เด็กแฝดคนนั้นเป็นลูกของท่านประธาน (คนซึน)

ย้อนกลับคืน

52

ย้อนกลับคืน

วนิดาประคองลูกสาวเข้าบ้าน หลังจากลูกโทร.บอกว่าเกิดอุบัติเหตุวนิดาก็รีบแล่นไปที่โรงพยาบาลอย่างตกใจ รดาเงียบแต่น้ำตาไหลนัยน์ตาแค้นเคียดมาตั้งแต่อยู่โรงพยาบาล ไม่พูดไม่จากับมารดากระทั่งกลับถึงบ้าน

“ถึงบ้านแล้วนะลูก ไม่เป็นไรแล้วนะ ขวัญเอ้ยขวัญมา”

วนิดาประคองลูกสาวนั่งบนโซฟา ซีกแก้มขวามีผ้าก็อตสีขาวแปะไว้ทั้งแถบ ส่วนข้อเท้าถือว่าโชคดีที่แค่พลิกนิดหน่อย

“รดาเล่าให้แม่ฟังได้หรือยังลูกว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไอ้อีตัวไหนมันทำลูกของแม่”

“หรือมันทำตัวเอง!” เสียงสะกดลอดไรฟันดังขึ้นจากเบื้องหลัง ภายในน้ำเสียงนั้นไม่ตะคอกกร้าวก็จริง แต่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“คุณพ่อว่าอะไรนะคะ” เสียงแหบแห้งถามบิดาอย่างไม่เข้าใจ

“คนบนโลกเป็นพันเป็นหมื่นล้านคนไม่มีใครที่ทำร้ายแกได้หรอก นอกจากตัวแกเอง”

“นี่มันอะไร เกิดบ้าอะไรขึ้นมา ไม่เห็นเหรอว่าลูกเจ็บตัวขนาดนี้ เอาอะไรมาโกรธลูก” วนิดาปกป้องลูกสาว