“บ้าฉิบ” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย และเดินกลับไปนั่งหลังโต๊ะทำงานไม้อีกครั้ง ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้นพอดิบพอดี
นิ้วเรียวกดปุ่มตอบรับ “มีอะไรหรือ”
“ท่านประธานคะ มีแขกมาขอพบท่านประธานค่ะ”
“ใคร”
“เอ่อ เขาบอกว่าชื่อสมภพค่ะ”
กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบลุกเป็นไฟยามที่ได้ยินชื่อของผู้ชายคนนี้
“ให้ดิฉันไล่กลับไปเลยไหมคะ”
“ให้เข้ามาได้”
แคโรลีนรับคำอย่างมึนงง แต่ก็จำต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างไม่มีทางเลือก
“เชิญค่ะคุณสมภพ”
สมภพยิ้มกริ่ม ขณะกวาดตามองไปรอบๆ สิ่งก่อสร้างแสนอลังการด้วยความพึงพอใจ
“ที่นี่ใหญ่โตเหลือเกิน”
“ค่ะ”
“แล้วรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร” สมภพพูดขึ้นขณะเดินตามหลังแคโรรีนไปหยุดที่หน้าประตูไม้ขนาดใหญ่
“เป็นแขกของท่านประธานยังไงล่ะคะ”
“อีกหน่อยเธอก็จะรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นแค่นั้น”
ประตูเปิดกว้างออก ก่อนที่แคโรลีนจะกล่าวเชื้อเชิญสมภ
