หลังกำราบมารในชีวิตทั้งสองตนได้แล้ว เช้าวันต่อมาปรายฟ้าและครอบครัวก็พากันมาทำบุญเสริมสร้างบารมีที่วัดใกล้บ้าน ดิฐากับเด่นภูมิก็มาด้วยและมีแผนเดินทางกลับกรุงเทพฯ ในเย็นนี้ ส่วนปราบต์ยังไม่มีกำหนดกลับ เขารู้ว่าภรรยาชอบสิ่งแวดล้อมในโฮมสเตย์ รักที่จะจัดการงานที่สร้างขึ้นด้วยตัวเอง ไปอยู่กรุงเทพฯ เธอก็เหงา เขาเองก็ไม่มีงานให้เธอทำด้วย จะว่ามีมันก็มีแต่เขาไม่อยากให้เธอทำอะไรนอกจากเป็นแม่บ้านดูแลลูกและสามี
“จะกี่วัน กี่เดือน กี่ปี หรือกี่ภพชาติ ขอได้รักกับปรายฟ้าแค่คนเดียว”
ปรายฟ้ามองสามีอย่างสงสัยขณะเทน้ำที่กรวดลงกระถางต้นไม้
“นั่นเป็นคำอธิษฐานกรวดน้ำเหรอคะ”
“แล้วขอไม่ได้เหรอ นับจากนี้ไปถ้าปรายทำบุญอะไรก็ใส่ชื่อพี่ไปด้วยนะ ถ้าชาติหน้ามีจริงเราจะได้เจอกันไวไว ไม่เหมือนชาตินี้ที่กว่าจะได้ลงเอยกันก็ปาไปค่อนชีวิต”
“เพราะคุณเกิดไวก่อนต่างหากล่ะ เราห่างกันตั้งสิบสองปีแน่ะ”
“ไม่เอาไม่พูดเรื่อ
