10 นาทีต่อมา
รถยังคงแล่นไปบนถนนสายหลัก ไฟข้างทางเริ่มบางตาลงเมื่อเข้าสู่ย่านพักอาศัย
ไซม่อนยังคงหลับตา แต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอและไหล่ที่ผ่อนคลายลงบอกให้รู้ว่าเขารู้สึกดีขึ้น
มิวาเงียบ ไม่อยากรบกวนช่วงเวลานั้นอีก เธอแค่หันหน้าไปมองข้างทาง ปล่อยให้ความเงียบระหว่างคนสองคนเป็นตัวเชื่อมความรู้สึกแทนคำพูด
แต่แล้ว…
“เมื่อกี้น่ะ”
เสียงทุ้มต่ำของไซม่อนดังขึ้น เรียกให้เธอหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ
เขาไม่ได้ลืมตา พูดขณะยังคงเอนศีรษะพิงเบาะอยู่
“อย่าทำแบบนั้นกับใคร”
มิวาขมวดคิ้วเบา ๆ “หมายถึง…นวดขมับเหรอคะ?”
ไซม่อนลืมตาช้า ๆ เหลือบมองเธอด้วยแววตาที่มีแววเอาเรื่อง แต่ในน้ำเสียงยังคงเรียบนิ่ง
“ใช่ นวด หรืออะไรที่ใกล้กันขนาดนั้น”
“…” มิวาอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างอดไม่ได้
“ขี้หวงหรือเปล่าคะ”
คนตัวสูงยังไม่ตอบอะไร เขาเพียงหันหน้ากลับไปมองข้างหน้า สายตาแน่วนิ่งเหมือนเดิม
แต่ปลายน
