ปลัดเมฆาหรี่ตามองผู้ชายตัวโตที่กำลังก้มๆเงยอยู่หน้ารถกระบะคันใหญ่อยู่เบื้องหน้า กระโปรงรถถูกเปิดขึ้นทำให้เดาได้ว่ารถน่าจะเสีย ชายหนุ่มตัดสินใจแตะเบรกเพื่อชะลอรถจอด
“เอ่อ...มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ปลัดเมฆาเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปทักทายคนที่มัวแต่ก้มดูเครื่องเครารถเพื่อหาจุดที่ก่อให้เกิดปัญหา โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้
“ปลัดเมฆ” ภูชิตเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยก็เอ่ยชื่อปลัดเมฆาด้วยความยินดีอย่างยิ่ง เขาไม่สนใจเครื่องยนต์ของรถอีกต่อไป
“สวัสดีครับคุณภูชิต ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมครับ” ปลัดเมฆาทักทายและเอ่ยถามตามมารยาทของคนที่เคยรู้จักกัน ในสมัยที่เขาเป็นปลัดอำเภอในพื้นที่จังหวัดที่ไร่ภูชิตตั้งอยู่
“ไม่สบายอย่างมากครับ หึๆ” ภูชิตเอ่ยอย่างหดหู่และหัวเราะให้กับความวุ่นวายในชีวิตตนเอง
“จะไปบ้านนาเปี่ยมรักใช่ไหมครับ ไปรถผมไหมครับ” ปลัดเมฆายิ้มกว้างขณะเอ่ยถาม ซ
