จนกระทั่งเวลา 20.00 น.
เสียงลมหายใจแผ่วเบาของมิวาดังสม่ำเสมอ ร่างเล็กเผลอหลับไปในอ้อมกอดของไซม่อน หลังจากที่เขาใช้งานเธอจนหมดแรง ใบหน้าหล่อเหลามองเธออยู่นาน แววตาคมกริบที่มักเย็นชา กลับฉายแววหวงแหนลึกซึ้งอย่างที่ไม่มีใครได้เห็นบ่อยนัก
เขากระชับอ้อมแขนกอดร่างบางแน่นขึ้นเล็กน้อย ราวกับไม่ต้องการให้เธอหายไปไหน แล้วโน้มตัวกดจูบแผ่วเบาลงบนเรือนผมนุ่ม กลิ่นหอมจาง ๆ จากตัวเธอยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่ยอมให้ใครมาแตะต้อง
มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ พิมพ์ข้อความหาพัตเตอร์ด้วยน้ำเสียงเงียบงันในหัว
‘วันนี้ยัยลูกไก่ไม่ไปที่คลับ และฉันก็ไม่เข้าไปที่คลับ’
กดส่งเสร็จ เขาก็วางโทรศัพท์ลงข้างหมอน หันกลับมากอดเธออีกครั้ง ดวงตาคมยังไม่ละไปจากใบหน้าที่หลับสนิท ราวกับกำลังเฝ้ารอให้เธอตื่นขึ้นมาเจอเขาก่อนใครในเช้าวันพรุ่งนี้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
มิวายังคงไม่ตื่น ร่างเล็กยังนอนหนุนอยู่บนแขนแกร่งอย่างสบาย พลันเธอพลิก
