ภูชิตเดินขึ้นบันไดบ้านด้วยความรู้สึกหวิวๆ บ้านหลังใหญ่เงียบเกินไปที่จะอยู่คนเดียว เขาจะตามหาน่านน้ำจนสุดหล้าฟ้าเขียว และจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเธอไปจากเขาได้อีก เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆที่อยู่ด้วยกัน น่านน้ำเหมือนบางอย่างที่มาเติมเต็มทั้งชีวิตและหัวใจของเขา และเขาคงอยู่ไม่ได้หากไม่มีผู้หญิงที่ชื่อน่านน้ำมาอยู่เคียงข้างกัน
ร่างใหญ่เอนตัวนอนบนเตียงกว้างอย่างเหนื่อยล้า หวนคิดถึงสัมผัสเร่าร้อนแสนหวานในตอนที่เธอยังอยู่ตรงนี้ หัวใจก็พลันรู้สึกแปลบปลาบราวกับจะขาดใจ ในเวลาที่ต้องห่างกันความรู้สึกรักและคิดถึงมันทำให้หัวใจทรมานได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ภูชิตค่อยๆปิดเปลือกตาลง แต่เมื่อกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราชายหนุ่มก็สะดุ้ง ดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วคลี่ยิ้มกว้างกับตัวเอง
“อย่าลืมล็อกประตูห้องดีๆนะคะ ระวังจะมีใครเข้าหาอีก น้ำขี้เกียจโทรเรียกรถพยาบาลมาอีก”
เสียงหวานที่ประชดประชันในวันที่หวานแหววเข้าหาเขาถึงในห
