เด็กแฝดคนนั้นเป็นลูกของท่านประธาน (คนซึน)

วอนตาย

58

วอนตาย

เจ้าตัวเล็กลืมตารับเช้าวันใหม่ด้วยความสดใส คุณพ่อที่ไม่ได้เจอหน้ามาสองวันยืนยิ้มอยู่ปลายเตียงอย่างรอเวลาที่ลูกตื่น ปิงปิงกลิ้งหลุนลงจากเตียงแล้ววิ่งไปกอดพ่อ ส่วนปกป้องไม่ออกอาการร่าเริงเหมือนยัยน้องแต่ก็เข้าไปทักทายเขาเช่นกัน หลังล้อมวงทานอาหารเช้าฝีมือแม่ปรายฟ้าเสร็จ เด็กแฝดก็วิ่งเล่นกันอยู่ในโฮมสเตย์ ท่ามกลางสายตาของเอกและปราบต์ที่คอยมองและเงี่ยหูฟังเสียงอยู่เป็นระยะ ส่วนปรายฟ้านั้นแวะไปช่วยงานที่ร้านกาแฟซึ่งเปิดให้บริการแล้ว

“ไปบ้านปุยฝ้ายกันไหมพี่ปก” สองแฝดเดินเคียงกันมาทางเรือนต้อนรับหลังจากเล่นที่บ้านต้นไม้จนเบื่อ

“อืม ก็ได้ แต่บอกป๊าก่อน” ปกป้องตั้งท่าจะตะโกนบอกบิดาที่นั่งอยู่ตรงล็อบบี้ แต่เห็นเขากำลังคุยโทรศัพท์หน้าเครียด พลางอีกมือก็พรมนิ้วบนแล็ปท็อปไปด้วย “ป๊ายุ่งอยู่อะ ไม่กล้ากวน”

“บอกลุงเอกก็ได้” ปิงปิงพยักพเยิดไปทางลุงเอกที่ขนกองฟืนเต็มไม้เต็มมือเดินผ่านมาพอ