“คุณภู...” ลำแขนเรียวเกาะรอบคอหนาไว้แน่น น่านน้ำสบสายตาคมในระยะใกล้ แก้มใสแดงเรื่อเมื่อไม่สามารถเก็บความต้องการที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมาได้ น่านน้ำตัดสินใจเบียดตัวเองเข้าหาภูชิต ชายหนุ่มถอนหายใจแรง
“ป้าดอกไม้ไม่ให้ผมเข้าหาน้ำ จนกว่าจะมั่นใจในตัวผม” ภูชิตพยายามเตือนอีกฝ่าย
“คุณภูรักน้ำไหมคะ”
“รักสิ...ผมรักน้ำ”
“น้ำก็รักคุณภูค่ะ แล้วก็มั่นใจในตัวคุณภูด้วยว่าไม่มีวันทำให้น้ำเสียใจ”
ภูชิตคลี่ยิ้มกว้างกับคำพูดของหญิงสาว เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น น่านน้ำซบหน้าลงที่แผ่นอกกว้าง และวางทาบมือเล็กลงบนหน้าท้องแกร่งของอีกฝ่าย
“คุณภูคะ”
“หืม...”
“วันนี้คุณภูไม่ได้เข้าหาน้ำสักหน่อย น้ำต่างหากที่เข้ามาหาคุณภู” ภูชิตขมวดคิ้วมุ่น อมยิ้มไปกับคำพูดของน่านน้ำ แล้วก็ต้องสะดุ้งครางเสียงหลง เมื่อมือเล็กเลื่อนหายลงไปในขอบกางเกงยีนส์ของตนเอง
“อา...น้ำ อื้อ...ที่รักของผม” อะไรๆที่กำลังจะสงบเสงี่ยมเจียมตัวกลับ
