“อย่าเกลียดพี่เลยนะภูวา…อย่าให้ทุกอย่างที่พี่แลกมา…มันไร้ค่า”
ภูวานิ่งเงียบ น้ำตายังรินอาบแก้ม เขาไม่แม้แต่จะสบตาพี่สาว
มิวายังคงจับมือไว้แน่น แต่สัมผัสนั้นกลับถูกสะบัดออกอย่างแรง
“พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก…”
เสียงของเขาสั่นระริก แต่กลับเต็มไปด้วยความตัดพ้อ
“ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่…ถ้าพี่ต้องไปทำเรื่องแบบนั้นเพื่อผม ปล่อยผมไปดีกว่า!”
มิวาเหมือนถูกฟาดกลางหัว ใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา
“ภูวา…อย่าพูดแบบนี้นะ!” เธอพุ่งเข้าไปสวมกอดน้องชายแน่น
น้ำตาร่วงพรากไม่หยุด เสียงสะอื้นติดขัดในลำคอ
“ไม่นะ…พี่ไม่ยอม! พี่ไม่ยอมเสียเราไป…ได้ยินมั้ย พี่จะไม่ให้เราจากไปไหน!”
แต่ภูวาพยายามดิ้นหนี ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“ผมไม่อยากให้พี่ต้องเจ็บปวดเพราะผม! ถ้าการที่ผมอยู่…ต้องแลกด้วยศักดิ์ศรีของพี่ ผมไม่เอา!”
“หยุดนะ! อย่าพูดแบบนั้น!” มิวากอดแน่นขึ้นอีกเหมือนกลัวว่าเขาจะหลุดลอยไปตรงหน้า
ขณะนั้นเอง เสียง
