“เธอจะโทษฉันไม่ได้หรอกนะ ในเมื่อเธอยั่วโมโหจนฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เอง”
“คนป่าเถื่อน”
“แต่ฉันก็เป็นผัวของเธอไม่ใช่หรือ ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ได้เข้าไปในนี้ของเธอ...”
“อ๊ะ!...คนหยาบคาย”
หล่อนร้องอุทานตกใจเมื่อจู่ๆ มือใหญ่ก็ลดต่ำลงมาขยำเนินนางด้วยความป่าเถื่อน
“ถ้าไม่อยากให้ฉันหยาบคายอีก ก็อย่าขัดคำสั่งของฉัน สั่งให้รอก็ต้องรอ สั่งให้อยู่ก็ต้องอยู่ จำได้ไหมพาขวัญ”
หญิงสาวเบือนหน้าหนีไม่ยอมพูด “พายเกลียดคุณลาซ”
“พูดแบบนี้ ตอนที่เรากำลังสนุกกันด้วยละ พาขวัญ”
เขาพูดอย่างทะนง ขณะทำให้หล่อนอ่อนระทวยด้วยจูบดูดดื่มอีกครั้ง แม้จะพยายามต่อสู้ พยายามขัดขืน แต่ก็เหมือนเดิมดั่งเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา หล่อน...พ่ายแพ้อย่างราบคาบ
“คุณลาซ...”
ปากร้อนจัดและนิ้วมือเชี่ยวชาญของลาซาลอสทำให้หล่อนลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่าง ยินยอมให้เขาตักตวงความสุขจากร่างกายด้วยความเต็มอกเต็มใจ
“เธอเป็นของฉัน พาขวัญ...”
เขา
