ลินดาอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ทว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ เลยต้องนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้อง ก็ไม่เจอเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ เป็นเพียงชุดเครื่องนอนที่ถูกเก็บไว้ในตู้ จำเป็นต้องเดินลงไปหาคนตัวสูงที่ยังดื่มอยู่ด้านล่าง
พายุที่นั่งดื่ม และคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมาจากบันได เลยหันไปมอง ก็เจอกับคนตัวเล็กที่เดินนุ่งผ้าขนหนูลงมา เจอแบบนี้เข้าไปทำเอาลูกชายในกางเกงเขา ชูชันขึ้นมาทันที ความอดทนเหมือนจะสิ้นสุดลง ที่คิดจะอดทนให้ถึงที่สุด เห็นทีจะทำไม่ได้
"ลินไม่มีเสื้อผ้าใส่ค่ะ"
เสียงหวานเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงของชายหนุ่มได้ให้กลับมาปกติ ยิ่งเธอเดินเข้ามาใกล้ ความอดทนของเขายิ่งน้อยลงไปทันที ถึงจะเห็นกันมาทุกซอกทุกมุมแล้วก็เถอะ แต่คนไม่ได้มีอะไรกันมาเป็นเดือนแบบนี้ ยิ่งมีอารมณ์มากกว่าปกติ ผ้าขนหนูผืนนั้นก็เล็กเสียเหลือเกิน เล็กจนปิดอกอวบเธอไม่มิด
"เฮีย...ได้
