เช้าวันรุ่งขึ้น
แสงแดดสีทองอ่อนส่องลอดม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องพักคนไข้
เสียงนกร้องแว่วเบา ๆ จากนอกหน้าต่าง
มิวาขยับตัวเล็กน้อย เธอเผลอหลับไปบนเก้าอี้ข้างเตียงของภูวา
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงเวลา
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
หกโมงเช้า
เธอรีบลุกขึ้น จัดผ้าห่มให้น้องชายพลางกระซิบเบา ๆ
“เดี๋ยวพี่กลับห้องไปอาบน้ำ เตรียมไปเรียนนะ… แข็งแรงไว ๆ นะ ภูวา”
เด็กหนุ่มบนเตียงคนไข้พยักหน้าช้า ๆ แม้จะยังอ่อนแรง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยพลัง
“ครับผม…ภูวาจะหายไว ๆ พี่ไปเถอะ อย่าลืมกินข้าวนะ”
มิวายิ้มให้พลางลูบผมน้องชายเบา ๆ
“จ้า…ฝากดูแลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะแวะมาอีก”
เธอเอ่ยคำลาสั้น ๆ แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยจิตใจที่แน่วแน่
ก่อนกลับห้องพัก เธอแวะร้านของชำเล็ก ๆ ด้านหน้าทางเข้าโรงพยาบาล
ซื้อไข่ ผัก และเนื้อสัตว์เล็กน้อยพอให้ทำอาหารง่าย ๆ ได้หนึ่งมื้อ
เพราะเมื่อคืนเธอให้คำสัญญาก
