57
ผมไม่หย่า
ปรายฟ้าตื่นเช้าเป็นปกติวิสัย แม้ไม่ตั้งนาฬิกาปลุกก็ตื่นมาตั้งแต่ตีห้า ส่วนสามีที่ไม่ปรารถนายังหลับใหลบนเตียงกว้าง ปรายฟ้าเพียงล้างหน้าล้างตาแต่ยังไม่ได้อาบน้ำ ร่างบางยืนมองแสงอรุณแรกที่กำลังถักทอความสว่าง พลางมือก็กำอัญมณีไว้ด้วยความคิดมากมายที่หลั่งไหลในสมอง ปรายฟ้าปล่อยใจเหม่อลอยอยู่ครู่ใหญ่ มาดึงสติกลับคืนได้ก็ตอนที่เก้าอี้โยกไม้สักที่วางใกล้ตัวส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
“นึกว่าหนีไปไหนอีกแล้ว”
“ทำไมต้องหนีในเมื่อที่นี่คือบ้านฉัน คนที่ต้องไปคือคุณต่างหาก”
“แต่ผมเป็นสามีคุณ”
ปราบต์ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ พอคลำหาภรรยาบนเตียงไม่พบก็พลันผุดลุกราวกับตื่นจากฝันร้าย พอเห็นร่างบางยืนมองวิวอยู่ตรงระเบียงหลังห้องก็ระบายลมหายใจโล่งอก เขายังเพลียและอยากนอนต่อ แต่ด้วยความกลัวเธอแว็บหายไปไหนอีกเลยรีบไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกมาหา
หญิงสาวหันกลับมาเต็มตัว มองสิ่งของในมืออย่างรู้สึกเสียดายก่
