ขณะนั้นเอง
ก็อก ๆ !
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้น ก่อนที่พัตเตอร์จะโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงาน
“คุณไซม่อนครับ…มีเรื่องแล้วครับ”
ไซม่อนเหลือบมองเขา ราวกับคาดไว้อยู่แล้ว
“ที่โซนธรรมดาชั้นล่าง ลูกค้าสองโต๊ะมีเรื่องกัน พนักงานเข้าไปเคลียร์แต่ไม่ไหวครับ”
ชายหนุ่มพยักหน้า สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเดินผ่านพัตเตอร์ไปด้วยท่าทีสงบนิ่ง
ตึก ตึก ตึก!
เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นดังเป็นจังหวะไปตามทางเดิน แสงไฟนีออนที่กะพริบอยู่เหนือศีรษะส่องให้เห็นใบหน้าคมคายที่ตอนนี้ไร้ซึ่งความอ่อนโยนใด ๆ
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา บทบาทของ ‘ไซม่อน สิรวัฒน์ ธนพัฒน์ชัย’ ในฐานะเจ้าของไนท์คลับและเป็นมาเฟียอยู่เบื้องหลังดูเหมือนจะค่อย ๆ กลืนกินด้านนักศึกษาของเขาไปทีละนิด
เขาเริ่มชินกับกลิ่นเหล้าปะปนกับกลิ่นเหงื่อของนักท่องราตรี
เริ่มชินกับเสียงดนตรีดังกลบหัวใจ
เริ่มชินกับการสั่ง “ลากออกไป”
