบเย็นชา
‘ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ก็แค่เหนื่อย คุณคิดมากไป’
ปราบต์คิดว่าอาจเพราะเธอเหนื่อยจริงจึงไม่เซ้าซี้ถาม แต่ความอึดอัดก็โจมตีเขาระลอกแล้วระลอกเล่า เป็นเวลากว่าสิบห้าวันที่ปรายฟ้ากลับไปอยู่เชียงใหม่และไม่ขึ้นมากรุงเทพฯ อีกเลย โดยให้เหตุผลว
