“ทราบครับ แต่ผมไม่คิดว่าอายุจะเป็นอุปสรรคกับความรักของเรา”
“หลานฉันยังเด็กนักเมื่อเทียบกับผู้ชายที่ผ่านอะไรๆมามากกว่าอย่างคุณ” ภูชิตถอนหายใจแรง ป้าดอกไม้ดูจะตั้งแง่กับเขาเหลือเกิน ซักไซ้ราวกับว่าน่านน้ำเป็นผู้เยาว์ที่ถูกเขาพรากมาทำมิดีมิร้าย ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นจริงๆก็เถอะ แต่เขาก็เต็มใจรับผิดชอบนะ
“เพราะผ่านอะไรมามาก ผมจึงรู้ใจตัวเองดีว่า ผมรักและจริงจังกับน้ำแค่ไหน ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีน้ำ” ป้าดอกไม้หรี่ตามองภูชิตอย่างค้นหา
“บอกตรงๆนะคุณภูชิต ฉันก็ยังไม่เชื่อในคำพูดของคุณอยู่ดี”
“ผมยินดีพิสูจน์ทุกอย่าง” ถ้าอะไรที่มันจะทำให้ป้าจอมเฮี้ยบคนนี้ยอมรับสักทีว่า ระหว่างเขาและน่านน้ำคือความรักที่มั่นคง ภูชิตก็จะยินดีทำ
“งั้นก็ดี...”
“คุณป้าว่าไงบ้างคะคุณภู” น่านน้ำที่ผุดลุกผุดนั่งอยู่บนชานเรือนหลังใหญ่ รีบลุกปรี่เข้าไปถามภูชิตที่เพิ่งเดินขึ้นเรือนมาทันที ป้าดอกไม้เดินตามมาติดๆจิกสายมองหลานส
