5 นาทีผ่านไป
มิวาพยายามตั้งสติ ก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากเอง แต่กลับรู้สึกว่ามีสายตาคมกริบของไซม่อนจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ราวกับเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอ
เธอวางส้อมลงเบา ๆ เพราะรู้สึกว่ากินต่อไม่ไหว ท้องเธอเหมือนจะตึงเพราะบรรยากาศกดดันมากกว่าที่กินอิ่มจริง ๆ
ไซม่อนเลิกคิ้ว “หยุดทำไม”
“คือ…ฉันอิ่มแล้วค่ะ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว
รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้น “อิ่มแล้วก็ไปนั่งตักฉัน”
มิวาชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง “คะ…อะไรนะคะ”
“ไปสิ หรือจะให้ฉันอุ้ม” น้ำเสียงเขาทุ้มต่ำแต่มากพลังบังคับ
เธอกำส้อมแน่นในมือชั่ววินาทีก่อนจะวางลง และค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะไปหาเขา
ไซม่อนเอื้อมมือดึงเอวบางให้ลงมานั่งบนตักเขาอย่างง่ายดาย มือหนาวางบนหน้าขาเปลือยใต้ชายกระโปรงทันที นิ้วโป้งลูบวนช้า ๆ จนเธอสะดุ้ง
“นี่…คุณทำอะไรคะ” เสียงเธอสั่น แต่ไม่กล้าผลักออก
“ย้ำความจำ” เขาก้มมากระซิบข้างหู “ว่าเธอเป็นขอ
