ก๊อกๆๆ
“น้ำ” เสียงเรียกหาหลานสาวพร้อมกับเสียงเคาะประตู ไม่ได้ทำให้คนที่อ่อนเพลียเพราะเพิ่งผ่านสมรภูมิรักมาหมาดๆได้ยินเลย ภูชิตเหลือบตามองร่างเล็กที่นอนกลับไม่รู้เรื่องบนโซฟา แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเดินไปเปิดประตู
“น้ำอยู่ไหน” ป้าดอกไม้จิกเสียง ถามหาหลานสาวทันที
“น้ำคงเพลียจากการเดินทางครับ นอนหลับอยู่บนโซฟา” ร่างใหญ่
เบี่ยงตัวหลบให้ป้าดอกไม้ได้เห็นว่าหลานสาวนอนอยู่บนโซฟาจริงๆ สายตาของคนสูงวัยมองภูชิตอย่างจับผิด หากแต่ชายหนุ่มในมาดนิ่งขรึม ก็ไม่ได้แสดงอะไรที่น่าสงสัยออกมา
“ให้นอนต่ออีกสักหน่อย เดี๋ยวค่อยปลุกไปอาบน้ำทานข้าวกัน” ป้าดอกไม้พูดจบก็ขยับตัวเดินหนีทันที
“ครับ” ภูชิตปิดประตูพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาทอดสายตามองร่างของน่านน้ำที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนโซฟา แล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม นึกขำน่านน้ำที่หาว่าเขาทำอะไรเนิ่นนาน ก็จะทำไงได้ล่ะ...คนมันอึดนี่นา
นับจากวันที่ป้าดอกไม้มาอยู่ร่ว
