ตอนที่6 สิ่งตอบแทน
1689 คำ
ลินดาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่อยู่เกือบชิดหน้าเธอ ผู้ชายคนนี้หน้าไม่เหมือนคนที่เธอนัดด้วยวันนี้เลย พยายามหรี่ตามองว่าเขาคือใคร แต่สุดท้ายก็มองไม่ออก เพราะตามันลายไปหมด
"เพ่งอะไรขนาดนั้น ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึก ครั้งนี้ครั้งที่สองแล้วนะที่ฉันช่วยเธอ ครั้งแรกฉันปล่อยเธอไปแล้ว แต่เธอก็กลับมาอีก แบบนี้มันพรหมลิขิตแล้วชัด ๆ"
พายุเอ่ยอย่างหยอกเย้าคนเมา ก่อนอุ้มร่างบางขึ้น พาเดินไปบนห้องพักชั้นสามห้องเดิมกับเมื่อคืน
เมื่อวางร่างเล็กลงบนที่นอน มองดูการแต่งตัวของเธอวันนี้แตกต่างจากเมื่อวานลิบลับ ที่แท้ก็รู้จักปกป้องตัวเองเหมือนกันนี่่หว่า มาพบคนไม่รู้จักพยายามไม่แต่งตัวเซ็กซี่ แต่ทว่าเธอคงลืมไป ว่ามีผู้ชายหลายคนชอบแบบนี้ มันดูน่าค้นหาดีกว่าผู้หญิงที่ชอบเปิดเผยเป็นไหน ๆ และเขาก็เป็นหนึ่งในผู้ชายเหล่านั้นด้วย
วันต่อมา
ลินดาลืมตาตื่นตอนเช้าอีกวัน และสถานที่นี้ที่เธอตื่นก็คือห้องเดิมเหมือนเมื่อวาน อีกทั้งยังรู้สึกสัมผัสหนัก ๆ ที่หน้าท้อง เมื่อหันไปมองก็พบเจ้าของผับนอนกอดเธออยู่
น่าแปลกที่ไม่นึกอยากโวยวาย กลับทำได้เพียงสำรวจหน้าตาหล่อเหลาของเจ้าของท่อนแขนแกร่ง คิ้วเข้มดกดำ ขนตางอนยาวอย่างกับผู้หญิง น่าจะยาวกว่าของเธออีกมั้ง จมูกก็โด่งเป็นสัน ใบหน้าขาวใสราวกับผู้หญิง แต่ทว่ามีความคมคายแบบผู้ชาย ท่อนแขนที่วางพาดบนหน้าท้องเธอก็เต็มไปด้วยมัดกล้าม
"จะจ้องอีกนานไหม"ลินดาตกใจ เขยิบตัวหนีตามสัญชาติญาณเมื่ออยู่ ๆ ร่างสูงข้าง ๆ ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ราวกับว่าเขาตื่นก่อนเธอนานแล้วแต่แกล้งหลับตาไว้
"หึ...ฉันหล่อมากเลยสิ"
"หลงตัวเอง"เสียงหวานพึมพำตอบกลับ พยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่เป็นผลเมื่อคนตัวโตดึงเธอจนล้มเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
"จะไปไหน?"
"จะกลับ...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"ร่างเล็กดิ้นขยุกขยิก แต่แรงเธอเท่ามดจะไปสู้แรงผู้ชายที่ออกกำลังกายเป็นประจำได้อย่างไร แถมยิ่งเธอดิ้นก็ยิ่งสัมผัสแนบชิดขึ้นไปอีก แบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ มันอันตรายต่อหัวใจเกินไป
"ฉันบอกตอนไหนว่าให้เธอกลับ"
"มีสิทธิอะไรจะขังฉันไว้ที่นี่ เมื่อวานฉันให้โอกาสคุณแล้ว แต่คุณปฏิเสธมันเองนะ"
เสียงทุ้มหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ นึกขำเธอ คำพูดพวกนี้มันหลุดออกมาจากคนที่เป็นรองได้อย่างไร เขาต่างหากที่ต้องเป็นคนต่อรองเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาต่อรองเขา
"ฉันหรือเธอที่เป็นต่ออยู่ตอนนี้"
"ห๊า!!! อ๋อ...ฉันไง"
ร่างสูงปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะนอนหงาย เอามือยกขึ้นก่ายหน้าผาก ทำทีราวกับว่าตัวเองเป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำเธอ
"ฉันช่วยเธอสองครั้งแล้วนะ เด็กดี"
"ทวงบุญคุณทำไม บอกแล้วคุณหมดสิทธิ์ตั้งแต่คุณปฏิเสธฉันเมื่อวานแล้ว อีกอย่างฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยด้วย มานึก ๆ ดูแล้ว หากฉันไปกับคนที่คุณไปช่วย น่าจะปลอดภัยกว่ามาอยู่กับคุณแบบนี้เสียอีก ไม่ได้เป็นอะไรกัน ยังมานอนกอดฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต"
"แล้วต้องเป็นไรกันล่ะ ถึงจะนอนกอดกันได้"
"แก่จนป่านนี้ไม่รู้เหรอ ไม่รู้ก็โง่ต่อไปแล้วกัน ฉันจะกลับไปนอน"
ลินดาคว้ากระเป๋าตรงหัวเตียง เปิดประตูออกไป แต่ทว่ากลับมีลูกน้องของเขายืนขวางทางอยู่ ทำให้เธอไม่สามารถเดินออกไปได้
"บอกให้ลูกน้องคุณหลีกออกไปด้วย"
"บอกเองสิ"
พายุลุกขึ้นเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวเดิมเหมือนเมื่อวาน เอาบุหรี่ออกมาจุดสูบด้วยท่าทีสบาย ๆ ไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ยืนหน้าตาบูดบึ้งอยู่ตรงประตูห้อง ก่อนจะได้ยินเสียงเธอบอกราชันย์ ลูกน้องคนสนิทของเขา ให้หลีกทางให้ ซึ่งก็ได้รับคำตอบเป็นใบหน้าเรียบเฉยกลับมา
"นี่คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ หรือคุณสนใจฉันเหรอ"
"ใช่...ฉันสนใจเธอ เรามาตกลงกันดีกว่า"
"ตกลง...ตกลงอะไร ฉันไม่มีอะไรจะตกลงกับคุณ อย่ามาทำวางอำนาจจะฉวยโอกาสข่มขู่ฉัน มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"ลินดาเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่กลัว ทำใจดีสู้เสือปากดีไปก่อน ไม่แน่กับผู้หญิงเขาอาจไม่คิดทำอะไรรุนแรงก็ได้
"ฉันอยากได้ของตอบแทน"คำพูดราบเรียบ แถมไม่ได้หันมาสบตาของเขา ทำเอาเธออึ้งไปเหมือนกัน ตกลงเขาเป็นคนประเภทไหนกันแน่
"เมื่อวานฉันให้โอกาสคุณแล้ว วันนี้ฉันไม่มีให้อีก"
"ฉันเองก็ให้โอกาสเธอไปแล้วเหมือนกัน แต่เมื่อคืนเธอก็ยังพาตัวเองมาให้ฉันช่วยอีก แบบนี้เขาเรียกว่าหนีกันไม่พ้นนะ"
"หมายความว่าไง"
พายุพ่นควันบุหรี่อบอวลไปทั่วห้อง ก่อนเอามันบี้กับที่เขี่ยบุหรี่ หันมามองหน้าเธอตรง ๆ ก่อนจะพูดคำที่ทำเอาลินดาอ้าปากค้าง
"วันนี้เธอไม่มีโอกาสได้ออกจากห้องนี้อีก นอกจากฉันจะอนุญาต ไม่ว่าจะยังไง"
ความกลัวเริ่มเกาะกินใจ ร่างกายเริ่มร้อนรุ่ม ไม่รู้ความหมายที่เขาพูดจะใช่แบบที่เธอคิดหรือเปล่า อีกอย่างเธอไม่ได้เตรียมใจว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
"คุณจะทะ ทำอะไร"
"สั่นขึ้นมาเชียวนะ ไหนว่าเก่ง เมื่อกี้ยังขู่ฉันฟ่อ ๆ อยู่เลย แต่ฉันไม่ชอบเล่นบทบังคับ ฉันชอบเล่นบทสมยอม"
หมดเวลาที่เขาจะใจดีกับเธอแล้ว บอกแล้วเขากับเธอไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน แต่ตอนนี้เธอคือเหยื่อที่มาให้เขาขย้ำถึงที่ถึงสองครั้ง และครั้งนี้เขาคงไม่ใจดียอมปล่อยเธอไปอีก
"คุณโกรธฉันเรื่องอะไร ฉันเคยไปทำอะไรให้คุณ ทำไมถึงจะทำแบบนี้กับฉัน"
"ชู่~เด็กดี เธอกำลังเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้โกรธเธอ ไม่งั้นฉันจะอยากได้เธอไปทำไม ว่าง่าย ๆ ดีกว่า เราจะได้มีความสุขด้วยกัน"
"แค่ร่างกายฉันเหรอที่คุณต้องการ คือสิ่งที่ตอบแทนเรื่องที่คุณช่วยฉันใช่ไหม"
ลินดาไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลย เขาเหมือนคนอารมณ์สองขั้ว จะว่าร้ายก็ไม่เชิง จะว่าดีก็ไม่ใช่ ก่อนหน้าเธอเคยเจอกับเขาสองสามครั้ง นอกจากครั้งที่เขาเป็นคนไปส่งเธอที่คอนโดตอนเรื่องของปิ่นมุก นอกนั้นเธอก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกับเขาอีก ยอมรับว่าครั้งนั้นเธอก็ด่าเขาไปเยอะจริง ๆ แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ทำไมถึงเพิ่งจะมาโกรธแค้นเธอ
"ผู้หญิงอย่างเธอ ที่ผู้ชายไล่ตอมเป็นแมลงวัน คิดว่ามีไรดีนอกจากร่างกายสด ๆ ของเธอ อย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป ฉันไม่ได้จะเป็นแฟนเธอเสียหน่อย แต่เราจะมีผลประโยชน์ร่วมกัน"
"ผู้ชายที่ไม่ให้ค่าผู้หญิงแบบคุณ ก็คงไม่มีใครอยากเป็นแฟนเหมือนกัน คุณเองก็อย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป แค่ที่ยังโสดจนถึงป่านนี้ ก็น่าจะคิดได้นะคะ ว่าทำไมถึงยังหาแฟนไม่ได้"
ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เขาต้องการ ไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่หงอให้เขาอยู่ตลอดเวลา แบบนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย มันคือมวยถูกคู่เลยก็ว่าได้
"เธอกำลังถูกแม่บังคับให้มีแฟนนิ ถึงขนาดจะไปจ้างคนอื่นให้มาเป็นแฟน จะไปเสียเงินทำไมให้ยุ่งยาก เอาฉันนี่แหละเป็นแฟนเธอ"
"รู้ได้ยังไง"
พายุหันไปพยักหน้าให้ราชันย์เดินเข้ามาในห้อง"เมื่อคืนมึงไปจัดการไอ้เด็กนั้นเป็นยังไงบ้าง"
"มันบอกว่าเป็นคนที่หลอกผู้หญิงว่ามันทำอาชีพรับจ้างเป็นแฟนครับ ทำมาสักพักแล้วด้วย เมื่อคืนมันนัดคุณลินดามาเพราะเห็นรูปโปรไฟล์เธอแล้วถูกใจ กะว่าจะมอมเหล้าแล้วพากลับคอนโดเหมือนทุกที แต่เฮียไปช่วยไว้ได้ก่อน"
ลินดาอ้าปากเหวอ ไม่คิดว่าเธอจะถูกหลอกจากผู้ชายที่ดูรูปร่าง หน้าตาดีได้ นึกย้อนไปเมื่อคืน ครามเองก็ไม่ได้ขยั้นขยอให้เธอดื่มเหล้าเสียหน่อย แต่เป็นเธอเองที่รู้สึกประหม่า เลยดื่มจนเมามาย
"แต่เขาไม่ได้บังคับให้ฉันดื่มนะ แบบนี้จะเรียกว่าหลอกได้ยังไงกัน นี่พวกคุณรวมหัวกันหลอกฉันใช่ไหม"
"ถึงขนาดนี้ยังคิดว่าตัวเองฉลาดอยู่อีก จะถูกลากไปเอาอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่ไปช่วยไว้ แถมไอ้เด็กนั่นมันยังปากดีอีกด้วยนะ แต่ตอนนี้มันน่าจะนอนอยู่โรงพยาบาลที่ไหนสักแห่ง"
ความกลัวเริ่มเกาะกินใจเธออีกครั้ง ทำไมครั้งนี้เธอไม่คิดว่าเขาพูดเล่น อาจเพราะแววตาคมที่ส่งมาไม่ได้มีแววล้อเล่นสักนิด มันดูดุดัน น่ากลัว คนแบบนี้น่าจะเห็นชีวิตคนเป็นผักเป็นปลา เธอเองก็ไม่รู้จะรอดออกไปได้หรือเปล่า
"กลัว?"พายุที่เห็นท่าทางคนตัวเล็กแปลกไป ใบหน้าขาวใสดูซีดเผือด บริเวณกรอบหน้ายังมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมออกมา
"ฉันไม่ได้กลัว แค่ไม่เข้าใจ"
- ผู้เขียน
